ze przetrzymywano go bez mozliwosci skontaktowania sie z prawnikiem, czy tez ze go bito – i przyznal sie do winy. To zeznanie oraz zgodnosc grupy krwi i rozpoznanie samochodu wydawaly sie jedynymi dowodami przeciwko niemu, chociaz Cowart nie byl tego zupelnie pewien. Rozprawy sadowe przyciagnely sporo uwagi, jak dobre przedstawienie. Szczegol, ktory wydawal sie malo znaczacy lub niepewny, gdy podawano go w wiadomosciach, w oczach przysieglych mogl urosnac do niezwyklych rozmiarow.
Ferguson mial racje co do wyroku sedziego. Cytat „… bestia, ktora powinno sie wyprowadzic i zastrzelic” byl mocno podkreslony w artykule. Pomyslal, ze tego roku sedzia prawdopodobnie startowal do ponownych wyborow.
Inne materialy z biblioteki dostarczyly dodatkowych informacji; przede wszystkim, ze pierwsza apelacja Fergusona, oparta na niewystarczajacej ilosci dowodow przeciwko niemu, zostala oddalona przez Pierwszy Okregowy Sad Apelacyjny. Mozna bylo sie spodziewac takiego obrotu wydarzen. Sprawa wciaz czekala do rozpatrzenia przez Sad Najwyzszy Florydy. Dla Cowarta bylo jasne, ze Ferguson nie wzial sie jeszcze na powaznie za sadowe przepychanki. Wciaz pozostalo mu do wykorzystania wiele mozliwosci odwolan od wyroku.
Cowart usiadl przy biurku i probowal wyobrazic sobie, co zaszlo.
Oczami wyobrazni ujrzal odludny teren gleboko w lasach Florydy. Wiedzial, ze byla to czesc stanu, ktora nie miala nic wspolnego z powszechnym wyobrazeniem o Florydzie; z wypucowanymi, usmiechnietymi twarzami obywateli klasy sredniej, ktorzy masowo naplywali do Orlando i do Disney World, ani z podchmielonymi piwem studentami, ktorzy w czasie wakacji udawali sie na plaze, ani z turystami, ktorzy z przyczepami kempingowymi jechali na Cape Canaveral, zeby zrobic kilka zdjec kosmodromu. Z cala pewnoscia taka Floryda nie miala nic wspolnego z kosmopolitycznym, wyluzowanym obrazem Miami, ktore uchodzilo za cos w rodzaju amerykanskiej Casablanki.
Pomyslal sobie, ze w Pachouli, mimo ze byly to lata osiemdziesiate, jesli gwalci sie i zabija biala dziewczynke, i do tego robi to czarny mezczyzna, do glosu dochodzi Ameryka w swoim najbardziej pierwotnym wydaniu. Ameryka, o jakiej ludzie woleliby zapomniec.
Czy to wlasnie przytrafilo sie Fergusonowi? Z cala pewnoscia istniala taka ewentualnosc.
Cowart podniosl sluchawke, zeby zadzwonic do adwokata, ktory zajmowal sie apelacja Fergusona.
Polaczenie sie z prawnikiem zajelo Cowartowi niemal cala reszte przedpoludnia. Gdy w koncu udalo mu sie je uzyskac, natychmiast uderzyl go jego poludniowy, lukrowaty akcent.
– Panie Cowart, mowi Roy Black. Co tez sprawia, ze dziennikarz z Miami zainteresowal sie sprawami tutaj, w okregu Escambia? – Slowo „tutaj” wymawial „tutej”.
– Dziekuje, ze pan oddzwonil, panie Black. Interesuje mnie jeden z panskich klientow. Niejaki Robert Earl Ferguson.
Prawnik rozesmial sie krotko.
– Gdy moja pracownica przekazala mi wiadomosc od pana, cos mi podpowiedzialo, ze dzwonil pan w sprawie pana Fergusona. Czego chce sie pan dowiedziec?
– Przede wszystkim prosze mi strescic jego sprawe.
– Wszystkie akta sa w tej chwili w stanowym Sadzie Najwyzszym. Uwazamy, ze dowody przeciwko niemu nie sa wystarczajace do wydania wyroku. I sadzimy, ze sedzia nie powinien byl brac pod uwage jego przyznania sie do winy. Powinien pan je przeczytac. To chyba najlepiej sformulowany dokument tego typu, jaki kiedykolwiek widzialem. Brzmi, jakby zostal napisany przez samych policjantow w biurze szeryfa. A bez tego zeznania sprawa praktycznie nie istnieje. Jesli Robert Earl nie zezna tego, co chca, zeby zeznal, nie maja po co isc do sadu chocby na dwie minuty. Nawet do najgorszego, zasciankowego, rasistowskiego sadu na swiecie.
– A dowody w postaci probek krwi?
– Laboratorium w okregu Escambia jest dosc prymitywne; nie takie do jakich jestescie przyzwyczajeni tam, w Miami. Okreslili jedynie zasadnicza grupe krwi. Zero plus. Taka grupa wystepowala w nasieniu znalezionym u zmarlej i taka grupe ma Robert Earl. Oczywiscie taka sama grupe ma kilka tysiecy innych mezczyzn w tym okregu. Jednak jego obronca nie pokwapil sie, aby w tej sprawie przesluchac ludzi z dzialu medycznego.
