van dit verlies bij zich dragen. Het grootste deel van die sessie gaf ik haar allerlei details en berichten over hem en van hem. Mijn client vroeg of ze kinderen kon krijgen; ze had te horen gekregen dat dat waarschijnlijk niet zou lukken. Ik vertelde haar dat er inderdaad sprake was van littekens, maar dat ze zwanger kon worden en binnen twee jaar een kind zou krijgen. Ik ben blij hier te kunnen vertellen dat ze een jaar later een meisjestweeling kreeg.
Een ander significant medisch moment had te maken met de persoon die het dichtst bij me staat. Ik zat op een ochtend aan de ontbijttafel toen Joe's overleden grootvader doorkwam en zei dat Joe naar de dokter moest gaan en naar zijn hart moest laten kijken, en dat hij dat zou begrijpen omdat hartkwalen in zijn familie voorkwamen. Ik vertelde dit aan Joe en hij weet dat als ik iets doorgeef, het ook belangrijk is.
Hij maakte een afspraak met de dokter, die een hele batterij onderzoeken deed, waaronder een aantal bloedonderzoeken. Hieruit bleek dat zijn triglyceriden en cholesterol extreem hoog waren. Ik had hem al eerder gezegd dat ik bezorgd was dat hij rond zijn veertigste zou overlijden. De arts bevestigde dat hij geluk had dat hij hier nu was achtergekomen, dat Joe anders rond zijn veertigste een hartaanval zou hebben gekregen. Vreemd genoeg is mijn man niet te zwaar en zijn ouders zijn geen van beiden aan een hartkwaal overleden. Ik ben God om meerdere redenen dankbaar voor mijn gave, maar ik ben vooral heel erg dankbaar dat mijn man er zal zijn om onze dochters te zien opgroeien. Er zijn veel gevallen waarbij ik mensen verteld heb dat ze een rontgenfoto van hun borst moesten laten maken of een ander medisch onderzoek moesten laten doen, en dan bleek later dat ze een zeldzame vorm van tuberculose hadden of er werd een vroegtijdig stadium van borstkanker aangetoond. Ik beschouw dit als een mogelijkheid om in te grijpen bij mensen die raad van de andere kant nodig hebben.
Soms loop ik tegen een geval aan waar ingrijpen niet tot de mogelijkheden behoort. Het kost me veel moeite daar vrede mee te hebben. Als je er eenmaal aan gewend bent dat je een positieve inbreng kunt hebben in het leven van iemand anders, is het moeilijk te aanvaarden dat je niet iedereen kunt helpen. Soms hoort het bij iemands levenspad dat hij gewond raakt of vroegtijdig overlijdt. Waarom? Omdat een zekere tegenspoed ons eraan herinnert dat we niet mogen vergeten dat het leven heel waardevol is. Wat eigenlijk nog bijzonderder is, is dat er soms wel van de andere kant wordt ingegrepen en dat gebeden af en toe wel worden verhoord.
HOOFDSTUK 15
HOUDEN VAN EEN MEDIUM
Allison vroeg me of ik iets toe te voegen had aan haar boek. Daar overviel ze me mee. Dit is haar project. Ik ben juist de niet-helderziende van het gezin. Ik ben nota bene een ruimtevaartingenieur! Ik heb nog nooit een spook gezien. Ik heb er een keer eentje gehoord, maar ik heb er nog nooit een gezien. Hoe dan ook, ik voelde me vereerd en nam haar aanbod aan. En toen stond ik er alleen voor.
Waar moet ik beginnen? Zal ik over onze eerste ontmoeting vertellen? Of zal ik vertellen over het moment dat ik te horen kreeg dat mijn vrouw een helderziend medium is? Over onze dagelijkse beslommeringen? Wie onze discussies meestal wint? Of ze continu mijn gedachten leest? Dit zijn vragen die me vaak worden gesteld en ik denk dat ze het allemaal waard zijn om even aandacht aan te besteden. De dingen die ik het interessantst vind, zijn dingen die Allison je niet zelf zal vertellen. Toen ik Allison voor het eerst zag was het alsof ervan boven een licht op haar neerscheen. Ze werd omringd door potentiele vriendjes, maar het was duidelijk dat ze geen belangstelling voor hen had. Ondanks een uiterst klungelige introductie lukte het ons op een of ander niveau contact te maken. Ik zag haar vervolgens een paar weken niet, maar toen gingen we steeds vaker uit en nog voor het jaar om was, waren we verloofd. Op dat moment wist ik nog niet dat ze een helderziend medium was, hoewel het wel altijd leek alsof ze wist wat ik dacht. Dat verbaasde me destijds natuurlijk niet omdat de meeste vrouwen lijken te weten wat een man denkt.
Een van de eerste keren dat ze me ontegenzeglijk een glimp liet zien van haar vermogens, was de keer dat ik haar naar San Francisco meenam waar ik om haar hand zou vragen. We gingen daar naar het museum van ‘Ripley's Believe it or Not'. We deden daar een spel waarbij een van de twee mensen probeert te raden wat de ander denkt. Het spel is zo opgezet dat de twee mensen door een wand van elkaar gescheiden zijn. Aan beide kanten van de wand zit een paneel met knoppen voorzien van een bepaalde vorm: een cirkel, een ster of een vierkant. Een van de twee personen drukt op een knop. Vervolgens probeert de ander op dezelfde knop te drukken, zonder dat hij de medespeler kan zien. Als je goed hebt gegokt, gaat er een stel lichten aan en als je het fout hebt, krijg je een afschuwelijk geluid te horen.
