IЛюбая, помнiш?Была вясна.(Вясна? На гэтай зямлi?)На машыну проста ляцела сасна,Ў неба ўзняўшы крылле галiн,I клаксона гук абуджаў лясы,Iх празрысты зялёны дым,I была паўсюль неабдымная сiнь:I ў небе, i ў сэрцы маiм.Ап'янелы ад паху пралесак шафёрМог зблытаць дарогу з ракой.Нават дрэвы цягнулi галiны да зор,Нават пні гублялі спакой.I чакалi нас тысячы гарадоў,З мiльёнам людзей i слоў,З белымi вежамi, з пенай садоў,З золатам купалоў.I чакала нас на лугах цiшыня,Месяц, адбiты ў вадзе,Белыя песнi, што цiха звiняцьУ вушах дарагiх людзей.I ты мне была, як святло на вадзе,Як подых, як верш, як хлеб.Дзе мне было на рукi глядзець?Я кахаў, - а значыць, аслеп.Боль шчаслiвы сэрца маё звязаў.Лёгка жыць было на зямлі.. . . . . . . . . . . . . .Я нічога, нічога табе не сказаў,Побач суседзі былі.Развітанне. Зноў горад. I зноў агні.Бязладны гоман сяброў.I хутка мы будзем зусім адны,Паасобку ў цемры дамоў.— Ну скажыце што-небудзь. Горад у сне.Хвіліна — і сам-насам.— Калi-небудзь заходзьце дамоў да мяне,Метро 'Маякоўская'.Там…О, як лёгка май у палон бярэ!Хто паверыць, што ён адзвiнеў?Я не з тых, я прыйшоў да родных дзвярэй,Я прыйшоў да самых родных дзвярэй,I тутЗабілі мяне.IIНа вуліцы неба, як пыльнае шкло,Снег мокры дае і дае.Бегчы, бегчы, бегчы трэба было,Бегчы прэч ад яе.Як я мог не заўважыць,Што пралеска другому цвіце?Як я мог не заўважыцьПярсцёнка на тонкай руцэ?Як я мог не заўважыць,Што розны нам шлях у жыцці?Як я мог не заўважыць?Не заўважыў!!!Плаці!Зноў перон.У дальнім яго канцыЖалеза, цэгла, бетон.Рамонт.Нержавеючую стальI тую здаюць у рамонт.А сэрца маё не сталь, не бетон, —Ад пяшчоты трапеча і мук.Як гільяціна, дзверы ў вагон:Мёртвы, халодны стук…Блытаніна дратоў.Вагоны мільгаюць,Абыякавы ляск,Агні, агні.Пасажыры ў вокнахСябе разглядаюць:Больш нікога ў жыцці не бачаць яны.Дратоў блытаніна.Вагоны. Вагоны.Часам нейкі далёкі вой…Дзе ж ты, дзе ты, зямля зялёнаяЗ белаю-белаю песняй сваёй?IIIУначы плыве папяросны дым,Я сам-насам з кялiхам вiна.Ў мяне размова мужчынская з тым,Каго кахае яна.— Сигареты?
