Трэба было зiрнуць, пацiкавiцца, як ён са мной гуляў!
Праводзiў мяне ў дамкi, пасля - закрываў. Закрываў па дзве, па тры, па чатыры шашкi. Карацей i прасцей кажучы, ён гуляў са мной рыхтык так, як гуляе кот з мышкай, не даючы ёй нiякай магчымасцi пазбавiцца ягоных кiпцюроў.
Гуляем мы з iм тыдзень, два, гуляем мы з iм месяц, два. На трэцiм месяцы пачалi нашы партыi канчацца разыгранкамi - не перамагаў ён, не перамагаю я.
I вось блiзка каляд селi мы з iм гуляць. Згулялi партыю, i я ўзяў ды закрыў ягоную шашку. Выбегла на гэтае вiдовiшча гаспадыня, спынiлi свае заняткi мае сябры, ды ў голас:
- Гаспадар! Што гэта вы? Як гэта вы?!
Мой стары партнёр, самае сапраўднае прозвiшча якога было Бабаха, як бабахнуў кулаком па шашках, дык яны i пакацiлiся па ўсёй падлозе. Тут жа спавяшчае:
- Машэнства - i больш нiчога! Давай новую партыю.
Пачалi мы новую. Мае сябры i гаспадыня не адыходзяць. Кантроль! Скончылi мы нарэшце i гэтую партыю. Закрыў я зноў шашку. Вiнаваты, вiдаць, ва ўсiм далейшым мае сябры. Яны зноў, у адзiн голас:
- Га-га-га! Ды што ж гэта за такое?!
А гаспадар, - так яго самалюбства за старое сэрца ўзяло, - схапiў нож, якiм золата рэзаў для пазалоты сваёй, ды з гэтым нажом на мяне.
Я ад нечаканкi i спалохаўся i разгубiўся. Замест таго каб выскачыць з кухнi на панадворак, ускочыў на печ. А печ жа iхняя, як я ўжо казаў, нiбы пастка якая. Жонка, хлопцы чалавека за ногi трымаюць. А ён толькi адно паўтарае:
- Зарэжу!
Ледзь-ледзь угаварылi яго i адвялi ў спальню. Я ўсю ноч не спаў, баяўся. Днём, пасля заняткаў, знайшоў сабе новую кватэру, прыйшоў на старую толькi разрахавацца ды забраць свае сцiплыя рэчы. Гаспадыня, ды i сам гаспадар прасiлi мяне застацца. Я расчулiўся, пашкадаваў старога i сказаў:
- Я не гневаюся на вас, гэта няпраўда, што я з-за шашак якiх ад вас адыходжу. Я знайшоў кватэру побач самой семiнарыi, бо ў мяне дужа кепскi абутак, а вулiцы гразкiя.
Прыходзiў пасля разы са два ў госцi да iх, да хлопцаў. Але з таго дня больш нiколi i нi з кiм за ўсё сваё жыццё не гуляў нi ў шашкi, нi ў шахматы.
Бабулiна фiсгармонiя
Наш настаўнiк даў тэму для сачынення - 'Мае самыя дарагiя ўспамiны'.
Зусiм нядаўна мы, трыццаць шэсць юнакоў, вытрымалi сапраўдны бой уступныя экзамены ў настаўнiцкую семiнарыю. Бой быў цяжкi: на кожнае месца чатыры кандыдаты. Цяпер гордыя сваёй перамогай, мы павiнны пацвердзiць зноў, што настаўнiкi не памылiлiся, прыняўшы менавiта нас, што мы можам складна i прыгожа выказваць свае думкi, самыя задушэўныя.
Трыццаць шэсць хлопцаў, трыццаць шэсць розных беларускiх куточкаў, розных вёсак, краявiдаў! Ды такая тэма! Тут не можа быць, каб хто i хацеў, нiякага падабенства.
Так яно i сталася. Напiсалi ўсе па-рознаму. Хто - пра бацькоў, хто - пра першае знаёмства з горадам, пра любiмую кнiгу, пра шчырых сяброў. Адзiн наш хлопец, Мiхась, родам з Навагрудчыны, напiсаў пра музыку, якую слухаў у бабулiнай хаце.
Расказаў ён пра бабулiну сядзiбу, цудоўны сад, бэзавыя альтанкi, салаўiныя спевы, сардэчнасць старэнькай бабулi. А больш за ўсё i прыгажэй за ўсё пра тое, як стройна, дзiвосна iграла яна на фiсгармонii розныя песнi i розныя музычныя творы выдатных кампазiтараў. У свае дзявочыя гады была тая бабуля пакаёўкай у багатай панi i навучылася iграць тады, калi вучылi паненку. Паненка не мела нiякай здольнасцi да музыкi, а ў пакаёўкi такая здольнасць была ды яшчэ - выдатны музычны слых. Настаўнiк перадаў ёй за кароткi час тое, чаго нiяк не мог перадаць паненцы...
Калi пакаёўка выходзiла замуж, старая панi, расчулiўшыся з такой падзеi, запыталася:
- Якi ж бы ты хацела атрымаць ад мяне падарунак на вяселле?
Яна думала, што маладая папросiць грошай або карову, але пачула нечаканае:
- Панечка! Фiсгармонiю!
Дужа здзiвiлася панi: якраз тады пачалi з'яўляцца пiянiна i раялi, а фiсгармонii выходзiлi з моды. Так i паехала фiсгармонiя ў сялянскую хату. Так i дажыла да бабулiных старых гадоў. Навучылася, праўда, iграць на ёй i Мiхасёва матка, але бабуля трымала iнструмент пакуль што ў сябе. Дзiва што: дочкi замуж павыляталi, дык хоць музыка ў хаце засталася, дапаможа смутак калi развеяць... Вось i iграла бабуля сваiм унучкам i ўнукам, калi тыя прыходзiлi ў госцi, жывучы ў блiзкiх вёсках.
