‘Hou erover op, Cordelia,’ zei Vorkosigan zacht. ‘Maar hij boort haar een punt door de neus!’ fluisterde ze woedend terug. ‘En wat voor een punt! Bothari heeft tot nu toe alles gewonnen.’
‘Ja. Het heeft Kodelka op de oude
‘O. Hm.’ Hier moest ze even over nadenken. ‘Jaloezie?’
‘Heb je dat niet gemerkt? Zij heeft alles wat hij kwijt is.’
‘Ik heb gemerkt dat hij af en toe verdomde lomp tegen haar is. Dat is jammer. Ze is duidelijk…’
Vorkosigan stak bezwerend een vinger op. ‘Praat er later over. Niet hier.’
Ze zweeg even en knikte toen instemmend. ‘Oke.’
De ronde werd voortgezet, en sergeant Bothari gooide Droesjnakovi tweemaal snel achter elkaar bijna door de mat heen, voordat hij met bijna net zoveel gemak met zijn laatste tegenstander afrekende.
Vanuit een samenscholing van deelnemers aan de andere kant van de tuin kwam Kodelka aangehinkt als boodschapper.
‘Meneer? We vroegen ons af of u een demonstratieronde zou willen geven. Met sergeant Bothari. Geen van de jongens hier heeft dat ooit gezien.’
Vorkosigan wuifde het idee weg, maar niet erg overtuigend. ‘Ik ben niet in vorm, luitenant. Trouwens, hoe weten ze daarvan? Heb je verhalen verteld?’
Kodelka grinnikte. ‘Een paar. Ik denk dat ze er iets van zouden opsteken. Over wat voor spel dit werkelijk kan zijn.’
‘Een slecht voorbeeld, vrees ik.’
‘Ik heb dat nooit gezien,’ mompelde Cordelia. ‘Is het inderdaad zo’n goede show?’
‘Ik weet het niet. Heb ik je de laatste tijd ontstemd? Zou het een catharsis voor je zijn om te zien hoe Bothari me de grond in stampt?’
‘Ik denk dat het dat voor jou zou zijn,’ zei Cordelia, hem bijvallend in zijn overduidelijke verlangen om zich te laten overhalen. ‘Ik denk dat je dit soort dingen hebt gemist, in dat leidinggevende leven dat je de laatste tijd leidt.’
‘Ja…’ Hij stond op, wat tot enig applaus leidde, trok zijn uniformjasje en schoenen uit en verwijderde ringen en de inhoud van zijn zakken, waarna hij het strijdperk betrad om wat rek- en opwarmingsoefeningen te doen.
‘Je kunt maar beter als scheidsrechter optreden, Ko,’ riep hij achterom. ‘Al is het maar om onnodige schrik te voorkomen.’
‘Ja, meneer.’ Kodelka wendde zich tot Cordelia voordat hij terug hinkte naar de arena. ‘Eh. Vergeet niet, mevrouw, dat ze elkaar in de vier jaar dat ze dit hebben gedaan nog nooit hebben vermoord.’
‘Waarom vind ik die mededeling eerder onheilspellend dan geruststellend? Maar Bothari heeft vanochtend al zes rondes gevochten. Misschien begint hij moe te worden.’
De twee mannen stonden tegenover elkaar in het strijdperk en bogen formeel. Kodelka deinsde haastig achteruit, uit de weg. De uitgelaten, vrolijke stemming onder de toeschouwers stierf weg toen de ijzige, geconcentreerde roerloosheid van de twee spelers ieders blik vasthield. Ze begonnen lichtvoetig om elkaar heen te draaien en troffen elkaar in een onduidelijke vlek. Cordelia zag niet precies wat er gebeurde, maar toen ze uit elkaar weken, spoog Vorkosigan bloed uit een gescheurde lip en stond Bothari dubbelgeklapt over zijn buik. Bij de volgende confrontatie gaf Bothari Vorkosigan een trap in zijn rug die echode tegen de tuinmuren en hem helemaal het strijdperk uit lanceerde; hij maakte een koprol en rende terug, ondanks zijn hortende ademhaling. De mannen die verantwoordelijk waren voor het beschermen van het leven van de regent begonnen elkaar zorgelijk aan te kijken. Bij de volgende worsteling viel Vorkosigan hard op de mat, waarna Bothari onmiddellijk boven op hem neerkwam om hem in een verstikkende greep te nemen. Cordelia dacht dat ze zijn ribben zag doorbuigen onder de knieen op zijn borst. Een paar bewakers wilden naar voren komen, maar Kodelka wuifde hen weg en Vorkosigan, met een rood aangelopen gezicht, gaf op.
‘Eerste punt voor sergeant Bothari,’ riep Kodelka. ‘Gaan we voor twee uit drie, meneer?’
Sergeant Bothari ging met een glimlachje staan en Vorkosigan bleef even op de mat zitten om weer op adem te komen. ‘In elk geval nog een. Ik moet revanche nemen. Niet in vorm.’
