злавiў яго i падкiнуў на грузавiк, i там сабака быццам здранцвеў, баючыся вышынi. - Астатнiх двух давядзецца кiнуць тут, - сказаў бацька i крыкнуў: - Гэй, М'юлi, ты, можа, прыгледзiш за iмi? А то з голаду паздыхаюць.
- Добра, - сказаў М'юлi. - Ад сабак адмаўляцца не буду. Няхай сабе, бяру iх.
- Бяры i курэй, - сказаў бацька.
Эл сеў на сваё месца ў кабiне. Завiшчаў, загуў стартэр, на мiг уключылася запальванне, зноў закруцiўся стартэр. I раптам усiмi сваiмi шасцю цылiндрамi завыў матор на халастых абаротах, ззаду машыны заклубiўся сiнi дымок выхлапу.
- Пакуль, М'юлi! - крыкнуў Эл.
Усе астатнiя члены сям'i крыкнулi хорам:
- Бывай, М'юлi!
Эл адпусцiў ручны тормаз i ўключыў счапленне. Грузавiк здрыгануўся i цяжка папоўз па двары. Уключылася другая скорасць. Машына паволi пачала падымацца на невысокi ўзгорак, i ўсiх завалакло чырвоным пылам.
- Ого як нагрузiлiся! - сказаў Эл. - Рэкорда хуткасцi не паставiш.
Мацi хацела паглядзець назад, але паклажа не давала ёй бачыць. Тады яна падняла галаву i стала глядзець проста перад сабой на пыльную грунтавую дарогу. У вачах у яе была вялiкая стома.
А тыя, што сядзелi на паклажы, пазiралi назад. Яны бачылi свiран, дом i лёгкi дымок, якi ўсё яшчэ выбiваўся з комiна. Яны бачылi, як запунсавелi вокны, азораныя першымi промнямi сонца. Бачылi М'юлi - ён самотна стаяў пасярод двара, праводзячы iх вачамi. А потым усё знiкла за грэбенем узгорка. Абапал дарогi цягнулiся палi бавоўнiку. Грузавiк марудна прабраўся скрозь пыл да шашы i пайшоў на Захад.
РАЗДЗЕЛ АДЗIНАЦЦАТЫ
Дамкi ў палях стаялi пустыя, а раз апусцелi хацiны, пуста было i на палях. Не пуставалi толькi трактарныя гаражы з рыфленага жалеза, якiя адсвечвалi срэбрам; яны былi поўныя металу, пасудзiн з бензiнам i маслам, блiшчастых плужных дыскаў. У трактароў блiскучыя фары, трактарам усё роўна - што дзень, што ноч, дыскi пераварочваюць зямлю ў цемры, круцяцца днём, паблiскваючы на сонцы. Калi конь пасля дзённай працы вяртаецца ў стайню, жыццёвыя сiлы яго i патрэбы не гаснуць, стойла поўнiцца дыханнем i цяплом, там шамацiць пад капытамi салома, хрумсцiць на зубах сена, варушацца конскiя вушы, зiркаюць вочы. Адтуль нясе жывым духам, цягне пахам жыцця. А калi спыняе работу матор, трактар робiцца мёртвым, як руда, з якой ён урэшце зроблены. Цеплыня пакiдае яго, як жывое цяпло пакiдае труп. Дзверы з рыфленага жалеза зачыняюцца, i трактарыст едзе дамоў, у горад, бывае, што i за дваццаць мiль адтуль, i можа не вяртацца цэлымi тыднямi, а то i месяцамi, бо трактар не жывая iстота. Гэта проста i практычна. Настолькi проста, што праца перастае здавацца цудам, настолькi практычна, што перастае здавацца цудам зямля i дзеянне яе сiл, а разам з цудам знiкае i глыбокае разуменне зямлi, пачуццё роднасцi з ёю. I ў трактарыста нараджаецца i мацнее пагарда да яе, уласцiвая толькi чужаку, якi мала што ў ёй разумее i якога нiчога не раднiць з ёю. Бо азотныя ўгнаеннi гэта яшчэ не зямля, фасфатныя - таксама; i даўжыня баваўнянага валакна - не зямля. Чалавек - не вуглярод, не солi, не вада i не кальцый. Усё гэта ў iм ёсць, але ён нешта большае, значна большае; i зямля нешта значна большае, чым элементы, з якiх яна складаецца. Чалавек, якi з'яўляецца нечым невымерна большым, чым яго хiмiя, чалавек, што ступае па зямлi, адварочвае лямеш ад каменя, нахiляе ручкi плуга, каб лямеш прыўзняўся i слiзнуў над голай пародай, апускаецца на каленi, каб з'есцi сняданак, - чалавек гэты большы, чым тое, з чаго ён складзены, ён ведае зямлю, якая ўяўляе сабой нешта большае, чым сукупнасць хiмiчных элементаў. А чалавек за штурвалам, якi вядзе мёртвы трактар па чужой, нялюбай зямлi, пакланяецца толькi хiмii, ён не паважае нi гэтай зямлi, нi самога сябе. Калi зачыняюцца жалезныя рыфленыя дзверы, ён выпраўляецца дамоў, але дом яго не тут, не на гэтай зямлi.
