Глебус Адам
Дамавiкамерон (на белорусском языке)
Адам Глёбус
Дамавiкамерон
I. ДАМАВIК-1
Маладая жанчына засталася ў доме адна.
Увечары настойлiва пазванiлi ў дзверы. Жанчына падумала, што прыйшла суседка, i адчынiла. На парозе стаяў незнаёмы барадаты мужчына ў чорным скураным палiто i ў капелюшы, насунутым на вочы. Жанчына памкнулася зачынiць дзверы, але госць спынiў яе выразным жэстам рукi ў блiскучай пальчатцы.
- Хто вы? Што вам трэба? - ледзь чутна прашаптала гаспадыня пустой кватэры.
- Я - Дамавiк. Усё, што ў гэтым доме, належыць мне. Ты таксама належыш мне, - мужчына зайшоў у дом. - Распранайся.
Жанчына скiнула чырвоны з белымi ружамi халат i засталася ў чорнай шаўковай бялiзне.
- Усё здымаць? - спытала яна ў вастраносых ботаў.
- Усё, - прагучала з-пад цёмнага капелюша.
Гаспадыня скiнула бялiзну.
- Павярнiся да мяне спiнаю i нахiлiся.
Жанчына паслухмяна, сама не ведаючы чаму, выконвала загады Дамавiка. Яна павярнулася да яго спiнаю i нахiлiлася. Ён не здымаў нават пальчатак, калi рабiў тое, што людзi звычайна называюць актам.
Акрамя халоднага страху жанчына не адчула нiчога.
Калi маладая жанчына ў чырвоным з белымi ружамi халаце палiла тонкую цыгарэту, яна была ўпэўненая, што Дамавiк - плён яе фантазii.
II. КАДРАВIК
Жанчына прайшла доўгiм калiдорам i спынiлася каля дзвярэй з шыльдаю 'Аддзел кадраў'. Пастукала. 'Калi ласка', - пачулася з-за абабiтых дэрмацiнам дзвярэй. Зайшла. За сталом сядзеў худы чалавек у 'тройцы' i пры гальштуку - Кадравiк.
- Ёсць пытаннi? - ён паправiў вузел на гальштуку.
- Я па аб'яве, што была ў 'Вечаровым Менску'.
- Дакументы?
Жанчына выняла з рыдыкюля пакет i расклала на стале: пашпарт, працоўную кнiжку, стужку фотакартак 3x4 i заяву, напiсаную круглым почыркам. Кадравiк зiрнуў на дакументы, зазначыў, што карткi няякасныя - у жыццi прыгажэй, устаў i апусцiў шторы на акне. Ён запалiў верхняе святло i доўгiм важкiм ключом замкнуў дзверы. Ключ ён паклаў на высокi размаляваны пад мармур сейф. I толькi тады сказаў:
- Можна.
- Тут? - жанчына агледзела кабiнет.
- Так, - Кадравiк паправiў гальштук.
- Сорамна...
Ён кароткiм ключом адчынiў сейф, дастаў адтуль бутэльку каньяку i чарку.
- Выпiце, калi ласка.
- А вы?
- Служба. Пры выкананнi, скажам так.
Жанчына выпiла каньяк. Распраналася яна павольна i акуратна. Кадравiк зазначыў, што бялiзна зусiм новая. Сарамлiвая жанчына схавала бялiзну пад сукенку, павярнулася да Кадравiка i сказала:
- Сорамна.
- Звыкнеце, - Кадравiк нiколi не гаварыў з жанчынамi на ты, - прайдзiце колькi разоў па кiлiму, я павiнен паглядзець вас, ацанiць, скажам так.
Статная жанчына няспешна пайшла па кiлiму. Кадравiк з прыемнасцю глядзеў на яе вабныя формы i сам сабе зазначыў, што не разумее, чаму такая жанчына павiнна працаваць.
- Можаце апрануцца, - ён апусцiў вочы.
Жанчына бессаромна глядзела на Кадравiка.
- Неабавязкова, - сказаў ён.
- Але я не супраць, - жанчына падышла да Кадравiка i распусцiла вузел ягонага гальштука.
