У музыцы твая ўся асалода.
Чаму ж яе ты слухаеш з тугой?
Калі яна табе не даспадобы,
Чаму не развітаешся ты з ёй?
І хоць акорды жалем горкім поўны,
У іх сугучнасці табе дакор:
Хто без гармоніі жыве чароўнай,
Самотны той на ўвесь зямны прастор.
Ты чуў калі, як струны ў дружным ладзе
У перазвон гудзяць адна другой?
Так бацька з сынам, разам з імі маці
Шчаслівы спеў пяюць адной сям'ёй.
І сведчаць гукі шчырыя усім:
Самотны — як і не жывы зусім.
9
Каб не пакінуць любую ўдавой,
Дагэтуль ты ні з кім не заручоны.
Калі ж бы смерць устала над табой,
Апанаваў бы светам смутак чорны.
Свет плакаў бы, як удава, па тым,
Што вобраз твой загінуў беззваротна.
Сын адлюстроўкам мог бы быць тваім,
Праз сына ты і быў бы бессмяротным.
Калі растраціць скарбы хто усе, -
Другія спажывуцца іхнім коштам,
А калі знікнуць суджана красе,
Яна ў нябыт адыдзе занівошта.
Хто сам сабе гатоў прынесці шкоду,
Таму нікога на зямлі не шкода.
10
Якая ганьба! Жыць і не любіць
Людзей спагадных і сябе самога,
Любоў да свету цэлага згубіць,
Набыўшы ў сэрца пачуццё благога!..
Уласным ворагам сваім ты стаў,
Супроць сябе самога паўстаеш ты,
І дом цудоўны, ў спадчыну што ўзяў,
Не аднаўляеш, бурыш ты дарэшты.
Змяніся ты, і я змяню настрой,
Краса каханню быць павінна домам.
Як з выгляду, будзь ветлы і душой,
Не будзь ты ворагам сабе самому.
Краса твая зусім са свету згіне,
Як не пакінеш нам яе ты ў сыне.
11
Не звянеш ты, бо закрасуеш зноў
Цераз дзяцей сваіх і з іх красою.
Сваёй ты назавеш нашчадкаў кроў,
Якую даў часінай маладою.
Ёсць мудрасць, прыгажосць у думцы той.
Без іх жа радасці і шчасця мала:
Калі б згадзіўся свет увесь з табой,
Дык праз капу гадоў жыцця б не стала.
Няхай пачвары, вырадкі усе
На свеце нашым згінуць без расплоду.
А ты, за ўсе дары тваёй красе,
Павінен шчыра дзякаваць прыроду.
Ты, як пячаць, што выразаў разьбяр,
Павінен шмат разоў вярнуць свой дар.
