Аж разлягаюцца ў ёй дрэвы.
I вось, бывала, пан прыкажа
Сюды пасходзiцца ўся стража
I робiць цэлую параду,
Як дзе хiтрэй зайсцi ў засаду,
I ўсё на гэтых людзей бедных,
Ўсё з-за паноў тых ненаедных.
Садзiшся, ловiш. А другая
I на бiлет рубля не мае.
I мусiш драць i з беднаты.
I вiнават не пан, а ты:
Не гаспадар злы - кажа ўсякi
А гаспадарскiя сабакi...
А гэты хвойнiк абгарэлы!
Напэўна б выйшаў сказ тут цэлы,
Калi б ад самага пачатку
Апавядаць вам па парадку;
Але Мiхалу непрыемна,
Бо й тут пан лаяўся дарэмна,
А ён стаяў, свяцiў вачамi
Перад людзьмi i леснiкамi.
Мiхал iдзе, i думкi ходзяць,
I ў пункт адзiн яны прыводзяць:
Каб як зямлi сабе прыдбаць
I службы гэтае не знаць,
Тады паны ўжо не пашкодзяць.
Ды толькi вось дзе закавыка:
Купiць зямлю - купiць не лыка,
Тут грошы трэба - i не сотка...
Эх, брат, рука, рука каротка!
Дзе ўзяць? i розум тут не змесцiць,
Але ўсё ж думку Мiхал песцiць,
Пад самым сэрцам яе носiць,
I гэта думка - зямлi просiць!
Яна з iм заўжды: ў лесе, дома!
Яна яму даўно знаёма,
I нават ён, калi прызнацца,
Даўно жыве ўжо ў сваёй хатцы.
А гэта хата вось якая:
Перш-наперш выгляд добры мае;
Стаiць пры рэчцы цi крынiцы,
На ёй дзве дымнiцы-блiзнiцы
З чырвонай цэглы i фарсiсты.
У хаце ёсць пакойчык чысты,
А вокны светлы i панадны,
I броўны ў сценах вельмi ладны:
Шырокi, роўны, без прыточак,
I жоўценькi, як той жаўточак.
Хлявец, гуменца - ўсё там нова,
I ўсё дакладная будова!
Пры доме сад, хоць невялiчкi,
Ды добры сад, нiводнай дзiчкi;
I тут навокал тваё поле,
Раздолле тут табе i воля!
Працуй, чуць з хаты толькi выйшлi.
Але ўсё гэта - толькi мыслi,
Эх, гэта толькi мары-кралi!
О, каб яны ды праўдай сталi!
У лесе глуха, цесна стала,
I смуткам цiсне лес Мiхала,
I нейк маркотна ў гэтым боры,
Душа iмкнецца на прасторы,
I вочы просяць свету, волi.
Мiхал iдзе туды, на поле,
Дзе Нёман, выгнуўшыся дужкай,
Абводзiць лес прыгожай стужкай;
Але цяпер марозам скован
I ад людскiх вачэй захован,
I толькi жолаб, нiзка ўгнуты,
Ды лёд, ад снегу ветрам здзьмуты,
Яго дарогу вызначалi.
I цiха ўсё вакол. Маўчалi
Пад белай посцiлкаю далi.
Там, угары, дальш з-па-над Нёмна
Сяло глядзела зсiня-цёмна;
Над iм стаяў дым белаваты.
Панура ў снезе нiклi хаты.
Мiхал на горцы прыпынiўся,
Стаiць, бы сон яму тут снiўся,
I тут усе тыя мясцiнкi
Яго наводзяць на ўспамiнкi.
Вот тут калiсь - даўно было то
Дзяўчына з iх сяла, Дарота,
Купалася раз i ўтанула,
I смерць яе тут агарнула.
I гэта тут было здарэнне,
Калi на бераг, на каменне,
Гады два-тры назад, вясною,
Яхiма вынесла вадою,
Якога тыдняў тры шукалi,
Ды не найшлi й шукаць не сталi.
Таксама тут i здань здалася
Аб ёй i гутарка вялася,
Што быццам нехта на вадзе,
Яшчэ нябачаны нiдзе,
Сядзеў i з люлькi зацягаўся
Ды раптам згiнуў, бы распаўся...
Таемны вы, зямлi скрыжалi!
Чаго ў сябе вы не ўпiсалi!
Мiхал раптоўна садрыгнуўся,
Зiрнуў за Нёман i прыгнуўся,
З-за хвойкi хцiва выглядае
I дубальтоўку з плеч знiмае,
