Гаўдэнт з Шышкай і Пышкай уносяць стол на сцэну. Лапурка ў другім пакою пачынае граць вальс на гармоніку. Праз адчыненыя дзьверы відаць, як Фэлька скача з Галькай, а Леакадка з Уршуляй.
Мацальскі (да Магдалечы). Пазволіце, пане Магдалена, ангажыраваць вас да вальса?
Магдалена. Толькі выбачайце, граф, што ў нас няма фартэпьяну.
Мацальскі. Нічога, пад гармонік яшчэ ляпей, лягчэй злавіць тахт… Тру–ля–ля… (пайшлі у другі пакой у скокі).
Мяшочак (сеў на канапу і задрамаў), Гаўдэнт (зьбірае талеркі са стала), Пышка і Шышка, пасьля Мяшочыха.
Пышка. Чуеш, я забыўся, з якой нагі трэба пачынаць: з правай, ці з левай?
Шышка (паказвае яму). Вось гэтак: раз, два, тры…
Пышка. Ага! ужо ўспомніў! але! вось так: раз, два, тры… (танцуюць) .
Мяшочыха (уваходзіць). А фэ! паненкі танцуюць без кавалераў, а кавалеры тут!
Пышка і Шышка. А мы ўжо… ўжо йдзем!.. (пайшлі за сцэну; Мяшочыха за імі. Пышка пачынае скакаць з Леакадкай, а Шышка з Уршуляй).
Мяшочак (сьпіць), Гаўдэнт.
Гаўдэнт (зьбіраючы талеркі, да сябе). Без патрэбы купляў віно… Гэты граф локча гарэлку горш за нас. (Выходзіць з талеркамі ў правыя дзьверы, у кухню) .
Мяшочак (праз сон). Чаму, пытаюся… Каін Абэля… (лёг на канапу і сьпіць).
Мацальскі (за сцэнай). Мэдам і мэсье!.. Ррон!.. Шэн– шынуа!.. Вальс з сваей дамай!..
Гаўдэнт (уваходзіць, ізноў зьбірае судзьдзё, але час–ад–часу паглядае на жонку, якая скача з Мацальскім). Чорт ведае, што гэта такое! Абняўшыся так, што аж гадка робіцца. А ён, гад, шапоча ей навуха, а тая, падла, рагоча… Ух, бязстыднікі!..
Мяшочак, Гаўдэнт, Фэлька.
Фэлька (уваходзіць, падыходзіць да стала, налівае сабе з бутэлькі ліманаду і пье).
Гаўдэнт. Панна Фаліцыя! А гэты граф… дык скуль ён тутака ўзяўся?
Фэлька. Гэта мой знаёмы.
Гаўдэнт (круціць галазой). Знаёмы… граф… гм…
Фэлька. А што–ж? Няма дзіва! Я многа графаў ведаю, я навет знаю двох баронаў і аднаго князя.
Гаўдэнт (я. в.). Баронаў… князя… гм… гм…
Фэлька. А што–ж вы думалі! (Хоча ўжо йсьці)
Гаўдэнт (затрымліваючы яе). Панна Фаліцыя, выбачайце, яшчэ два слова… А чаго ён так прыклеіўся да мае жонкі?
Фэлька. Хто?
Гаўдэнт. Гэты граф.
Фэлька. Дык якжа–ж інакш? Цяпер такая мода… А вось вы ня бачылі самых модных танцаў, дык яшчэ горэй: зусім адзін пры адным прытуліўшыся і твар з тварам блізюханька…
Гаўдэнт. Ну, я–бы такіх танцаў не скакаў. Грэх!
Фэлька. Ну во! постнік які! (Пайшла).
Гаўдэнт. Не падабаецца мне ўсё гэта, страшэнна не падабаецца… Каб толькі гэтыя імяніння скончыліся блага! (Выходзіць з талеркамі ў кухню).
Мяшочак, пасьля Мацальскі з Магдаленай.
Магдалена (уваходзячы з Мацальскім). Я вас, граф, хачу нешта спытацца…
Мацальскі. О, мая багіня! пытайнеся! Усё скажу.
Магдалена (цішэй, з паўзачкамі). Ці вы, граф, былі калі закахаўшыся?
Мацальскі (цалуе яе рукі). Так, як цяпер, ніколі ня быў…
Магдалена (быццам саромячыся). Ах, граф!..
Мацальскі. Анёлачак! Не кажы: граф! Кажы: Ільдэфонс! Мой дарагі Ільдэфонс!
Магдалена (сэнтымэнтальна). Ільдэфонс!.. Гэта зычыць, як музыка… Ільдэфонс! мой дарогі Ільдэфонс! (схіляе галаву яму ня плячо).
Мацальскі (горача абыймаючы і цалуючы яе). Анёлачак мой залаты! Магдаленачка! Пумпачка!
Мяшочак (перэварачваючыся на другі бок праз сон). А я пытаюся, чаму Каін…
Мацальскі і Магдалена (адскочыўшы ад сябе спалоханыя). Ах!
Мацальскі (прыгледзіўшыся да Мяшочка). Не, нічога!.. Ён сьпіць… добра налізаўшыся… не пачуе.
Магдалена. Я тут баюся…
Мацальскі (цалуе яе). Ня бойся!.. Лікёрчык ты мой! Пумпачка ты!..
