ні ў чым не было. І ён пайшоў дадому ўвесь падрапаны і вельмі сярдзіты. І з таго часу да гэтага дня ў кожнага насарога вельмі тоўстыя складкі на скуры і вельмі дрэнны характар, і ўсё таму, што за скурай у яго крошкі.
А парс злез з пальмы, насунуў на вочы шапку, якая блішчала на сонцы, як сонца, і пайшоў з таго месца прэч у кірунку да Оратава, Амігдала, Верхніх Далін Анантарывы і Балот Санапута.
Слонік
Гэта толькі цяпер, мілы мой хлопчык, у Слана ёсць хобат. А раней, даўным-даўно, ніякага хобата не было ў Слана. Быў толькі нос, падобны на аладку, чорненькі, велічынёю з чаравік. Гэты нос матляўся ва ўсе бакі, але ўсё ж быў нікуды не варты: хіба можна такім носам падняць што-небудзь з зямлі?
Але вось у той самы час, даўным-даўно, жыў адзін такі Слон, або, лепш сказаць, Слонік, які быў страшэнна дапытлівы, і каго, бывала, ні ўбачыць, да ўсіх прыстае з роспытамі. Жыў ён у Афрыцы, і да ўсёй Афрыкі прыставаў ён з роспытамі.
Ён прыставаў да Страўсіхі, сваёй даўгавязай цёткі, і пытаўся, чаму ў яе на хвасце пёры растуць так, а не гэтак, і даўгавязая цётка Страўсіха давала яму за гэта грымака сваёй цвёрдай, як камень, нагой.
Ён прыставаў да свайго даўганогага дзядзькі Жырафа і пытаўся, чаму ў яго на скуры плямы, і высачэзны дзядзька Жыраф даваў яму за гэта грымака сваім цвёрдым, як камень, капытом.
Але і гэта не стрымлівала яго дапытлівасці.
І ён пытаўся ў сваёй тоўстай цёткі Бегемоціхі, чаму ў яе такія чырвоныя вочы, і тоўстая цётка Бегемоціха давала яму за гэта грымака сваім тоўстым капытом.
Але і гэта не стрымлівала яго дапытлівасці. Ён пытаўся ў свайго валасатага дзядзькі Павіяна, чаму ўсе дыні такія салодкія, і валасаты дзядзька Павіян даваў яму за гэта грымака сваёй махнатай, валасатай лапай.
Але і гэта не стрымлівала яго дапытлівасці. Што б ён ні ўбачыў, што б ён ні пачуў, што б ні панюхаў, да чаго б ні дакрануўся — ён зараз жа пытаўся пра ўсё і зараз жа атрымліваў грымака ад усіх сваіх дзядзькоў і цётак.
Але і гэта не стрымлівала яго дапытлівасці. І здарылася так, што ў адну прыгожую раніцу, незадоўга да раўнадзенства, гэты самы Слонік — назола і прыставака — запытаў пра адну такую рэч, пра якую яшчэ ніхто ніколі не пытаўся. Ён запытаў:
— Што есць у абед Кракадзіл?
Усе спалохана і моцна закрычалі:
— Т-с-с-с-с!
І зараз жа, без лішніх слоў, пачалі сыпаць яму грымакі.
Білі яго доўга, без перадышкі, але калі скончылі біць, ён зараз жа падбег да цярноўніку і сказаў птушцы Калакола, якая там сядзела:
— Мой бацька біў мяне, і мая маці біла мяне, і ўсе мае цёткі білі мяне, і ўсе мае дзядзькі білі мяне за празмерную маю дапытлівасць, і ўсё ж мне страшэнна хацелася б ведаць, што есць у абед Кракадзіл?
І сказала птушка Калакола, сумна і горка ўсхліпваючы:
— Ідзі да берага соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракі Лімпапо, дзе растуць атрутныя дрэвы, якія наганяюць трасцу. Там ты даведаешся пра ўсё.
На другі ж дзень, калі ад раўнадзенства нічога не засталося, гэты дапытлівы Слонік набраў бананаў — цэлых сто фунтаў! — і цукровага трысця — таксама сто фунтаў! — і семнаццаць зялёных хрусткіх дыняў, узваліў усё гэта на плечы і, далікатна развітаўшыся са сваімі мілымі сваякамі, выправіўся ў дарогу.
— Бывайце! — сказаў ён ім. — Я іду да соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракі Лімпапо; там растуць дрэвы, яны наганяюць трасцу, і я даведаюся ўсё-такі, што есць у абед Кракадзіл.
І сваякі яшчэ раз добра ўсыпалі яму на развітанне, хоць ён вельмі далікатна прасіў іх не турбавацца.
І ён пайшоў ад іх, крыху пабіты, але не вельмі здзіўлены. Еў па дарозе дыні, а шкарлупіну кідаў на зямлю, бо падбіраць гэтыя шкарлупіны яму не было чым.