Напiсаў Мiхась сваё сачыненне так складна, так прыгожа, што настаўнiк сам прачытаў яго перад усiм класам. Гэта была большая ўзнагарода, чымсьцi пастаўленая чырвоным атрамантам пяцёрка.
У Мiхася на твары была сцiплая радасць. Здавалася, што ён сваiмi думкамi лунае там, на Навагрудчыне, у бэзавым садзе, слухае пявучыя акорды. Ды i многiя з нас у сваiм уяўленнi бачылi так добра i выразна намаляваны Мiхасём утульны куточак!
I вось на перапынку падаў свой голас наш аднакласнiк Цыпрук, якому паставiлi тройку.
- Гэй ты, бабулiна фiсгармонiя! А я паставiў бы табе тройку, а не пяцёрку. Падумаеш! Музыкай бабуля займаецца! Мая бабуля дапамагае бацьку кiлбасы рабiць на продаж, машыну круцiць. Гэта больш каштоўная музыка!..
Мiхась ад такой нечаканкi знiякавеў. У яго задрыжалi вусны. Здавалася, што з ягоных вачэй зараз пырснуць слёзы. Мы таксама збянтэжылiся. I стварылася ўражанне, што нiбыта нехта заскочыў у садок, паламаў, патаптаў бэзавыя кусты, кветкi, распудзiў салаўёў, а пасля кiем ударыў па струнах, i яны пачалi не спяваць, а рыдаць, надрыўна галасiць.
Ад таго часу Цыпрук i некаторыя iншыя хлопцы нiколi не называлi Мiхася iнакш, як толькi 'бабулiна фiсгармонiя'. А хлопец быў такi сцiплы, што нават адгукаўся на мянушку...
Нядаўна сустрэў я таго Цыпрука зноў. Пражыўшы жыццё, ён нiколькi не змянiўся. Узяўшы мяне за гузiк, пачаў:
- Ты разумееш: паэт у сваiм вершы кажа, што яго расчулiў пах свежага, толькi што спечанага духмянага хлеба. Цi варта псаваць паперу такой гастранамiчнай пiсанiнай?!
- Слухай, Цыпрук! - адказаў я, далiкатна вызвалiўшы свой гузiк. Прызнайся шчыра: табе малому мядзведзь вуха адтаптаў? У маладыя гады ты быў супраць музыкi, цяпер ты супраць паэзii. Ды якi ж ты тонкi крытык, проста дзiва!
Першае заляцанне
Рыхтуючы з нас вясковых настаўнiкаў, якiя павiнны ствараць у сваiх вёсках асяродкi культуры, нашы педагогi iмкнулiся прышчапiць нам усе добрыя якасцi, уласцiвыя сапраўднаму культурнаму чалавеку. Кожны настаўнiк звяртаў нашу ўвагу на ўсе станоўчыя i адмоўныя рысы лiтаратурных цi гiстарычных асоб, якiя маглi б быць карысныя i каштоўныя пры фармаваннi нашых уласных характараў.
Дырэктар, чалавек надзвычайна высокай адукацыi, аўтар вялiкiх прац па гiсторыi расейскага старадаўняга мастацтва, Н.Н.Ушакоў выказваў неаднойчы жаль з прычыны таго, што мы, прыехаўшы ў параўнаўча чужы горад, не маючы ўласнага памяшкання, не можам наладжваць лiтаратурна-мастацкiх вечарын, на якiя б маглi запрасiць хлопцаў i дзяўчат з iншых школ. Шкадаваў i аб тым, што мы не можам праз гэту ж прычыну навучыцца правiльна i прыгожа танцаваць класiчныя танцы. Некалькi разоў на сваiх лекцыях па гiсторыi педагогiкi ён казаў нам, што мы не павiнны трымацца дзiкунамi ў адносiнах да дзяўчат- гiмназiстак, рэкамендаваў нам знаёмiцца з iмi, праводзiць iх у школу, на канцэрты.
I вось аднойчы, хоць i ў чужым памяшканнi, нашай настаўнiцкай семiнарыяй быў арганiзаваны вечар. Праграма была бадай што звычайная: дэкламацыя вершаў, спевы, гульнi ў розныя фанты, танцы. Нам дырэктар загадзя наказаў, каб мы даглядалi гасцей, стваралi сваiм удзелам добры настрой i, самае галоўнае, каб пасля вечарын абавязкова праводзiлi дзяўчат да iхнiх кватэр.
На гэтым вечары я i пазнаёмiўся з адной гiмназiсткай - Ленай Багдановiч, бацькi якой жылi ў Невелi i мелi ўласную хатку блiзу Вiцебскага вакзала. Было ёй гадоў чатырнаццаць-пятнаццаць, бадай мая равеснiца. Была яна даволi прыгожая, з карымi вачамi, з доўгiмi русявымi косамi, якiя ў тыя гады былi модныя. Твар у яе быў тыпова беларускi: з тонкiм носiкам, злёгку хударлявы, з натуральным румянцам. Адным словам - звычайная сiмпатычная дзяўчына. Калi канчаўся вечар, я папрасiў у сваёй спадабанкi дазволу праводзiць яе дадому. Яна дазволiла, крыху падумаўшы:
- А цi зручна будзе табе? Табе ж трэба зусiм у адваротны бок...
Памогшы ён апрануць палiто, я сам хутка апрануў свой шынель, павязаў на шыю башлык, без яго мы не мелi права нiдзе з'яўляцца ў зiмовы перыяд, усклаў на галаву сваю шапку, i мы памаленьку пайшлi. Калi
