Спытаў дарэктар, трасучыся:
Яго той страх нашчэнт занудзiў.
- Цi не Янчур там рыбу вудзiў,
Азваўся дзядзька не без жарта.
А ўсе маўчаць, глядзяць упарта.
Да дзядзькi блiжай хлопец жмецца:
Яму чорт знае што здаецца.
У хаце стала больш страхлiва.
З-за вокан ноч глядзiць маўклiва,
I гэта ноч як бы жывая,
I быццам нешта яна знае,
Але аб тым казаць не хоча,
Бо на размовы не ахвоча.
А на дварэ дзесь каля будкi
Чагось брахнуў сабака чуткi,
Брахнуў i змоўк, бы страшна стала,
I ноч брахаць не пазваляла.
Аслаблi ў Яськi ўсе тут гайкi.
- Э, глупства ўсё, не больш як байкi!
Мiхась азваўся. - Хто баiцца,
Таму ўсё можа налучыцца.
Нашто вам лепш? тут жыў Пшавара...
Вось раз уночы чуе гукi
Ў акно малоцяць чыесь рукi,
Малоцяць так, бы ў час пажару.
- Хто там? - Пусцi, брат: то я - Сёмка,
Ну, брат, i б'юцца ж чэрцi ёмка!
Не верыў я, дальбог, паверу!
На ўласным карку чуў, халеру!
На грэблю я, брат, як уз'ехаў,
Так i засыпаў мне арэхаў!
Я - па канi, ён мне - па карку!
Пасек мне спiну праз браварку!
I толькi тут, вось, адступiўся,
Калi ў дварэ ўжо я спынiўся.
Пшавара з хаты выйшаў босы
Агледзець Сёмкавы калёсы.
I што ж? вось вам i таямнiцы:
Ялова лапка ўлезла ў спiцы!
Яшчэ пра страхi вялi мову,
I iх тлумачылi аснову,
I iх iстоту разбiралi,
I трохi з Яськi жартавалi.
Ўсяго было тут вечарамi,
Калi разыдуцца часамi!
На ўсё была свая прычына
I адпаведная часiна.
Зайшла раз мова аб навуках
Старых, даўнейшых - i iх штуках,
Аб кнiгах з чорнаю пячаццю,
Аб чараўнiцтве, аб закляццi,
Аб розных хiтрасцях i зману.
- Вось пусцяць нейкага туману,
I чалавек хоць i жывы,
Але стаiць без галавы!
Гаворыць дзядзька, хлопцам дзiва,
Ўсё iх цiкавiць моцна, жыва.
- Я сам такую штучку знаю,
Што без памылкi адгадаю,
Як хто стаiць, ну, хоць бы ў сенях:
Цi на нагах, цi на каленях,
Цi ён там стане, цi ён ляжа!
Вось гэта штука! - бацька кажа.
- I няўжо дзядзька адгадае?!
Цiкавасць Яську забiрае,
I не дае нiяк ён веры,
I погляд кiдае на дзверы,
Бо хоча ён сваю асобу
У сенi вынесцi на спробу.
- Ну, Костусь, пойдзем мы з табою?
Iдуць i ў сенях мiж сабою
Вядуць параду, як пастаць,
Каб бацька ўжо не мог згадаць.
Мяркуюць хлопцы так i гэтак,
Бы вулей ставяць пад паветак;
Урэшце ўсё абмеркавалi,
Хiтрэй не трэба, як пасталi:
Адзiн прыгнуўся ракушком,
Другi ў падлогу ўпёрся лбом.
- Ну, дзядзька, як мы тут стаiма?
- А так, як цюцькi за дзвярыма!
Iм бацька з хаты дзесь азваўся,
I раптам дружны смех падняўся.
ХVII. ВОЎК
Ў будныя днi ўставалi рана:
Няма калi хварэць на пана,
Няма чаго чакаць панукi,
Калi работы поўны рукi
Зноў закладайся на нядзелю.
Садзiлась мацi за кудзелю;
Цяплей мужчыны абувалiсь,
Ў сваю работу запрагалiсь.
Мiхал, пакуль не рассвiтае,
Iдзе Антосю памагае,
Бо трэба кончыць з малацьбою,
Каб не карцела над табою.
Дарэктар сам з свае ахвоты
Ў гумно любiў рабiць налёты,
Бо ён быў хлопец працавiты
I да работы страх сярдзiты,
Хоць быў яшчэ малы i кволы,
Ну, хвацкi хлопец i вясёлы!
Iдзе з двара часамi ў хату
Аб чым тут ходзiць Яську-хвату
