- Ведаў. Але я ўпэўнена, што не ён забiў бацьку. Ды ён бы нажом i ўдарыць не мог.
- Адкуль такая ўпэўненасць?
- Неяк ён парэзаў сабе сцiзорыкам палец, дык ледзь не самлеў, як кроў убачыў.
- Вы, прабачце, жывяце з iм?
Яна пацiснула плячыма.
- Няўжо вы думаеце, што ў наш час...
- Дзе вы сустракаецеся?
- А дзе прыйдзецца. У Парыжы хапае месцаў для гэтага. Вы, можа, скажаце, што палiцыя пра гэта нiчога не ведае?
- Ну што ж. Падсумуем гутарку. Па-першае, зусiм вiдавочна, што вы шантажыравалi бацьку. Згодны?
Яна змаўчала.
- Па-другое, колькi за iм нi сачылi, так i не ўведалi, як жа ён зарабляе грошы.
- А мы i не надта старалiся ўведаць.
- Разумею. Вас цiкавiў вынiк.
Монiка неяк спачувальна ўсмiхнулася. Яна, канечне, лiчыла Мэгрэ прасцяком.
- Цяпер вы ведаеце ўсё, - сказала яна, збiраючыся ўстаць. - Заўважце, я не разыгрывала з сябе святую. А што вы думаеце пра мяне, дык мне гэта ўсё роўна.
Але нешта ўсё-такi ўтрымлiвала яе.
- Вы нiчога не раскажаце мацi?
- Вам жа ўсё роўна, вы ж вырашылi з'ехаць.
- Па-першае, я ж не заўтра паеду, па-другое, я б не хацела сцэн.
- Разумею.
- Альбэр - непаўналетнi, i бацькi могуць...
- Я хацеў бы пагаварыць з iм.
- Калi б гэта залежала ад мяне, то ён прыйшоў бы сюды сёння ж. Але ён дурань. Сядзiць цяпер у якой- небудзь бярлозе i калоцiцца.
- Нешта вы не дужа захоплена пра яго гаворыце.
- А я нiчым асаблiва не захапляюся. Вы папярэдзiлi маё начальства, што выклiкалi мяне?
- Я патэлефанаваў да вас i сказаў, што трэба выканаць розныя фармальнасцi.
- Калi яны мяне чакаюць?
- Я часу не ўдакладняў.
- Мне можна iсцi?
- Я вас не затрымлiваю.
- Але загадаеце якому-небудзь iнспектару, каб ён пайшоў следам за мною?
Мэгрэ ледзь не засмяяўся, аднак сказаў сур'ёзна:
- Магчыма.
- Марная праца.
- Дзякую за папярэджанне.
Але, калi яна выйшла, Мэгрэ сапраўды аддаў Жанв'е на ўсякi выпадак загад прасачыць за ёю.
Неўзабаве Мэгрэ ўспомнiў, што забыўся задаць Монiцы адно важнае пытанне: хто, ён цi яна, захоўваў у сябе грошы на параход у Амерыку? Калi Альбэр, дык у яго цяпер ёсць грошы i, адпаведна, больш магчымасцей знiкнуць. Калi грошы ў Монiкi, тады яму, можа, i паесцi няма на што.
Мэгрэ пачакаў яшчэ нейкi час, потым патэлефанаваў Монiцы на працу:
- Я хацеў бы пагаварыць з паннай Монiкай Турэ.
- Хвiлiнку. Яна толькi што вярнулася.
- Алё! - адгукнулася Монiка.
- Не радуйцеся. Гэта не Альбэр. Камiсар Мэгрэ. Я забыўся задаць вам адно пытанне. Грошы ў вас цi ў яго?
Яна зразумела адразу.
- У мяне.
- Дзе?
- Тут. Адна шуфляда ў маiм стале замыкаецца на ключ.
- У Альбэра ёсць з сабою грошы?
- Наўрад цi багата.
- Дзякую.
Не паспеў камiсар пакласцi слухаўку, як яму патэлефанаваў Лапуэнт.
- Ты з вулiцы Ангулем? - здзiвiўся Мэгрэ.
- Не з дому, а з бiстро на рагу.
- Ну што там?
- Уяўляеце, шэф, у пакоi Турэ дужа дбайна прыбралi: падлогу i ўсю мэблю так нацёрлi, што ажно зiхацяць, пыл усюды выцерты.
- А верх шафы?
- Таксама. Я так i чытаў у гаспадынiных вачах: 'Што, з'елi?' Яна сказала, што ўчора прыходзiла прыбiральшчыца, а вы не аддалi нiякiх загадаў, так што яна вырашыла падрыхтаваць пакой да засялення новага жыльца.
Гэта быў добры шчаўчок па носе. Трэба было раней пра гэта падумаць.
- А дзе Моэрс?
- Ён яшчэ там. Шукае сляды, але нiчога не можа знайсцi. Прыбiральшчыца добра папрацавала. Мне вяртацца ў аддзяленне?
- Чакай. Высветлi iмя i адрас прыбiральшчыцы i распытай яе, якiя i ад каго яна атрымала ўказаннi i хто быў у пакоi, калi яна прыбiрала.
- Будзе зроблена.
- Моэрс можа вяртацца. А, яшчэ: хто дзяжурыць з нораваў?
- Дзюмансэль.
- Няхай папросiць, каб узмацнiлi пост i прасачылi за тымi, хто выходзiць з дому.
- Яны не надта збiраюцца выходзiць. Адна гуляе ўвесь час голая па лесвiцы, а другая ўсё нiяк не намыецца: у ванну - з ванны, у ванну - з ванны... Ну а трэцяй ужо некалькi дзён як няма.
- Ну, зрабi што трэба i вяртайся.
Мэгрэ выйшаў да свайго начальнiка, але па дарозе яго перанялi i вярнулi назад: Нэвэ прывёў нейкага чалавека i хоча неадкладна паказаць яго.
Нэвэ стаяў у прыёмнай. Ён быў вельмi ўзбуджаны. Побач з iм сядзеў на крэсле нейкi надзiва цiкавы тып: маленькi, кволы, няпэўнага ўзросту, смешны. Мэгрэ адразу ж падумаў, што ён яго некалi бачыў i нават ведаў.
Камiсар прапанаваў Нэвэ:
- Можа, ты спачатку мне ў кабiнеце што-небудзь растлумачыш?
- Не мае сэнсу. Да таго ж яго i на момант аднаго пакiнуць нельга: уцячэ.
Толькi цяпер Мэгрэ заўважыў, што на руках у чалавека кайданкi.
Камiсар адчынiў дзверы кабiнета i ўпусцiў арыштаванага. Той трохi накульгваў. Ад яго несла спiртным. Нэвэ зачынiў кабiнет на ключ i толькi тады зняў з чалавека кайданкi.
- Не пазнаяце, начальнiк?
Рот у затрыманага расцягваўся ледзь не да вушэй. Гледзячы на яго, так i хацелася засмяяцца.
Сумненняў не было; чалавек гэты не быў яму незнаёмы. I тут мiльганула: ды ён жа на клоўна падобны! А нехта казаў яму нядаўна пра чалавека, падобнага на клоўна, якога... Гэта ж панi Машэр бачыла яго з Турэ на лаўцы!
- Сядай.
Чалавек адказаў як заўсёднiк палiцэйскiх аддзяленняў:
- Дзякую, начальнiк.
7. КЛОЎН
Iнспектар Нэвэ быў настолькi ўзбуджаны сваiм поспехам, што прадстаўляў арыштаванага так, нiбыта аб'яўляў нумар у цырку:
