Optima virgo odi sensu purgarat amaro
Non te subiciens, quae mihi verba salus.
CXLVI
O anima infelix, terrenis insita membris,
Serva sub induti corporis imperio,
Cur mihi, dum langues intus tam pauper inopsque,
Extera sic fucis haec tua praeniteant?
Cur adeo impensam brevis incola ponis in ista
Tecta, per internam putria perniciem?
An nimium hoc sumptus ut linquas omne vorandum
Vermibus; hanc finem corpus ut inveniat?
O anima, ut vivas, utare malignius ipso
Corpore, sis servi dives ab esurie.
Horas vende breves annos emptura deorum;
His satura, externas neglige delicias.
Mors hominum victrix ita vincitur; illaque victa
Si sit, habes vitam vivere perpetuam.
CXLVII
Febris amor meus est, adeo desiderat ille
Cuncta quibus possit perpetuare malum;
Semper uterque etenim vel nutrimenta doloris
Appetit, incertae si placuere gulae.
Nam ratio, tantis in amoribus una medela,
Consilia indignans me data nulla sequi,
Cessit, et agnosco letale cupidinis omen
Esse, medelarum reicientis opem.
Sic ratio victa est, nec restat cura salutis
Vlla, sed huc illuc irrequietus agor;
Ac velut insani mea sensa ac verba vagantur
Longius a veris, ut sine mente sonus;
Nam mihi nonnunquam tu visa es dictaque, virgo,
Candida, quae tanquam Nox Erebusque nigras.
CXLVIII
Hei mihi, cum vero quam discordantia visu
Huic capiti inseruit lumina saevus amor!
Sive aliter, quonam sententia mentis aberrat
Falsa notans ea quae verius illa vident?
Si facies oculos mihi vere candida cepit,
Esse aliter volgus quo mihi iure putat?
Si specie fallebar, amor demonstrat aperte
Non sibi sed volgo noscere vera dari.
Quo potuit pacto? quid veri dispicit ille
Qui miser in lacrimis pervigilavit amans?
Haud igitur mirum, species me siqua fefellit;
Nubila dum purget sol videt ipse nihil.
Lumina, amor, lacrima mihi caecas, improbe, multa,
Ne videant clare quam tua falsa fides.
CXLIX
Tene negas a me, virgo crudelis, amari,
Antefero nostris qui tua cuncta bonis?
Nilne tui memini? cuius, nimis improba, causa
Immemorem ipsius me iuvat esse mei.
Quisne tibi invisus mihi compellatur amice?
Quos, ubi tu frontem ducis, adulor ego?
Quin, mihi si voltu sis aspera, memet ab ipso
Supplicium praesens exigit ipse dolor.
Quid meritorum in me videor maioris habere,
Vnde tuum nolim despiciamve iugum?
Optima nostra tui vitium venerantur et omne,
Quippe coacta oculis, imperiosa, tuis.
Sed perge irasci, quid agas scio; vera videntes
Tu colis; hos oculos, scis bene, caecat amor.
CL
O quibus unde datis a viribus, artis opisque
Indiga nativae, tu mea corda regis,
Meque fidem his oculis ipsius demere cogis
Iurando nitidam luce carere diem?
Vnde in flagitiis haec te commendat agendi
Gratia, dum tentas infima quaeque mali?
Nam genio sive arte valent, tua pessima, virgo,
Iudice me cunctis sunt potiora bonis.
Admonuit quisnam fore te mihi pluris habendam,
Quo plura acciperem cur odiosa fores?
O si ludificent alii quod amabile duco,
Non ideo tibi sum ludificandus ego.
Si non digna meum movisti cordis amorem,
Propterea fuerim dignior ipse tuo.
CLI
Si puer insipiens amor est nescitque pudorem,
Hunc ab eo genitum quis mihi nescit homo?
Blanditiis igitur nihil in me sequius urge,
Cara, meae et fraudis ne videare caput.
Proditus a te nam prodo simul ipse, puella,
Omnia naturae nobiliora meae.
Principio hoc pectus mens improba concitat, esse
Significans in qua dulce triumphet amor;
Ille tuum ad nomen surgit, nec plura moratus