‘Dat zei ik toch,’ mompelde Bothari.
Ze draaiden weer om elkaar heen. Ze kwamen samen, weken uiteen, kwamen weer samen, en plotseling maakte Bothari een spectaculaire radslag, terwijl Vorkosigan onder hem rolde om zijn arm zodanig vast te grijpen dat zijn schouder bijna uit de kom schoot in zijn gedraaide val. Bothari verzette zich even tegen de greep en gaf toen op. Deze keer was het Bothari die een tijdje op de mat bleef zitten voordat hij opstond.
‘Verbazingwekkend,’ zei Droesjnakovi met een enthousiaste blik in de ogen. ‘Vooral als je in aanmerking neemt hoeveel kleiner hij is.’
‘Klein maar venijnig,’ stemde Cordelia in, gefascineerd. ‘Vergeet dat niet.’
De derde ronde was kort. Een wirwar van geworstel en slagen en een slordige gezamenlijke val resulteerde plotseling in een armoverstrekking, waarin Bothari de baas was. Vorkosigan was zo onverstandig om te proberen los te breken, en Bothari liet volkomen uitdrukkingsloos met een hoorbare knal zijn elleboog uit de kom schieten. Vorkosigan schreeuwde en gaf op. Opnieuw sloeg Kodelka een toevloed van ongevraagde hulp af.
‘Duw hem terug, sergeant,’ kreunde Vorkosigan zittend op de grond, en Bothari zette zich met een voet schrap tegen zijn voormalige gezagvoerder en gaf een nauwkeurig rechte ruk aan de arm. ‘Ik moet erom denken,’ bracht Vorkosigan hijgend uit, ‘dat ik dat niet meer doe.’
‘Hij heeft hem deze keer tenminste niet gebroken,’ sprak Kodelka bemoedigend, en hij hielp hem samen met Bothari overeind. Vorkosigan strompelde terug naar de sofa en ging heel voorzichtig aan Cordelia’s voeten zitten. Ook Bothari bewoog een stuk langzamer en strammer.
‘En zo,’ zei Vorkosigan, nog steeds buiten adem, ‘speelden we het spel… aan boord van de oude
‘Al die moeite,’ merkte Cordelia op, ‘en hoe vaak ben je nu ooit echt in een man-tot-mangevecht verwikkeld geraakt?’
‘Zeer, zeer zelden. Maar als het gebeurde, wonnen we ook.’
Het gezelschap viel uiteen; de andere spelers mompelden zacht commentaar onder elkaar. Cordelia ging met Aral mee om te helpen met het verzorgen van zijn elleboog en mond, en om hem een warm bad, een massage en een schoon stel kleren te geven. Tijdens de massage sneed ze het probleem aan dat steeds vaker haar aandacht vroeg.
‘Denk je dat je iets tegen Ko zou kunnen zeggen over de manier waarop hij Droe behandelt? Zo is hij anders helemaal niet. Ze gaat zowat op haar kop staan om aardig voor hem te zijn. En hij is niet half zo wellevend tegen haar als hij tegen een van zijn manschappen zou zijn. Ze is praktisch een medeofficier. En als ik het niet helemaal bij het verkeerde eind heb, waanzinnig verliefd op hem. Waarom ziet hij dat niet?’
‘Waarom denk je dat hij dat niet ziet?’ vroeg Aral langzaam. ‘Vanwege zijn gedrag, natuurlijk. Het is zo jammer. Ze zouden een fantastisch stel zijn. Vind je niet dat ze knap is?’
‘Bijzonder. Maar ik val dan ook op grote amazones,’ zei hij terwijl hij over zijn schouder naar haar grijnsde, ‘zoals iedereen weet. Niet elke man houdt daarvan. Maar als dat een vonk van koppelingswoede is die ik in je oog zie… denk je trouwens dat het de moederlijke hormonen zijn?’
‘Zal ik je andere elleboog ook uit de kom draaien?’
‘Oef. Nee, bedankt. Ik was vergeten hoe pijnlijk een training met Bothari kan zijn. Ah, dat is beter. Een beetje lager…’
‘Je zult daar morgen een paar gigantische blauwe plekken hebben.’
‘Vertel mij wat. Maar voordat je je laat meeslepen door Droe’s liefdesleven… Heb je weleens goed nagedacht over Kodelka’s verwondingen?’
‘O.’ Cordelia was met stomheid geslagen. ‘Ik nam aan… dat zijn geslachtsorganen net zo goed gerepareerd waren als de rest van hem.’
‘Of net zo slecht. Het is een zeer delicate operatie.’ Cordelia tuitte haar lippen. ‘Weet je dit zeker?’
‘Nee, dat niet. Ik weet alleen dat het onderwerp in al onze gesprekken nooit ter sprake is gekomen. Niet eenmaal.’
‘Hm. Ik wou dat ik wist hoe ik dat moest interpreteren. Het klinkt een beetje onheilspellend. Denk je dat je hem zou kunnen vragen… ?’