- Вы атрымаеце накiраванне ў лепшую групу.
Натуршчыцай жанчына працавала нядоўга, яна выйшла замуж за выкладчыка тэхнiкi жывапiсу, i той забаранiў ёй працаваць наогул.
Кадравiк працягвае налiваць сарамлiвым жанчынам каньяк.
III. ВАДЗЯНIК
Легкавая машына афiцыйнага колеру мiнула мост, праехала праз лес, заехала на тэрыторыю закiнутага кляштара, абмiнула званiцу i цагляныя выгбы разбуранага сабора, спынiлася каля паруйнаванага палаца i пасiгналiла.
Праз iмгненне з-за рага з'явiўся хлопец у джутавым строi. Ён адчынiў дзверцы афiцыйнай машыны, з якой выйшлi на някошаную траву дзве маладыя асобы, бландзiнка ды брунетка, а за iмi кiраўнiк.
- Знаёмцеся, выгукнуў кiраўнiк i ўзяў хлопца пад локаць, - Вадзянiк: гаспадар закiнутага, забытага Богам i людзьмi кляштара i святой вады. А гэта - мае брунетка i бландзiнка. Iмёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.
- Пайшлi да святой вады, - прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.
- Чакай, - кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.
Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.
За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.
Даведка
Кляштар, заснаваны ў ХV стагоддзi на цыганскай святой крынiцы. Некалькi разоў ён пераходзiў ад каталiкоў да праваслаўных i наадварот. Доўгi час у кляштары мясцiўся сiрочы iнтэрнат. У 50-х гадах нашага стагоддзя iнтэрнат перавялi ў райцэнтр i кляштар канчаткова заняпаў. З 80-х на тэрыторыi кляштара жыве мужчына, прозвiшча - Вадзянiк.
Бландзiнка i брунетка распакавалi скрыню, сабралi на стол, распранулiся. Яны пакiнулi на сабе толькi ўпрыгожаннi: бранзалеты, пярсцёнкi, завушнiцы, каралi, кулоны, залатыя ланцугi, крыжы, грабеньчыкi, заколкi...
Калi жанчыны разлiлi па фужэрах густы каньяк, Вадзянiк сказаў:
- Не п'ю.
- Ха-ха, - мовiла аголеная бландзiнка i паправiла бранзалет.
- Хi-хi, - мовiла аголеная брунетка i паправiла пярсцёнак.
- Што праўда, тое праўда. Не п'е, - падсумаваў кiраўнiк.
Госцi выпiлi каньяк.
- Музыка, - сказаў кiраўнiк.
Уключыўся магнiтафон.
Вадзянiк сядзеў у кутку i са смакам еў сакавiтыя скрылiкi кансерваванага гарбуза. Ён еў вiдэльцам са слоiка.
- Горача, - кiраўнiк расшпiлiў верхнi гузiк сваёй афiцыйна-крухмальнай кашулi. - Распранiце мяне.
Жанчыны спрытна распранулi кiраўнiка.
- Танцы, танцы, танцы! - лазню запоўнiлi кiраўнiковыя воплескi.
Жанчыны таленавiта затанчылi на жоўтай падлозе ў сакрэтнай лазнi. Яны спакушальна пагойдвалi клубамi, плаўна выгiналi станы, сарамлiва закрывалi далонямi твары... Кiраўнiк змрочна пiў каньяк з лiмо- нам. А Вадзянiк, абыякавы да падзей, пiў са слоiка гарбузовы марынад.
- Карцiны, - загадаў кiраўнiк.
Жанчыны спынiлiся, абнялiся i старанна пачалi разыгрываць сцэны лесбiянства. Яны амаль натуралёва цалавалiся i пяшчотна лашчылiся, калi Вадзянiк неўпрыкмет знiк са свайго ўтульнага кутка. На крэсле застаўся парожнi слоiк з-пад кансерваванага гарбуза ды вiдэлец у iм.
Дзверы ў лазню засталiся прачыненыя. На вулiцы крулявала лета. Шаравая маланка магла заляцець у лазню i спалiць яе разам з 'карцiнамi'. Так i здарылася.
