Si deerit species, at remanebit odor.
VI
I, puer, aestatisque tuae breve collige nectar
Ante manu rigida quam spoliarit hiems;
Imple vas aliquod dulcedine, tuque reconde
Ante cupidineas quam moriantur opes.
Haud vetita usura est usus felicior ille
Solvit ubi faenus dulce libenter amor.
Esto pater canit hoc, tuaque altera fiat imago,
O deciens felix tot renovate vices.
Sis deciens, inquam, felix, si dena per ora
Te suboles referat laetificetque patrem.
Quid faciendum ipsi Libitinae deinde relinquis,
Si moriens vivis posteritate tamen?
Cede, puer, monitis; ista omnia tradere leto
Vermibus in praedam te tua forma vetat.
VII
En, ubi sol primum lucis gratissimus autor
Sustulit effulgens ex oriente caput,
Mortales oculi speciem apparentis adorant
Ore observantes inferiore deum.
Cumque poli acclivis victor super ardua constat
Aetatis mediae viribus ille suis,
At mortale genus speciem veneratur eandem
Omne, sequens aureum voltibus eius iter.
Verum ubi lassatus currum declinat ab axe,
Defugiens senio iam titubante diem,
Haec oculi pietas, tractum aversata cadentem
Solis, ad exortus vertitur inde novos.
Te quoque destituent tua robora, curaque nulli,
Ni subolem generas, emoriere, puer.
VIII
Vox liquida, o, cur nam tales tristissimus audis?
Laeta iuvant laetos, dulcia dulcis amat.
Tu quod amas illud tamen auscultare gravaris,
Anne libens audis quod fit in aure dolor?
Si tibi displiceat liquida haec concordia vocum
Mixtaque coniugiis fila canora suis,
Te dulce increpitant, qui consocianda iugali
Foedere perverse dissociata tenes.
Nectit eas, audisne, inter se mutuus ordo,
Ac sonat in chordae chorda marita sono;
Sic patris et nati matrisque ex ore beatae
It quasi communis dulcisonusque canor.
Verba silent, sed vox a ternis editur una
Talis, io, vita caelibe nullus eris.
IX
An viduae metuens ne cui tingatur ocellus
Caelibe constituis condicione teri?
Si sine prole ereptus eris, te maxima terra
Fleverit, ut coniux coniugis orba viri.
Vt vidua aeterno te fleverit illa dolore
Nulla sibi quod sit forma relicta tui;
Cum viduae liceat privatis aedibus omni
In natorum oculis commeminisse patrem.
Aspice, in urbe nepos rem perdit siquis, easdem
Translatas alio possidet orbis opes;
Formae quod periit per totum perditur orbem,
Quique habet utendi nescius, ille necat.
Nil alios erga sedet huic in corde benignum
Qui struit in sese tam furiale nefas.
X
Proh pudor! esse nega cordi mortalia cuncta
Iam tibi, negligitur cui tua summa salus.
A multis fateor te, si placet illud, amari,
Nil at amari a te iam manifesta fides.
Sic odium crudele in te dominatur, ut ultro
In caput irasci non vereare tuum!
Tuque venusta paras ea vertere tecta ruina
Quae reparandi in te iustior ardor erat!
O animum mutes ut probrum desit; an ira
Dignior hospitio est quam generosus amor?
Sis animo quod es ore tuis, humanus amansque,
Vel minimum in tete consule iusta, puer.
Alterum—amans oro—te gigne, nec aurea forma
Intereat nobis, seu tua, sive tui.
XI
Quam cito per senium marces, in prole vicissim
Crescis, ubi partem severis ipse tui;
Quodque in flore tuo vegeti das sanguinis, illud
Crede tuum, iuvenis cum tibi rapta dies.
Providet hoc formae generique; hoc deme, relicta est
Stultitia, et senii marcor, inersque gelu.
Mens tua si cundlis, hic rerum desinat ordo,
Binaque post hominum saecula desit homo.
Is sine prole cadat quem non natura creando
Destinat, informem corpore, mente rudem.
