Леаніды не вернуцца да Зямлі (Нельга забыць)

Толькi розныя назвы яму,
Уладзiмiр, чуеш?
Хадзем са мной,
Вып'ем шклянку вiна.
Не ў шалмане,
Што тут, за тваёй спiной.
Тут можа прыйсцi яна.
З плячэй, што аплакаў сваёй тугой,
Паліто бязважкае скінь.
I мужчынскiя рукi пагладзяць яго,
Чужыя рукi пагладзяць яго,
I iншым стане «Пекiн».
I стане iншай, — як майскi вянок, —
Зала, дзе лыжкi бяруць,
Дзе ў вочы глядзяць, дзе жлукцяць вiно,
Дзе галатурый жаруць.
Зала загразнула ў лiпкiм вiне,
Але тут узнясецца да зор…
Як мне цяжка, мой родны, як цяжка мне.
Лепей бы я памёр!
Цяжка табе, а мне — ўдвая,
Таму i прыйшоў. I стаю.
Тваю гiсторыю ведаю я,
Паслухай лепей маю.

VI

У атамны век, у пластмасавы вёк,
Век нянавісці і любві,
Жыў сабе на зямлі чалавек, —
Не з пластмасы, а з плоці й крыві.
Лічылі паэтам. У ранг узвялі.
Ён жыў. Спрабаваў пiсаць.
I ён пакахаў, як на гэтай зямлі
Не кожны ўмее кахаць.
I была яна, хай далёка не першая.
I сонца агонь яе залацiў.
Многа вершаў, дурацкіх вершаў
Добрай гэтай паэт прысвяціў.
Ён з ёю плыў за сіняе мора,
Ў глыбіні вякоў накіроўваў свой спеў.
I нават пад зоры, чыстыя зоры,
Не ўмеючы лётаць, з ёю ляцеў,
Прыпомніўшы вочы, шэрыя, сінія,
Ён змяць не мог бы нават травы.
Ён за яе пад скаламі гінуў,
Стократна мёртвы і зноў жывы.
Людзі, людзі, розныя людзі
Пачуйце глухія словы мае:
Нічога, нічога такога не будзе.
Будуць зоры — не будзе яе.
Другу жанчына сказала: «Канец».
Ён доўга моўчкі сядзеў
I сказаў: 'Не хочаш глядзець на мяне?
На партрэты будзеш глядзець'.
Ён сказаў — а мяне забівае туга,
Памерлі песні мае,
I сэрца, як птушка у мокрых снягах,
Зламанымі крыламі б'е.
За сонцам ляцеў праз дождж і буран,
За сонцам імкнуў свой бег,
За сонцам.
А сонца спавіў туман
I мокры завеяў снег.
Бронзавы мой, заснежаны, белы.
Зноў да мяне самота прыйшла.
Ў снежны,
Ў чорны мой панядзелак.
Кастрычніка, дванаццатага чысла.

VII

Ўспамінаю мой цёплы дом,
Думак халодны пажар
I над пісьмовым сталом
Сіксцінскай Марыі твар.
Да цябе, да цябе адной
Палёт маіх зблытаных мар,
Злітуйся, дай мне спакой,
Кахання чыстага твар.
Не ведаю, ты ці яна
З'явілася ў гэты дом,
Не ведаю, ты ці яна
Над маім бяссонным сталом?
Калі ты — прыгажосць, якой молімся мы,
Калi рухаеш ты зямлю,
Вызвалi з гэтай бясконцай турмы,
Зрабi мяне моцным, малю.
I калi не можаш такога зрабiць,
Каб мяне кахала яна,
I калi не можаш такога зрабiць,
Каб вярнулася зноў вясна,
I калi не можаш такога зрабiць,
Каб пагладзiла мне руку, —
Зрабi, каб яна нарадзiла сынка