З горада Грэма ён пайшоў у Кімберлей, з Кімберлея ў Хамаву зямлю, з Хамавай зямлі на ўсход і на поўнач і ўсю дарогу частаваўся дынямі, пакуль, нарэшце, не прыйшоў да соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракі Лімпапо, акружанай якраз такімі дрэвамі, як казала птушка Калакола.
А трэба табе ведаць, мой мілы хлопчык, што да таго самага тыдня, да таго самага дня, да той самай гадзіны, да той самай хвіліны наш дапытлівы Слонік ніколі не бачыў Кракадзіла і нават не ведаў, што гэта такое. Уяві ж сабе яго цікаўнасць!
Першае, што кінулася яму ў вочы, — быў Двухкаляровы Пітон, Скалісты Змей, які абкруціўся вакол нейкай скалы.
— Прабачце, калі ласка! — сказаў Слонік вельмі далікатна. — Ці не сустракаўся вам дзе-небудзь недалёка адгэтуль Кракадзіл? Тут так лёгка заблудзіцца.
— Ці не сустракаўся мне Кракадзіл? — злосна перапытаў Двухкаляровы Пітон, Скалісты Змей. — Знайшоў пра што пытацца!
— Прабачце, калі ласка! — казаў далей Слонік. — Ці не можаце вы сказаць мне, што есць Кракадзіл у абед?
Тут Двухкаляровы Пітон, Скалісты Змей, не мог ужо больш стрымацца, хуценька раскруціўся і велізарным хвастом даў Слоніку грымака. А хвост у яго быў як цэп і ўвесь пакрыты лускою.
— Вось дык дзіва! — сказаў Слонік. — Мала таго, што мой бацька біў мяне, і мая маці біла мяне, і мой дзядзька біў мяне, і мая цётка біла мяне, і другі мой дзядзька, Павіян, біў мяне, і другая цётка, Бегемоціха, біла мяне, і ўсе як ёсць білі мяне за страшэнную маю дапытлівасць, — тут, як бачу я, пачынаецца тая ж самая гісторыя.
І ён вельмі ветліва развітаўся з Двухкаляровым Пітонам, Скалістым Змеем, дапамог яму зноў абкруціцца вакол скалы і пайшоў сабе далей; хоць яму нямала ўсыпалі, ён не вельмі дзівіўся гэтаму, а зноў узяўся за дыні і зноў кідаў шкарлупіну на зямлю, — бо, паўтараю, чым бы ён яе падымаў? — і хутка напаткаў нейкае бервяно, якое валялася каля самага берага соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракі Лімпапо, акружанай дрэвамі, што наганяюць трасцу.
Але на самай справе, мой мілы хлопчык, гэта было не бервяно, гэта быў Кракадзіл. І падміргнуў Кракадзіл адным вокам — вось так!
— Прабачце, калі ласка! — звярнуўся да яго Слонік вельмі ветліва. — Ці не здаралася вам сустрэць дзе-небудзь блізка ў гэтых мясцінах Кракадзіла?
Кракадзіл падміргнуў другім вокам і высунуў напалавіну свой хвост з вады. Слонік (зноў-такі вельмі ветліва!) адступіўся назад, бо новыя грымакі не цікавілі яго.
— Падыдзі бліжэй, мая крошка! — сказаў Кракадзіл. — Табе, уласна кажучы, навошта гэта патрэбна?
— Прабачце, калі ласка! — сказаў Слонік вельмі ветліва. — Мой бацька біў мяне, і мая маці біла мяне, мая даўганогая цётка Страўсіха біла мяне, і мой даўганогі дзядзька Жыраф біў мяне, мая другая цётка, тоўстая Бегемоціха, біла мяне, і другі мой дзядзька, калматы Павіян, біў мяне, і Пітон Двухкаляровы, Скалісты Змей, вось толькі што біў мяне балюча-балюча і цяпер — не ў крыўду хай вам будзе сказана — я не хацеў бы, каб мяне білі зноў.
— Падыдзі сюды, мая крошка, — сказаў Кракадзіл, — бо я і ёсць Кракадзіл.
І ён заплакаў кракадзілавымі слязамі, каб паказаць, што ён і сапраўды Кракадзіл.
Слонік страшэнна ўзрадаваўся. У яго захапіла дух, ён упаў на калені і крыкнуў:
— Вось вы мне і трэба! Я гэтулькі дзён шукаю вас! Скажыце мне, калі ласка, хутчэй, што вы ясце ў абед?
— Падыдзі бліжэй, мой маленькі, я шапну табе на вушка.
Слонік нагнуў галаву блізка-блізка да зубастай, ікластай кракадзілавай пашчы, і Кракадзіл схапіў яго за