Allison koos vijf keer achtereen dezelfde knop die ik had ingedrukt. Ik snapte het niet. De kans dat dat zou gebeuren was 1 op de 3125. Ik dacht dat de machine misschien kapot was en controleerde dat dus. Hij was niet kapot. Ik vroeg haar de knoppen weer in te drukken in de volgorde waarop ze dat daarvoor ook had gedaan. Ze had het elke keer goed. Ik had op dat moment op mijn knieen moeten vallen en haar ten huwelijk moeten vragen!
Maar ze vertelde me nog steeds niet over haar helderziende gave. Het was niet voldoende dat ze altijd wist waarom iemand iets deed of dat ze altijd kon raden hoe een verhaal zou aflopen. Ik wist dat ze heel goed kon autorijden, alsof ze altijd van tevoren wist waar een opening in het verkeer zou komen. Maar die dingen waren op zichzelf te subtiel om op te vallen en bovendien was ik verliefd en dus vond ik alles wat ze deed bijzonder. Vlak voor ik ten volle besefte wat ze allemaal kon, gebeurde er iets raars. We stonden op een middag bij de autowasserette te wachten toen Allison naar de auto voor ons keek en opeens begon te lachen. ‘Zou het niet grappig zijn als de auto voor ons helemaal onder het zeepsop zat en dat de machine dan kapot zou gaan en het er niet af kon spoelen?’
Vreemd genoeg was dat precies wat er gebeurde. De man voor ons wachtte even, stapte toen uit de auto en keek met een heel grappige uitdrukking op zijn gezicht om zich heen. En toen reed hij weg, waarschijnlijk om een klacht in te dienen bij de leiding. Ik wist op dat moment niet goed of Allison de toekomst kon zien of daadwerkelijk in staat was dingen te laten gebeuren. Maar de reikwijdte van haar gave zou binnenkort worden onthuld en veel van mijn vragen zouden worden beantwoord, hoewel dat alleen maar nieuwe vragen zou oproepen.
Op een dag waren Allisons voelsprieten gevoeliger dan anders. Ze zag allerlei geesten in en om het huis en voelde zich daar niet helemaal prettig bij. Ik vroeg haar wat er aan de hand was.
‘Alsof jij dat niet weet,’ snauwde ze me toe. Nou ja zeg, natuurlijk wist ik dat niet. Ik kon ze niet zien. Ik vroeg het haar nog een paar keer en uiteindelijk vertelde ze me toen wat ze zag. Nadat ze besefte dat ik — hoewel ik geen geesten kon zien — haar vermogen om dat wel te kunnen niet veroordeelde, werd ze overladen door berichten van overleden familieleden van me.
Mijn vader was een van de eersten die doorkwam. Hij was tweeenhalve maand voor ik Allison ontmoette overleden. Ik miste hem en wenste lange tijd dat hij en Allison elkaar hadden ontmoet. Ze vertelde me over de tekentafel waaraan ik als klein jongetje mijn modelvliegtuigjes bouwde, terwijl mijn vader over mijn schouder meekeek. Ze beschreef de modellen die ik maakte en boven mijn bed hing nauwkeurig, ze beschreef zelfs hoe mijn kamer er toen had uitgezien. Ze wist dingen die ze zonder een helderziende gave niet had kunnen weten. Het bleek een prachtige manier te zijn om mij kennis te laten maken met haar vermogens. Ik denk dat ze ook opgelucht was dat ze zich nu helemaal voor mij kon openstellen.
Het dagelijkse leven met Allison is minder moeilijk dan je zou denken. Maar het is wel anders. Sommige mensen zijn dol op de volgende uitdrukking: ‘Vergeving vragen is makkelijker dan toestemming vragen.’ Nou, die aanpak werkt dus niet bij Allison. Ze voelt zich dan verraden, omdat ze meteen weet dat je tegen haar gelogen hebt. Ik heb al vroeg in ons huwelijk geleerd dat ik niet om de zaken heen moet draaien. De kleine onenigheden zijn vaak snel vergeten als je ze bespreekt voordat het te laat is. Allison heeft wat ze ‘een levendige herinnering’ noemt, ze kan zich namelijk echt alles herinneren. Veel echtgenoten beweren dat hun vrouw dat kan en misschien is dat ook wel zo, maar Allison herinnert zich zelfs nog de kleren, de mensen, het eten, de cadeaus en de sfeer van elke verjaardag, feestdag en andere bijzondere momenten van de afgelopen tien jaar. Ik hoef me ook nooit zorgen te maken dat ik haar in het winkelcentrum of pretpark zal kwijtraken. Ze lijkt altijd precies te weten waar ik ben. Als ik met andere mensen ergens heen ga, vergeet ik soms dat zij me niet zo makkelijk kunnen terugvinden.
