трапляла ў рыльца бутэлькi...
Мушу вам зараз шчыра прызнацца, што хоць i быў я малы, але наслухаўся ад дарослых пра пяршак, пра ягоны смак, моцнасць i вартасць.
Я i сёння кiлiшачак першачку не прамяняю нi на якiя французскiя каньякi...
Вось тады, ледзь толькi напоўнiлася першая бутэлька, я i 'памачыў' язык не ўтрымаўся. Не скажу, што малы хлапец адчуў нейкi там смак, але, згадзiцеся, быць 'гаспадаром' такога абсталявання i не зняць пробы - гэтага я не мог дапусцiць...
Сонейка ўжо ўсплыло над лесам, галава мая таксама паплыла невядома куды, сам я сядзеў i пароў кiёчкам у агонь, забыўшыся нават, як мяне зваць... Цiш! Спакой! Любата!..
Раптам у гэтую iдылiю ўварваўся востры, пранiзлiвы парасячы пiск. Мяне падкiнула з таго месца, дзе я спакойна сядзеў i займаў адказную пасаду. Мяне не проста падкiнула, а нейкая сiла панесла на той адчайны пiск. Усё здарылася так хутка, што я i мiргнуць не паспеў...
Вылятаю з-за куста на луг i бачу, як за маленькiм нейчым парсючком iмчыць велiзарны воўк. Яшчэ iмгненне - i воўк схопiць парсючка! Я, не спыняючы свайго алюру, як кiнуўся да ваўка, як свiснуў, як раўнуў, той - зiрк у мой бок ды ад нечаканасцi i майго 'пасляпершаковага' нахабства - скок у кусты i знiк.
Толькi тады я супынiўся i апамятаўся. З жахам прыкiнуў, што воўк быў большы за мяне i, каб не 'фактар нечаканасцi', - уцякаў бы я ад ваўка, як той парсючок.
РЭКОРД ДЛЯ КНIГI ГIНЭСА
У Будах мы жылi да пяцiдзесятага года. Можа, жылi б i болей, але калгасны трысцень дапарахнеў, стаў развальвацца, i тата пачаў шукаць новае прыстанiшча, хоць якi дах над галавой.
Дапамаглi сваякi, што жылi каля Менска, яны параiлi пераехаць у калгас 'Мядзвежына'. (Сёння - гэта вулiцы К.Лiбкнехта, Р.Люксембург, Купрыянава, Харкаўская i iншыя.) Тады горадам тут i не пахла. З гэтага боку горад пачынаўся ад вулiцы Мяснiкова, па якой хадзiў трамвай.
Пераехалi мы ў гэты калгас i пачалi жыць у будынку Мядзвежынскага сельскага Савета. Займалi мы маленькую яго частачку, бо ў адной палове размяшчалiся супрацоўнiкi сельсавета, у другой - сельскi клуб. Будынак быў цагельны, вялiзны, няўтульны i нязграбны, стаяў пасярод поля, як тычка - нi дрэўца, нi кусцiка.
Тата прыбудаваў да ўвахода нешта з дошак - цi то ганак, цi то хлеў, бо злева, як iдзеш у хату - стаяла карова, а справа - кладовачка была.
Па даху гэтай прыбудовачкi добра было лазiць на гарышча - на столь, дзе я любiў гуляць у розныя гульнi, адкуль было вiдаць усё наваколле.
Лазiў сюды i мой, крыху старэйшы, брат Косцiк... Залез ён аднаго разу, а я ўнiзе ў пяску корпаюся...
Раптам з дзвярэй, дзе размяшчаўся сельсавет, вылецеў, як бура, старшыня гэтага Савета, трасе кулакамi i 'гне' такiх мацюкоў, што - жах!
Падскочыў да мяне i задраў галаву туды, адкуль Косцiк ужо звесiў адну нагу i збiраўся саскочыць на дах прыбудовачкi.
- Каб табе зарвала! Каб ён у цябе апух! Злезеш - я табе галаву адкручу, басяк! - аж зелянее ад злосцi старшыня.
Косцiк, не будзь дурнем, хуценька падняў тую нагу, што звесiў, i знiк туды, адкуль збiраўся вылезцi.
Гаспадар гэтага будынка пакрычаў, пакiпяцiўся ды i пайшоў у свой кабiнет...
Аказваецца, Косцiк, будучы на гарышчы, не стрымаўся i памачыўся там, а тая яго 'вадзiчка' працякла праз столь i... - старшынi сельсавета на стол, на дзяржаўныя паперы...
Ну, Косцiк! Ну, вырвус! Гэта ж трэба так патрапiць, хоць i ненаўмысна!
Цi знойдзецца ва ўсiм свеце яшчэ адзiн чалавек, якому давялося памачыцца на стол самому старшынi сельскага Савета?
I ЗМЯЯ МЯНЯЕ СКУРУ
Паўзём мы неяк з сябрамi па калгасным полi, на якiм расце морква. Паўзём, ад вартаўнiка хаваемся, морквай ласуемся. Выцягнеш з зямлi морквiну, абскрабеш яе кавалачкам шкла i хрумсцiш, як той заяц...
Толькi пачалi выпаўзаць назад, як чую, што са мной нешта здарылася. Паўзцi-то паўзу, але нешта мне не падабаецца... I раптам - якi жах! - адчуваю, што згубiў штаны. А пад штанамi, акрамя цела - нiчога! Як яны маглi з мяне звалiцца? Як я гэтага ў азарце не заўважыў?.. Раблю разварот - i паўзу назад, на пошукi прапажы. Нарэшце бачу - ляжаць, родненькiя! Падпаўзаю i прыкiдваю, як я iх буду лежачы апранаць. Бяру iх у рукi... i нiчога не разумею. Гэта мае штаны? Так, мае!.. Цi гэта не мае штаны? Не, не мае!.. I пазнаю, i не...
Бедныя мае штаны!.. Я i сёння больш усяго на свеце шкадую, што не захаваў iх, як сведку тых пакутаў, той галечы...
Сёння словы - нiшто ў параўнаннi з тым, што маглi б убачыць вашы вочы бясконцая колькасць лацiн, аджыўшых свой век, многаслаёва налепленых адна на другую, даўно сапрэлых, якiя з апошнiх сiл учапiлiся гнiлымi нiткамi за спарахнелую тканiну...
Але цi маглi яны быць iншымi, тыя штаны? Яны ж 'вандравалi' ад старэйшага брата - да крыху малодшага, ад малодшага - да яшчэ меншага, пакуль не дайшла чарга да мяне - самага маленькага ў сям'i... Цаны тым штанам не было!..
Я падняў ТОЕ, што непрыкметна саслiзнула з майго цела, што называлася маiмi штанамi, i гэта ТОЕ - на маiх вачах разлазiлася i распаўзалася на шматочачкi...
Сябры жартаўлiва суцяшалi мяне:
- Падумаеш, штаны! Змяя нават скуру скiдвае i то не плача...
ТАТАВА ВАТОЎКА
Я адвучыўся адзiн год у Лысагорскай пачатковай школе, а восенню пяцiдзесятага года мы пераехалi з Будаў пад Менск, дзе пачалi жыць у будынку сельсавета. Тут я пайшоў у другi клас трыццаць другой Менскай сярэдняй школы, якая знаходзiлася насупраць Нямецкiх могiлкаў.
Мяне вельмi ўразiла цагельнае двухпавярховае памяшканне школы з мноствам прасторных класаў, сур'ёзных настаўнiкаў, чыста апранутых вучняў, росквiтам чырвоных гальштукаў. Пасля нашай вясковай школы-хаткi з 'сляпымi' вокнамi i скрыпучай падлогай гэты палац аглушыў мяне многагалоснасцю, шыкоўнасцю, велiчнасцю - я трапiў у новы, невядомы мне раней, фантастычны свет.
Але гэтыя ўсе мае ўражаннi пацьмянелi перад яшчэ больш моцнымi ўражаннямi, якiя я выклiкаў ва ўсiх, хто ўбачыў мяне ў гэтай школе. На мяне глядзелi, быццам я быў снежным чалавекам цi iншапланецянiнам...
Уявiце стаўшую сёння моднай нейкую прэзентацыю, якую спраўляе 'круты' бiзнесмен. Шыкоўная зала! Мора святла! Смокiнгi ды раскошныя вячэрнiя сукенкi! Шампанскае i свецкiя крыўляннi!.. I раптам сярод гэтых расфуфыраных сытых дзялкоў з'явiўся, можа, не горшы за прысутных, чалавек, але - у рызманах i лахманах, у драным абутку, галодны i гаротны... У гэтай адкормленай 'круцiзны', упэўнены, - шампанскае ўпоперак горла стане...
Вось прыкладна ў такiм выглядзе з'явiўся я тады перад вачыма вучняў i настаўнiкаў, якiя i ў сне не бачылi гэткай галечы.
Мяне на кожным кроку абзывалi рознымi крыўднымi словамi, са мной нiхто не хацеў сядзець за адной партай, мяне знянацку штурхалi ў спiну, i я ляцеў стоць носам. Але самым складаным было для мяне - распрануцца ў гардэробе перад заняткамi. Чарга ў гардэроб - страшэнная - вучняў жа было больш за трыста. А на мне - татава старая-перастарая, латаная-пералатаная, ношаная-заношаная, зачухмоленая ўшчэнт ватоўка...
Надзеньце сёння васьмiгадоваму хлапчуку нават новую ватоўку дарослага мужчыны - якi будзе выгляд? Рукавы да зямлi дастануць, не кажучы пра астатняе.
Так было i са мной. З той, татавай, ватоўкi тырчэла толькi мая белая галава - мусiць, пудзiла на агародзе выглядала б больш зграбна... Але я гэтага, дзякуй Богу, не разумеў, не саромеўся - гэта ж была мая вопратка i другой у мяне не было.
Займу я чаргу, каб распрануцца, а мяне з яе як штурхануць - я зноў пайду ў 'хвост', зноў займу чаргу, а мяне зноў як пiхнуць! Нiхто не хацеў за мной стаяць. Я спраўна займаў чаргу, а мяне гэтак жа спраўна з яе выпiхвалi пакуль усе не распраналiся i я не заставаўся адзiн. Тады ўжо гардэробшчыца гiдлiва брала двума пальцамi маю ватоўку i прымацоўвала яе збоку ад куртачак i палiто больш заможных вучняў...
Як жа тады ўсе памылялiся! Адкуль iм было ведаць, што татава ватоўка ў цяжкiя пасляваенныя гады ратавала тату ад снегу i дажджу, ад вятроў i халадоў, памагала перажыць голад, пакуты, нястачу i, нарэшце,
