- Да яго прыходзiла жанчына? Чарнявая, сярэднiх гадоў?
- Прыходзiла. Прыгожая, гадоў сорак, умее сябе трымаць.
- Часта прыходзiла?
- На тыдзень тры цi чатыры разы.
- А прозвiшча яе вы ведаеце?
- Я называла яе панi Антуанэт.
- Вы, я бачу, прывыклi называць людзей па iменi.
- Я не цiкаўная.
- Яна, калi прыходзiла, надоўга заставалася ў яго?
- На колькi трэба.
- На паўдня?
- Як калi. Iншым разам - на гадзiну-дзве.
- А ўранку прыходзiла?
- Можа, калi i прыходзiла, я не помню.
- Вы яе адрас ведаеце?
- Нiколi не пыталася.
- Iншыя вашы жыльцы - жанчыны?
- Пан Луi быў адзiны мужчына.
- Ён з iмi меў зносiны?
- Любоўныя? Такiх не было. Мне здаецца, ён да гэтага не быў ахвотнiк. Можа, калi б захацеў...
- Але ён заходзiў да iх?
- Яны, бывала, заходзiлi да яго папрасiць запалак, цыгарэт цi газету.
- I ўсё?
- Ну, яны гаманiлi пра сёе-тое. Часам ён нават гуляў у карты з Люсiль.
- Яна наверсе?
- Не. Бадзяецца недзе днi ўжо два. З ёй гэта здараецца. Мабыць, знайшла сабе некага. Але памятаеце, што вы мне абяцалi? Каб нi ў мяне, нi ў маiх жыльцоў не было нiякiх непрыемнасцей.
Мэгрэ хацеў быў сказаць, што нiчога не абяцаў, але змаўчаў.
- А апрача гэтай кабеты, нiхто да яго не прыходзiў?
- Нядаўна нехта пра яго пытаўся, разы са два.
- Маладзiца?
- Ага. Яна не стала падымацца наверх. Папрасiла перадаць, што чакае ўнiзе.
- Яна назвалася?
- Монiкай. Яна засталася ў калiдоры, нават у гасцёўню не прайшла.
- Ён спусцiўся да яе?
- Першы раз пра нешта з ёю пашаптаўся, i яна пайшла. А другiм разам i трэцiм выйшаў з ёю.
- Не сказаў вам, калi вярнуўся, што за яна?
- Спытаўся толькi, цi спадабалася яна мне.
- I што вы адказалi?
- Сказала, што цiкавая, як зазвычай у яе ўзросце, але што праз некалькi гадоў гэта будзе сапраўдная кабыла.
- А хто яшчэ прыходзiў?
- Вы не хочаце сесцi?
- Дзякую. Не хачу пэцкаць вам падушкi - змок да нiткi. Надта ў вас ужо чыста.
- Стараюся як магу. Дык чакайце... Дайце ўспомнiць... Прыходзiў адзiн чалавек. Малады. Не назваўся. Я перадала пану Луi, што яго чакаюць унiзе. Пан Луi, здалося, расхваляваўся i папрасiў мяне правесцi госця наверх. Гэты маладзён прабыў у яго хвiлiн дзесяць.
- Даўно гэта было?
- У сярэдзiне жнiўня. Памятаю, была спякота i процьма мух.
- Ён прыходзiў яшчэ калi-небудзь?
- Неяк разам прыходзiлi, усё роўна як на вулiцы сустрэлiся. Разам паднялiся наверх, але хлопец хутка выйшаў.
- Усё?
- Мне здаецца, я i так нагаварыла пад самую завязку. Думаю, вам таксама цiкава падняцца наверх?
- Вядома.
- Пан Луi займаў пакой насупраць таго, якi я паказвала вашаму памочнiку. Вокны выходзяць на вулiцу.
- Правядзiце нас, калi ласка.
Уздыхнуўшы, гаспадыня з цяжкасцю стала ўздымацца наверх.
- Не забывайцеся, што абяцалi.
Мэгрэ пацiснуў плячыма.
- Калi пакрыўдзiце мяне, я заяўлю на судзе, што вы манiце.
Скрозь шчылiну прыадчыненых дзвярэй, мiма якiх яны праходзiлi, камiсар заўважыў маладую жанчыну, зусiм голую, з махнатым ручнiком у руках.
Павярнуўшыся да яе, гаспадыня сказала:
- Не бойся, Iвета, гэта не з нораваў!
5. СЯРЖАНТАВА ЎДАВА
Велiзарная шафа з люстрам займала амаль увесь пакой. Гэтай масiўнай мэблi з арэхавага дрэва было, напэўна, гадоў пяцьдзесят сама меней. Яе куплялi няйначай як на аўкцыёне.
На стале, накрытым цыратаю, стаяла клетка з канарэйкаю. Можа, падумаў камiсар, Турэ купiў яе на набярэжнай Межысэры, калi наведваў старога бухгалтара?..
- Гэта ягоная канарэйка?
- Ягоная. Ён прынёс яе з год назад. Але яго падманулi: падсунулi замест самца самку, яна не спявае.
- А хто тут прыбiраў?
- Я здаю пакоi з мэбляю i бялiзнаю, але прыбiральшчыцы няма. Некалi былi пакаёўкi, але з iмi шмат клопату. Дый жывуць у мяне пераважна жанчыны...
- Пан Луi сам прыбiраў?
- Ён запраўляў ложак, выцiраў пыл. Раз на тыдзень, дзеля яго, я мыла тут падлогу.
Камiсар адчуваў, што для Турэ гэты пакой быў прытулкам душы. Усё, што ён прыносiў сюды, мела не простае пабытовае прызначэнне - яно падбiралася з асабiстым, нават патаемным густам.
У шафе не было гарнiтура, але затое ў iм стаялi тры пары жоўтых чаравiкаў. На столiку ляжаў трохi экстравагантны, як для Турэ, капялюш, амаль новы, вiдаць, набыты iм з пратэсту. I, мабыць, з таго ж пратэсту куплены былi стракаты халат i чырвоныя пантофлi.
- А пан Турэ не хадзiў на скачкi?
- Не думаю. Пра гэта ён мне нiчога не казаў.
- А ён часта з вамi гаварыў?
- Часцей на хаду. Але iншы раз заходзiў у гасцёўню i мы гаманiлi.
- Ён быў вясёлы чалавек?
- Жыццю ён радаваўся.
Усё ў пакоi было на сваiм месцы, нiдзе нi пылiнкi. У адной шафе Мэгрэ знайшоў пачатую бутэльку партвейну i два келiхi. На вешалцы вiсеў плашч: натуральна, не мог жа Турэ вяртацца ў Жувiзi мокры, калi ўдзень iшоў дождж?
Было нямала кнiг. Яны стаялi ў рад на куфры: танныя выданнi, раманы плашча i шпагi, два-тры дэтэктывы. Вiдаць, дэтэктывы яму не спадабалiся i ён перастаў iх чытаць.
Крэсла стаяла ля акна. Побач маленькi столiк. На iм - фатаграфiя жанчыны гадоў сарака з цёмнымi валасамi ў чорным. Напэўна, гэта быў здымак тае жанчыны, пра якую казаў прадавец з ювелiрнай крамы. На iм яна - такая ж мажная. Такiх кабет у пэўным асяроддзi лiчаць прыгожымi.
- Гэта яна прыходзiла?
