Kus ze niet vaarwel

geschiedenis als bijvak. Hoewel ik ben opgegroeid te midden van mensen die je nou niet direct succesvol kunt noemen, was ik er diep vanbinnen altijd van overtuigd dat ik op een of andere manier, hoe dan ook, een academische titel zou behalen. Ik denk dat ik tot het slag mensen behoor dat altijd geluk heeft, dat altijd de wind mee heeft. Het lijkt soms wel alsof een kracht sterker dan ikzelf me altijd weer de juiste kant opduwt. Daar ben ik dankbaar voor. Toen ik een keer een college bijwoonde en nogal medelijden met mezelf had, ontmoette ik een meisje in een rolstoel. Ze was blind en had een blindengeleidehond, maar ik hoorde haar nooit klagen, echt nooit. Ik had al snel geen last meer van zelfmedelijden. Het leven bestaat uit het leren van belangrijke lessen. Je moet opletten, net als op school. Als ik aan haar denk, weet ik weer dat er altijd mensen zijn die het moeilijker hebben dan ik. Over het algemeen was mijn leven als twintiger vol en spannend. Ik maakte fouten, ontmoette Joe, studeerde af, werd moeder en stagiaire bij de rechercheafdeling, maakte een video over veiligheid en bereidde me voor op weer een nieuwe ervaring. Ik weet niet hoe ik uiteindelijk zo'n kleurrijk en opmerkelijk leven heb gekregen, maar ik ben dankbaar voor alle dingen die ik heb kunnen doen en heb gedaan. Nu je wat meer weet over mijn achtergrond en over wat ik doe, raad ik je aan om de rest van het boek te gebruiken om stil te staan bij je eigen ervaringen. Onthou alsjeblieft dat mediums er zowel voor levende als dode mensen zijn. Wij kunnen die grens overbruggen. Als je je ooit hebt afgevraagd of er leven is na de dood, hoop ik dat dit boek je helpt te zien dat er aan de andere kant inderdaad een hele wereld bestaat.

HOOFDSTUK 1 MIJN MANIER

Ik staarde uit het raam naar de achtertuin. Ik keek naar de sterren aan de hemel en naar het speelgoed van mijn dochters. ‘Pap, waar ben je?’ Ik bekeek de tuin aandachtig. ‘Ik zie alle anderen; waarom jou dan niet? Ik kan niet zien hoe je er nu uitziet! Ik moet je nu zien!’

Ik snikte, alsof ik op die manier de pijn in mijn hart uit mijn lichaam kon verbannen. Maar hoe hard ik ook huilde, de ondraaglijke pijn weigerde te verdwijnen. Ik zakte neer op de bank en bekeek het huis waar ik pas een maand geleden ingetrokken was. De woning waar ik naartoe was verhuisd om dichter bij mijn vader te zijn. Maar mijn vader zou nooit meer door die voordeur komen, omdat hij nog geen 24 uur geleden plotseling was overleden.

Twee dagen eerder had ik mijn nieuwe buurvrouw Alison nog gesproken, die ik ontmoet had toen we hierheen verhuisden. Haar vader had onverwacht te horen gekregen dat hij een hersenziekte in een vergevorderd stadium had en de vooruitzichten waren niet goed. Hij was een geweldige man en ik had het voorrecht gehad hem een keer te ontmoeten. Ik heb haar toen het volgende gezegd: ‘Ik weet dat het moeilijk is nu iets goeds te zien in de ziekte van je vader, maar laat me je toch een ding noemen. Ik begeleid veel mensen die plotseling iemand hebben verloren en er kapot van zijn dat ze geen afscheid hebben kunnen nemen. Jij hebt die mogelijkheid wel: je kunt je vader vasthouden, bij hem zijn en als het zover is, kun je afscheid van hem nemen. Doe en zeg wat je nu graag zou willen doen en zeggen zodat je daar later vrede mee kunt hebben. Ik kan als medium de mensen die ik verloren ben niet vasthouden. Ik kan ze op een bepaalde manier wel aanraken, maar ik kan ze niet vasthouden. En dat is niet hetzelfde. Zie je dat er toch iets goeds aan is?’

Alison en ik zouden later pas beseffen hoe bijzonder onze nieuwe vriendschap was. Mijn vader overleed aan het eind van een feestelijk weekend. Ik was op 20 september 2002 naar California gegaan voor het huwelijk van mijn nichtje Vanessa. Ik was blij daar samen met mijn man Joe bij te kunnen zijn; we konden wel een korte vakantie gebruiken. Tijdens de plechtigheid gebeurden er enkele ongewone dingen. Ik grinnikte en kneep in Joe's hand. Ik wist dat tante Olivia, mijn vaders zus die zes jaar geleden was overleden, haar aanwezigheid kenbaar maakte. Ik had er nooit aan getwijfeld dat ze er zou zijn; ik had me alleen afgevraagd hoe ze dat zou laten merken.

We reden na de plechtigheid achter de verloofde van mijn neef Mark aan naar de receptie. Ze vergiste zich in de afslag en we kwamen terecht op een of ander klein weggetje. Daardoor kwamen we iets te laat, maar toen we er eenmaal waren, hadden we wel zin in een feestje.

