Я ж праседзела там цэлыя дзве гадзiны, а на такiя рэчы ў мяне вока спрактыкаванае. Было б проста дзiўна, каб нешта выпала ў мяне з-пад увагi. Вы зараз скажаце мне, што яна вельмi скрытная, але я ведаю Люлю ўжо цэлыя чатыры гады i паспела пабачыць у розных абставiнах. Не-не, я ведаю яе як свае пяць пальцаў.
- Значыць, яе ўгаварылi Тэксье. Дзiўна... - на некалькi iмгненняў ён задумаўся i дадаў: - Мне вось цiкава, хто мог iм даць адрас? Я ж сам выбiраў гасцiнiцу, Люлю пра яе раней i не чула.
Ён машынальна круцiў у руцэ канверт з запiскай Люлю, што прымушала Рырэту сядзець як на iголках: ёй вельмi рупiла прачытаць, што там напiсана. Але П'ер не прапаноўваў.
- Калi вы яго атрымалi? - нарэшце спытала яна.
- Пiсьмо?.. - ён проста працягнуў ёй канверт. - Ды вось можаце прачытаць. Яна пакiнула яго ў кансьержкi гадзiне, мусiць, а першай.
Гэта быў тонкi фiялетавы лiсток, якiя прадаюць ва ўсiх тытунёвых лаўках.
'Мiлы мой дарагi!
Толькi што прыехалi Тэксье (я не ведаю, хто даў iм адрас), i я вельмi цябе засмучу, але, мiлы мой П'еру, мая любоў, я не еду, я застаюся з Анры, таму што ён вельмi няшчасны. Яны былi ў яго сёння ранiцай, ён не захацеў адчыняць, i панi Тэксье кажа, што ў яго ўжо зусiм нечалавечы выгляд. Яны былi вельмi прыязныя i падтрымалi ўсе мае довады, яна кажа, што ўся вiна толькi на iм i ён проста мядзведзь, але ўвогуле не такi ўжо кепскi. Яна кажа, што яму гэта было трэба, каб зразумеў, наколькi прывязаны да мяне. Не ведаю, хто даў iм мой адрас, яны не сказалi, напэўна, яны ўбачылi мяне выпадкова, калi мы ранiцай сёння выходзiлi з Рырэтай з гасцiнiцы. Панi Тэксье сказала, што ведае, якую вялiкую ахвяру просiць мяне зрабiць, але яна мяне добра ведае i ўпэўненая, што мяне гэта не спалохае. Я вельмi шкадую нашага з табой цудоўнага падарожжа ў Нiцу, але я падумала, што ты не будзеш вельмi журыцца, бо я ў цябе па-ранейшаму ёсць i заўсёды буду. Я ўся твая, i сэрцам i целам, i мы будзем сустракацца гэтак жа часта, як i раней. Але Анры забiў бы сябе, каб я яго кiнула, я яму неабходная. I клянуся, што мне зусiм не весела адчуваць такую адказнасць. Спадзяюся, ты не будзеш на мяне вельмi злавацца, таму што я цябе тады заўсёды вельмi баюся, ты ж не хочаш, каб мяне мучылi згрызоты, праўда? Зараз я паеду да Анры, мне крыху прыкра, калi я думаю, што ўбачу яго такога, але цяпер у мяне стане смеласцi паставiць свае ўмовы. Перш за ўсё, мне трэба болей свабоды, таму што я цябе люблю i не хачу, каб ён зноў увесь час чапляўся да Рабэра i каб болей нiколi не казаў кепска пра маму. Мiлы мой, мне вельмi сумна, мне так хочацца, каб ты быў тут, я хачу цябе, я прыцiскаюся да цябе i адчуваю твае ласкi на маiм целе. Заўтра а пятай гадзiне я буду ў кавярнi 'Каля сабора'.
Люлю'.
- Бедны мой П'ер.
Рырэта ўзяла яго за руку.
- А ведаеце, - сказаў П'ер, - я больш якраз шкадую яе. Ёй так было трэба трошкi паветра, сонца. Але... калi ўжо яна сама так рашыла... Мацi ж рабiла мне жудасныя сцэны, - прызнаўся ён. - Вiла належыць ёй, а не мне, яна нi за што не хацела, каб я ехаў туды з жанчынай.
- Вунь... - прамовiла Рырэта здушаным голасам, - вунь што. Дык значыць значыць, усё выдатна, усе задаволеныя!
Яна выпусцiла П'ераву руку i чамусьцi адчула горкае расчараванне.