– A samochod?
– Zielony ford z numerami z innego stanu. Nikt nie rozpoznal Roberta Earla i nikt nie mogl stwierdzic z cala pewnoscia, ze dziewczynka wsiadla do jego samochodu. Nie bylo to nic, co mozna by nazwac dowodem posrednim; do diabla, to zaledwie poszlaki. Powinny zostac wysmiane na rozprawie.
– Nie byl pan jego adwokatem podczas rozprawy, zgadza sie?
– Nie, prosze pana. Ten przywilej przypadl w udziale komus innemu.
– Podwazyl pan solidnosc tamtego przedstawiciela prawa?
– Jeszcze nie. Ale zrobie to. Chlopak studiujacy na trzecim roku wydzialu prawa Uniwersytetu Florydy poradzilby sobie z ta sprawa lepiej. Nawet uczen liceum poradzilby sobie lepiej. Wkurza mnie to. Nie moge sie doczekac, kiedy napisze to podwazenie. Jednak nie chce strzelac ze wszystkich dzial naraz.
– Co pan przez to rozumie?
– Panie Cowart – powiedzial wolno adwokat – czy wy tam wiecie, na czym polega przeprowadzanie apelacji w sprawie wyrokow smierci? Cala sprawa sprowadza sie do gryzienia jablka po malutkim kawalku. W ten sposob mozna to przeciagac latami. Ludzie zapominaja. Nalezy pozwolic, zeby czas popracowal troche na nasza korzysc. Nie wykorzystuje sie z miejsca najlepszych kart, bo natychmiast posadza chlopaka na goracym krzeselku, lapie pan?
– Rozumiem – odparl Cowart. – Ale powiedzmy, ze czlowiek, ktory siedzi, jest niewinny.
– Tak panu powiedzial Robert Earl?
– Tak.
– Mnie tez tak powiedzial.
– I co, panie Black, wierzy mu pan?
– Hm, moze. Moze slysze to w wiekszosci przypadkow, gdy rozmawiam z kims, kto korzysta z goscinnosci stanu Floryda. Ale rozumie pan, panie Cowart, tak naprawde nie pozwalam sobie na luksus wnikania, czy moi klienci sa winni, czy nie. Musze sie skupic na prostym fakcie, ze zostali skazani na mocy prawa, a ja na mocy prawa musze to odkrecic. Jesli mi sie uda odkrecic zlo, coz, jak umre i pojde do nieba, ufam, ze powitaja mnie aniolowie grajacy na trabkach. Oczywiscie moze tak byc, ze czasami odkrecam dobro i zastepuje je zlem, wiec istnieje duza szansa, ze znajde sie w miejscu, gdzie mieszkancy nosza trojzeby i krotkie, ostro zakonczone ogonki. Taka juz jest natura prawa, prosze pana. Ale pan pracuje dla gazety. Gazety duzo bardziej niz ja przejmuja sie reakcja ogolu na dobro i zlo, na prawde i sprawiedliwosc. Gazeta ma tez diabelnie wiekszy wplyw na sedziego, ktory moze oglosic nowa rozprawe, albo na gubernatora i stanowa Rade Przebaczen, jesli lapie pan, o co mi chodzi. Moze moglby pan troszeczke zdzialac w sprawie Roberta Earla?
– Moglbym.
– Niech pan tam pojedzie i sie z nim spotka. Jest naprawde bystry i wygadany. – Black rozesmial sie. – Wyslawia sie o niebo lepiej niz ja. Chyba jest dosc inteligentny, zeby zostac prawnikiem. Na pewno jest znacznie bystrzejszy niz ten jego adwokat, ktorego mial na rozprawie, i ktory chyba spal, gdy jego klienta sadzali na krzeslo elektryczne.
– Prosze mi opowiedziec o tym adwokacie.
– Staruszek. Zajmowal sie sprawami od stu albo od dwustu lat. Pachoula to niewielki obszar. Wszyscy sie znaja. Schodza sie w sadzie okregu Escambia i robi sie atmosfera jak na bankiecie. Bankiet w sprawie morderstwa. Nie przepadaja za mna.
– Nie dziwi mnie to.
– Oczywiscie Roberta Earla tez nie darzyli szczegolna sympatia. Wyjechal na studia, i te rzeczy, i wrocil wielkim samochodem. Ludzie pewnie sie cieszyli, gdy go aresztowano. Oni nie sa do takich rzeczy przyzwyczajeni. Oczywiscie do morderstw na tle seksualnym tez nie.
– Jak to miasteczko wyglada? – spytal Cowart.
– Tak jak pewnie wyobraza je sobie chlopak z miasta, taki jak pan. Jest to miejsce, ktore gazety i izba handlowa lubia okreslac mianem Nowe Poludnie. To znaczy, ze nabrali po czesci nowej mentalnosci, a po czesci holduja starej. Ale nie jest tak zupelnie beznadziejnie. Inwestuja tam duzo dolarow w rozwoj.
– Chyba wiem, co pan ma na mysli.
– Niech pan tam pojedzie i sam sobie obejrzy – powiedzial adwokat. – Ale niech mi wolno bedzie cos panu doradzic: to, ze ktos tam wyslawia sie tak jak ja i wyglada jak postac z Williama Faulknera albo Flanery
