- Бывай, Ганс.
Узяў Ганс кавалак свiнога сала, прывязаў яго да вяроўкi i пацягнуў за сабой. Прыходзiць дадому, а за iм толькi вяроўка цягнецца.
- Добры вечар, матухна, - кажа Ганс.
- Добры вечар, Ганс. Дзе ты быў?
- У Грэтэль быў.
- Што ты ёй падарыў? - пытае матухна.
- Нiчога не падарыў, сам ад яе кавалак свiнога сала атрымаў, - кажа Ганс.
- А дзе ж свiное сала, Ганс?
- Прывязаў я яго да вяроўкi, пацягнуў дадому, ды па дарозе яго, пэўна, сабакi з'елi.
- Неразумна ты зрабiў, Ганс, - кажа матухна. - Табе трэба было сала на галаве несцi.
- Добра, - кажа Ганс, - у другi раз так i зраблю.
I зноў сабраўся Ганс у дарогу.
Мацi кажа:
- Ты куды сабраўся, Ганс?
Ганс адказвае:
- Грэтэль праведаць, матухна.
Мацi кажа:
- Глядзi, будзь разумны.
Ганс адказвае:
- Буду, матухна.
Мацi кажа:
- Бывай, Ганс.
Ганс адказвае:
- Бывай, матухна.
Прыйшоў Ганс да Грэтэль.
- Добры дзень, Грэтэль.
- Добры дзень, Ганс. Што ты мне прынёс у падарунак?
- Нiчога не прынёс, - кажа Ганс. - Ты мне што-небудзь падары.
Грэтэль падарыла Гансу цяляцi.
Ганс кажа:
- Бывай, Грэтэль.
Грэтэль кажа:
- Бывай, Ганс.
Узяў Ганс цяляцi, узвалiў яго сабе на галаву i панёс.
Нясе ён цяляцi на галаве, а цяляцi рвецца, брыкаецца, не хоча ў Ганса на галаве сядзець. Скiнуў Ганс цяляцi ў канаву, а сам прыйшоў дадому ўвесь у сiняках i гузаках.
- Добры вечар, матухна, - кажа Ганс.
- Добры вечар, Ганс, - кажа матухна. - Дзе ты быў?
- У Грэтэль я быў, - кажа Ганс.
- Што ты ёй падарыў? - пытае матухна.
- Нiчога не падарыў. Сам ад яе цяляцi атрымаў.
- А дзе ж цяляцi, Ганс? - пытае матухна.
- Ды я яго на галаве нёс, - кажа Ганс, - а яно дарогай брыкалася-брыкалася i столькi мне гузакоў на iлбе наставiла, што я яго ў канаву кiнуў.
- Неразумна ты зрабiў, Ганс, - кажа матухна. - Ты б цяляцi дубцом пагнаў, травой пакармiў i ў нас у двары да плоту прывязаў.
- Добра, - кажа Ганс, - у другi раз так i зраблю.
Вось зноў сабраўся Ганс у дарогу.
Мацi кажа:
- Ты куды Ганс, сабраўся?
Ганс адказвае:
- Да Грэтэль, матухна.
Мацi кажа:
- Глядзi, будзь разумны.
Ганс адказвае:
- Буду, матухна.
Мацi кажа:
- Бывай, Ганс.
Ганс адказвае:
- Бывай, матухна.
Прыйшоў Ганс да Грэтэль.
- Добры дзень, Грэтэль.
- Добры дзень, Ганс. Што ты прынёс мне ў падарунак?
- Нiчога не прынёс, - кажа Ганс. - Ты мне што-небудзь падары.
- Грэтэль кажа:
- Няма чаго мне табе падарыць, Ганс. Я сама з табой пайду.
Узяў Ганс добры дубчык i пагнаў Грэтэль да сябе дадому.
А дома травы ёй кiнуў i моцна-моцна прывязаў яе да плоту.
Прыходзiць Ганс да мацi.
- Добры вечар, матухна, - кажа Ганс.
- Добры вечар, Ганс, - кажа матухна. - Дзе ты быў?
- У Грэтэль я быў, - кажа Ганс.
- Што ты ёй падарыў? - пытае матухна.
- Нiчога не падарыў, - кажа Ганс. - Сюды яе прывёў.
- А дзе яна? - кажа матухна.
- Ды я яе да плоту ў двары прывязаў i травы ёй пакiнуў.
Пабегла мацi ў двор, а Грэтэль там ужо няма, - толькi вяроўка на плоце матляецца. Збегла Грэтэль.
Так яе Ганс з той пары i не бачыў.
РУМПЕЛЬШЦIЛЬЦХЕН
Жыў калiсьцi на свеце млынар. Быў ён бедны, але была ў яго прыгажуня-дачка. Аднойчы надарылася яму гутарыць з каралём. I вось, каб выклiкаць да сябе павагу, кажа ён каралю:
- Ёсць у мяне дачка, якая можа прасцi з саломы залатую пражу...
Кажа кароль млынару:
- Справа гэта мне вельмi падабаецца. Калi дачка ў цябе такая мастачка, як ты кажаш, то прывядзi яе заўтра да мяне ў палац, я пагляджу, як яна гэта ўмее рабiць.
Прывёў млынар дзяўчыну да караля, адвёў яе кароль у пакой, у якiм было шмат саломы, даў ёй калаўрот, верацяно i сказаў:
- А цяпер прымайся за працу. Але калi ты за ноч да ранiцы не перапрадзеш усю салому ў залатую пражу, то чакай смерцi.
Потым ён сам замкнуў яе, i засталася яна ў пакоi адна.
Вось сядзiць бедная млынарова дачка, не ведае што ёй прыдумаць, як сваё жыццё выратаваць, бо не ўмела яна з саломы залатой пражы прасцi. I зрабiлася ёй так страшна, што яна заплакала. Раптам адчыняюцца дзверы i да яе ў пакой уваходзiць маленькi чалавечак i кажа:
- Добры дзень, маладая млынарка! Чаму ты так горка плачаш?
- Вой, - адказала дзяўчына, - я павiнна перапрасцi салому ў залатую пражу, але не ведаю, як гэта зрабiць.
А чалавечак i кажа:
- Што ты мне дасi, калi я табе яе перапраду?
- Свае каралi, - адказала дзяўчына.