Дзверы пустых дамоў былi парасчыняныя насцеж i рыпелi завесамi на ветры. Чароды хлапчукоў збягалiся з блiзкiх гарадкоў, каб пакiдаць камянямi ў шыбы, пакапацца ў смеццi i ламаччы ў пошуках скарбаў. Вось нож з напалову адламаным лязом. Згадзiцца. А смурод! Напэўна недзе ляжыць здохлы пацук. Гэй, глянь, што Ўiтнi напiсаў на сцяне! Ён i ў школьнай прыбiральнi тое самае накрэмзаў, i настаўнiца прымусiла яго змыць.
Таго дня, калi людзi паехалi, як толькi звечарэла, каты прыцягнулiся з ловаў у палях i з мяўканнем забралiся на ганак. Але нiхто з дому не выйшаў, i яны шмыгнулi праз адчыненыя дзверы i, мяўкаючы, пачалi снаваць па апусцелых пакоях. А потым вярнулiся ў палi i неўзабаве здзiчэлi i кармiлiся суслiкамi i палявымi мышамi, удзень спалi ў канавах. Калi апусцiлася ноч, кажаны, якiя раней не адважвалiся сунуцца далей за дзверы, бо баялiся святла, цяпер уляцелi ў дамы i пачалi кружыцца па пустых пакоях, а праз некалькi дзён яны ўжо забiралiся на дзень у самыя цёмныя куты, складалi крылы i павiсалi ўнiз галавой на бэльках, i ў бязлюдных пакоях смярдзела iхнiм памётам.
Мышы таксама панабiвалiся ў дамы i нарабiлi складаў зерня ў кутках, у скрынках, за шуфлядамi кухонных шафаў. За iмi паявiлiся ласкi - прыйшлi паляваць на мышэй, а совы то заляталi з вухканнем у вокны, то выляталi.
Прайшоў спорны дожджык. Перад ганкам, там, дзе раней яму расцi не належала, зазелянела пустазелле, мiж дошак, скрозь шчылiны, прараслi былiнкi. Хацiны былi пустыя, а пустыя жытлы развальваюцца хутка. Абшыўка пайшла трэшчынамi, пачынаючы з iржавых цвiкоў. На падлозе густа ляжаў пыл, i на iм вiднелiся толькi сляды мышэй, ласак i кошак.
Неяк ноччу вецер ададраў з даху гонту i шпурнуў яе на зямлю. Другi раз вецер прабраўся ў гэтую дзiрку i сарваў яшчэ тры гонты, а потым адразу больш за дзесятак. Здзiчэлыя каты падбiралiся да дома, але ўжо не мяўкалi каля ганка. Ледзь прыкметныя, як ценi хмарак, што засцiлi месяц, яны пракрадалiся ў пакоi, каб папаляваць на мышэй. Ветранымi начамi дзверы дамоў ляпалi i бразгалi, i ў вокнах з разбiтымi шыбамi трапяталiся падраныя фiранкi.
РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ
Шаша No 66 - аўтастрада, па якой ехалi перасяленцы. Шаша No 66 - гэта доўгая бетанаваная магiстраль, што бяжыць па краiне, мякка вiючыся на карце ад Мiсiсiпi да Бейкерсфiлда; яна iдзе праз чырвоныя i шэрыя землi, ушрубоўваючыся ў горы, перасякае Вялiкi водападзел, збягае ўнiз, у страшную сляпучую пустыню, цягнецца па ёй, зноў падымаецца ў горы i нарэшце выходзiць у раскошныя далiны Калiфорнii. Шаша No 66 - гэта дарога ўцекачоў, бежанцаў - тых, хто ратуецца ад пылу i высахлай, згалелай зямлi, ад грымотнага грукату трактароў i ўласнага згалення, ад паступовага наступу пустынi на поўнач, ад вiхравых вятроў, што з выццём налятаюць з Тэхаса, ад разводдзяў, якiя не робяць глебу багацейшай, а толькi крадуць апошнiя рэшткi яе скарбу. Ад усяго гэтага людзi ўцякаюць, i на аўтастраду iх выносяць бакавыя шашэйныя прытокi, палявыя дарогi, прарэзаныя ў грунце коламi павозак i грузавiкоў. Шаша No 66 - гэта галоўны шлях уцекачоў.
Кларксвiл i Озарк, Вэн-Б'юран i Форт-Смiт - гэта на шашы No 64, i тут канчаецца Арканзас. Дарогi сходзяцца да Аклахома-Сiцi, No 66 з Талсы, No 270 з Макалестара, No 81з Уiчыта-Фолс - з поўдня, i Iнiд - з поўначы, i яшчэ з Эдманда, Маклаўда i Парсела. Шаша No 66 выходзiць з Аклахома-Сiцi; Эл-Рына i Клiнтан застаюцца на захадзе. Гайдра, Элк-Сiцi i Тэксала, i тут канчаецца штат Аклахома, i аўтастрада No 66 пераразае Тэхаскi выступ, так званую Ручку рондаля. Шэмрак i Маклiн, Конуэй i жоўты Амарыльё, Уiлдарада, Вега i Бойс - i тут канчаецца Тэхас. Тукумкары, Санта-Роса, потым з Санта-Фэ ўнiз, праз ньюмексiканскiя горы да Альбукерка. А там удоўж цяснiн ракi Рыо-Грандэ да Лос-Лунаса i зноў на захад па шашы No 66 да Гэлапа, што на мяжы штата Нью-Мексiка.
Тут пачынаюцца высокiя горы. Холбрук, i Ўiнслаў, i Флагстаф у высакагор'i Арызоны. Потым шырокае плато з хвалiстымi лiнiямi ўзгоркаў. Эфарк i Кiнгмэн, i зноў камянiстыя горы, куды ваду завозяць з iншых мясцiн i гандлююць ёю. Пасля вызубленых, выпаленых сонцам гор Арызоны - да ракi Каларада з зялёнымi зараснiкамi трыснягу па берагах. Тут канчаецца штат Арызона. Адразу за ракой Калiфорнiя, i пачынаецца яна з вельмi прыгожага гарадка - Нiдлс, якi стаiць на самым беразе. Але рака здаецца чужанiцай у гэтых краях: ад Нiдлса ўверх i за абпаленым сонцам хрыбтом пачынаецца пустыня. Там шаша No 66 бяжыць па страшэннай пустыннай мясцовасцi, паветра трымцiць ад спёкi, а высокiя чорныя горы, што маячаць наперадзе, нясцерпна томяць душу. I вось ужо Барстаў, але за iм усё тая ж пустыня, пакуль наперадзе зноў не паўстаюць горы, прыгожыя горы, i аўтастрада пятляе сярод iх. I раптам вузкi праход, i ўнiзе разлягаецца цудоўная далiна, унiзе сады, вiнаграднiкi i маленькiя катэджы, а ўдалечынi горад. О госпадзi, нарэшце ўсё скончылася!
Людзей, што кiнулiся ўцякаць, выносiла на аўтастраду No 66; машыны iшлi то па адной, то цэлымi караванамi. Удзень яны паволi кацiлiся па дарозе, а ноччу спынялiся каля вады. З лядашчых, дзiравых радыятараў валiла пара, шатуны бразгаталi i ляскалi. I людзi, што сядзелi за рулём грузавiкоў i перагружаных легкавушак, апаслiва ўслухоўвалiся. Колькi яшчэ да горада? Пакуль едзеш ад аднаго да другога, нацерпiшся