Ik zou later beseffen dat het moment waarop we binnenkwamen niet willekeurig was. We liepen de balzaal in en ik hoorde een bekend liedje. De mariachiband speelde My way. Dat moment zal eeuwig in mijn geheugen staan gegrift. Allereerst heb ik dat liedje nog nooit op een huwelijk horen spelen; het gaat niet bepaald over eenheid. Ten tweede speelt een mariachiband dat nummer niet zo snel, omdat het een Engelse tekst heeft. Ik draaide me om en keek Joe en mijn neef Mark aan.

O, mijn god. Wat is dit raar: dit liedje zal ik ooit op de begrafenis van fnijn vader draaien!

My way is het perfecte liedje voor mijn vader, niet alleen omdat hij een vrijdenkend man was, maar ook omdat hij wel iets weg had van de Rat Pack, de bijnaam van een groep zangers in de jaren vijftig, onder wie Sinatra. Hij is tientallen jaren ballroomdanser geweest en we luisterden vaak samen naar Frank Sinatra. Mijn vader droeg een grote diamanten ring om zijn pink. Ik droeg vanaf mijn zeventiende net zo'n ring; mijn manier om een band met hem te creeren. Alles wat mijn vader deed, deed hij stijlvol. Twee jaar hiervoor had ik een voorspelling gedaan. Toen ik op een dag terugkwam van een lunchafspraak met mijn vader had ik mijn man verteld dat ik een sterk voorgevoel had dat mijn vader op zijn zevenenzestigste aan een ernstige hartaanval zou overlijden. Sindsdien was ik bezig met een kruistocht om dat te voorkomen. Ik deelde mijn voorspelling met een paar vrienden en familieleden. Mijn vriendin Stacey en ik waren al naar de winkel geweest om een Sinatra-cd met My way te kopen. Ik vertelde haar dat ik die nodig had voor de begrafenis van mijn vader. Het rare was dat ik voorbereidingen aan het treffen was voor zijn begrafenis, terwijl ik die tegelijkertijd probeerde te voorkomen. Mijn vader beloofde dat hij naar zijn hart zou laten kijken en dat deed hij ook, meerdere keren. De artsen zeiden dat er niets aan de hand was.

Ik zette de gedachten van me af en dwong mezelf weer terug naar de huwelijksreceptie, maar toen het liedje eindelijk afgelopen was, voelde ik me misselijk. Schud het van je af, het gaat prima met pap, zei ik tegen mezelf, hopend dat dat waar was. Ik had hem naar alle hartklinieken in de regio gestuurd, hij lette op zijn lichaamsbeweging en at gezond. Hij luisterde naar me. Een kwestie van ingrijpen, nietwaar?

Het was vrijdag en ik had mijn vader de avond ervoor nog gesproken. Ik was van plan hem zondag te bellen, als ik weer thuis was. Hij zou de zaterdag erop bij ons komen lunchen. Ik miste hem tijdens mijn verblijf in California de hele tijd. Ik was vanuit Gilbert in Arizona naar de hoofdstad Phoenix verhuisd, zodat we elkaar wat meer konden zien. Dat wilde ik graag. Ik was pas drie weken geleden in Phoenix komen wonen en was nog druk bezig met dozen uitpakken.

Op zondagochtend brachten Joe en ik een paar uur door met Mark en zijn vriendin Laurie; onze vlucht terug zou pas later vertrekken. De telefoon ging en Joe nam op. Hij luisterde even, keek me aan en zei: ‘Allison, je vader is overleden.’

Het voelde alsof de adem uit mijn lichaam werd gezogen. ‘Je bedoelt mijn oma. Pap kan niet zijn heengegaan!’

De blik op Joe's gezicht zei genoeg. Mijn hart brak. Ik kon niet meer goed nadenken. Wat was ik kwaad op God. ‘Je kunt mijn vader niet wegnemen! Andere mensen maken me belachelijk en trekken wat ik doe in twijfel en toch doe ik altijd braaf wat me gevraagd wordt. Alles wat je van me vroeg, heb ik zonder morren gedaan en in ruil daarvoor zou je niet aan mijn vader komen!’

Ik was pas dertig en had geen vader meer. Mijn dochters zouden geen grootvader hebben; twee van hen waren te jong om zich hem later goed te kunnen herinneren. Ik begeleid anderen bij hun verdriet, maar mezelf kon ik geen gemoedsrust geven. Ik was opeens helemaal leeg. Ik had niets meer te geven.

Op weg naar huis zag ik hoe andere mensen met hun leven doorgingen. Ik wilde naar ze roepen: stop! Mijn vader is dood en alles moet tot stilstand komen! Maar zo werkt het niet. Dat weet ik. Het was irrationeel gedrag van me, maar ik kon niet anders. Terwijl ik met de pijn worstelde, bedacht ik dat ik als naaste familie de begrafenis moest regelen. De dood is merkwaardig omdat het zowel het beste als het slechtste in mensen naar boven brengt. De waarheid wordt erdoor aan het licht gebracht en alles in het leven wordt opeens verblindend duidelijk. Langzaam begon de waarheid tot me door te dringen. Ik ging zijn persoonlijke spullen ophalen en ik deed zijn ring aan mijn vinger, naast de ring die ik om mijn eigen pink droeg. En daar zal ik hem altijd dragen. Tijd, honger, alle gewone dingen in het leven, deden me niets meer. Alles was een brok vieze, vervormde rotzooi