Раптам прама перад носам Гейтвуда з пад'езда выйшаў мужчына i, спынiўшыся на тратуары, пачаў некаму крычаць, каб адчынiлi дзверы.
Мы iшлi далей.
Невядома адкуль на тратуары, за пяцьдзесят футаў ад Гейтвуда з'явiлася жанчына, якая прыцiскала да твару насавую хустачку. Хустачка ўпала на брук.
Гейтвуд спынiўся як укапаны. Я бачыў, як тарганулася яго правая рука, якою ён, вiдавочна, сцiскаў у кiшэнi пiсталет.
Напэўна, не менш як паўхвiлiны ён стаяў не варушачыся. Потым паволi дастаў левую руку з кiшэнi, i прама перад iм на тратуар упаў скрутак з грашыма. Ён рэзка павярнуўся i пайшоў назад.
Жанчына падняла насавую хустачку. потым падбегла да скрутка i, схапiўшы яго, кiнулася да блiжэйшага завулка - на шчасце, ён быў за два крокi адгэтуль. Высокая i сутулая, яна з ног да галавы была апранута ў чорнае.
Праз некалькi хвiлiн яна знiкла ў цёмным завулку. Пакуль Гейтвуд i жанчына стаялi насупраць, мне давялося запаволiць крок, i цяпер я быў далекавата ад таго месца. Як толькi жанчына знiкла з вачэй, я стрымгалоў кiнуўся ў пагоню.
Калi я дабег да вугла, у завулку нiкога не было.
Гэты завулак злучаў Клей-стрыт з паралельнай вулiцай, але я ведаў, што жанчына не магла дабегчы ў другi канец за той час, пакуль я iмчаўся да яго. Зараз я, вядома, растаўсцеў, але квартал-другi яшчэ магу прабегчы з добрым iмпэтам. З абодвух бакоў нема i загадкава на мяне глядзелi дзверы жылых дамоў.
Падышоў шпег, якi iшоў за мной назiркам, пад'ехалi О'Гар i Тоўд, а неўзабаве з'явiўся i Ласк. О'Гар з Тоўдам, не трацячы марна часу, пайшлi прачэсваць суседнiя вулiцы. Ласк i агент у цывiльным занялi месца на скрыжаваннях - кожны трымаў пад наглядам дзве вулiцы з чатырох, якiя, перасякаючыся, утваралi перыметр квартала.
Я прайшоў па завулку, вышукваючы незачыненыя дзверы, расчыненае акно або пажарную лесвiцу, якую магла выкарыстаць злачынка.
Усё дарэмна!
Пад'ехалi О'Гар з падмацаваннем i Гейтвуд.
Гейтвуд задыхаўся ад шаленства.
- Зноў праваронiлi! Вашаму iдыёцкаму агенцтву я не заплачу нi цэнта i пра палiцэйскiх дэтэктываў таксама паклапачуся - у будучым iх будуць пасылаць толькi на пешае патруляванне вулiц!
- Як выглядала жанчына? - спытаў я.
- Не ведаю! Я быў упэўнены, што вы дзесьцi паблiзу i не ўпусцiце яе! Сутулая старая - ва ўсякiм разе, мне так здалося, але твару за вуаллю я не разгледзеў. Не ведаю! А вы ж усе, д'ябал вас бяры, дзе гультайнiчалi? Ну i работнiчкi...
Мне з цяжкасцю ўдалося супакоiць яго i пераканаць вярнуцца дамоў, палiцэйскiя засталiся весцi назiранне. Iх ужо было чатырнаццаць цi пятнаццаць, i цяпер нават муха не праляцiць там незаўважаная.
Я ведаў, што дзяўчынка пасля вызвалення паiмчыцца дамоў, i таму пайшоў з Гейтвудам, каб адразу выцягнуць з яе ўсё, што можна. Калi яна хоць нешта ведае пра сваiх выкрадальнiкаў, мы атрымаем выдатную магчымасць схапiць птушак, пакуль яны не разляцелiся.
Дома Гейтвуд зноў узяўся за вiскi, а я напружана прыслухоўваўся да тэлефона i дзвярнога званка. О'Гар i Тоўд тэлефанавалi праз паўгадзiны - цi няма навiн ад дзяўчынкi.
Пакуль што яны так нiчога i не знайшлi.
У дзевяць гадзiн ранiцы разам з Ласкам яны прыехалi да Гейтвуда. Выявiлася, што жанчына ў чорным была мужчынам, i гэтаму мужчыне ўдалося знiкнуць. У адным доме завулка, ля самых дзвярэй, яны знайшлi чорную жаночую спаднiцу, доўгi чорны плашч i чорную вуаль. Прагледзеўшы спiс жыхароў, ён выявiў, што тры днi таму назад у гэтым доме пасялiўся малады чалавек па прозвiшчы Лейтан.
Лейтана ў кватэры ўжо не было. Калi не лiчыць пустой бутэлькi i цыгарэтных акуркаў, дык пасля яго ўсялення тут мала што змянiлася.
Выснова напрошвалася сама: кватэру ён зняў толькi за зручнае размяшчэнне дома. Нацягнуўшы зверху свайго адзення жаночы ўбор, ён выйшаў на вулiцу праз чорны ход, пакiнуўшы яго незачыненым. Сустрэўшы Гейтвуда i забраўшы грошы, ён бегма вярнуўся ў пад'езд, скiнуў жаночыя шмоткi i выслiзгнуў праз парадныя дзверы яшчэ да таго, як мы пачалi расстаўляць вакол квартала сваю дзiравую сетку. Не выключана, што, убачыўшы машыну О'Гара i Тоўда, ён забягаў у падваротнi.
Мяркуючы па апiсаннi, Лейтан быў чалавек прыемнай знешнасцi, высокi (пяць футаў i восем цi дзевяць дзюймаў), цемнавалосы i цемнавокi; калi яго некалькi разоў бачылi суседзi па доме, на iм быў карычневы касцюм i светла-карычневы фетравы капялюш.
Прабiла дзесяць гадзiн - навiн анiякiх.
Да гэтага часу ад упартасцi i самаўпэўненасцi Гейтвуда мала што засталося: ён пачаў нiякавець на вачах. Трывожнае чаканне падкасiла яго, а спiртное даканала канчаткова. Слоў няма, чалавек ён быў агiдны ва ўсiх адносiнах, але ў тую ранiцу мне стала яго шкада.
Я патэлефанаваў у агенцтва i атрымаў справаздачы дэтэктываў, якiя займалiся сябрамi Одры. Апошняй бачыла яе Агнес Дэйнджэрфiлд - Одры iшла адна па Маркет-стрыт у раёне, дзе яна перасякалася з Шостай вулiцай памiж васьмю з чвэрцю i без чвэрцi дзевяць таго самага злашчаснага вечара. Одры была даволi далёка, i Агнес сяброўку не аклiкнула.
Больш хлопцам нiчога цiкавага даведацца не ўдалося; па расказах знаёмых, Одры была дзяўчына распешчаная, неўраўнаважаная i не надта разборлiвая ў знаёмствах - сапраўдная знаходка для нягоднiкаў i вымагальнiкаў.
Наступiў поўдзень. Нiчога новага. Мы патэлефанавалi ў газеты i далi дазвол на публiкацыю матэрыялаў пра выкраданне, дадаўшы тое, што стала вядома ў апошнiя гадзiны.
Гейтвуд быў зломлены; ён сядзеў, падпёршы галаву рукамi i тупа ўтаропiўшыся ў прастору. Калi я збiраўся ад'язджаць, каб праверыць здагадку, якая прыйшла мне ў галаву, ён раптам падняў вочы i зiрнуў на мяне - я нiколi яго не пазнаў бы, калi б яго ператварэнне не адбылося на маiх вачах.
- Што, што з ёю здарылася?
У мяне не хапiла духу падзялiцца з iм сваiмi меркаваннямi, таму я сказаў некалькi агульных фраз, каб яго супакоiць, i пайшоў.
На таксi я даехаў да гандлёвага цэнтра. Там я абышоў пяць самых буйных унiверсальных крамаў, заглядваючы ў аддзелы жаночага адзення, ад абутку да капялюшыкаў, i спрабуючы высветлiць, цi не было ў iх за апошнiя некалькi дзён пакупнiка мужчыны - i перш за ўсё такога, якi адпавядаў бы апiсанню Лейтана, што набыў жаночыя рэчы памеру Одры.
Нiчога не дабiўшыся, я даручыў праверыць астатнiя крамы аднаму нашаму дэтэктыву, а сам перабраўся на другi бераг бухты i ўзяўся за крамы Окленда.
У першым жа мне пашанцавала. Выявiлася, што якраз напярэдаднi мужчына, вельмi падобны на Лейтана, купляў тут жаночае адзенне, якое па памерах цалкам падыходзiла Одры Гейтвуд. Ён накупляў процьму рэчаў, ад нiжняй бялiзны да палiто, i - вось ужо шанцаванне дык шанцаванне - пакiнуў адрас, па якiм пакупкi трэба было даставiць на дом Т. Офарду.
Я пайшоў на гэты адрас i ў вестыбюлi названага дома на Чатырнаццатай вулiцы выявiў, што мiсiс i мiстэр Тэадор Офард займаюць кватэру 202.
Не паспеў я зрабiць гэта адкрыццё, як у вестыбюль увайшла мажная жанчына сярэднiх гадоў, адзетая ў клятчатую льняную сукенку. Яна зiрнула на мяне з некаторым здзiўленем, i я спытаў:
- Вы не скажаце, дзе я змагу знайсцi ўпраўляючага?
- Гэта я i ёсць, - адказала яна.
Я паказаў ёй вiзiтную картачку i ўслед за ёю ўвайшоў у дзверы, якiя вялi на лесвiчную пляцоўку паверха.
- Я з 'Паўночнаамерыканскай кампанii страхавання ад няшчасных выпадкаў', паўтарыў я хлусню, надрукаваную на вiзiтнай картачцы, - i па запытаннi аднаго з нашых клiентаў цiкаўлюся станам здароўя мiстэра Офарда. З iм усё ў парадку, спадзяюся? - Я сказаў усё гэта з выглядам чалавека, якi выконвае абавязковую, але досыць пустую фармальнасць.
- Запытанне? Як дзiўна! Ён жа заўтра ад'язджае.
