Леаніды не вернуцца да Зямлі (Нельга забыць)

— Дзякуй, куру «Беламор».
— А в Минске?
— 'Нёман' куру.
— Закуры маіх.
— Закури моих.
— Дзякуй.
— Благодарю.
— Прости мне, братец.
— Даруй мне, браток.
— Крепкий.
— Ды й твой не трава.
Каб ты спазнiўся на пару год,
Я б цябе не пашкадаваў,
Як ты мяне. I значыць, язык
Мне замкнуць і цягаць з сабой.
— А я, ты знаешь, просто привык,
Что она всегда со мной.
— Чуеш, не смей,
Ты аб гэтым — не смей,
Ты проста кахай i жывi.
Нiхто на свеце,
Дальбог,
Ніхто
Не варты большай любвi.
Кахай яе,
Да скону кахай,
I ў радасцi i ў журбе.
Калi ты паспрабуеш яе не кахаць,
Я проста заб'ю цябе.
— Как же тебе?
— Пражыву адзін.
Але помні:
Кахай і маўчы.
Нельга крыўдзіць рускіх жанчын.
— А белорусских мужчин?
— А мы такія ж, як на Русі:
П'ём гарэлку і лаемся ўсмак.
I любім цягнуць, і любім касіць.
I любім працу. Так.
I верым сэрцу свайму ўвесь час,
I любім кахання дары.
I калі пакрыўдзяць каханыя нас, —
Мы з хвалою ідзём на крыж:
Ave, Regina,
Ззяй між людзьмі
Тысячы тысяч вякоў,
Аvе, родная,
На, вазьмі,
Гэта самы моцны з цвікоў.

IV

Ноч прыйшла на змену гэтаму дню.
Я ў пакоi ўседзець не мог.
Ззянне неонавага агню.
Плошча.
Канец дарог.
— А мы такія ж, як на Русі.
Як сказаць мне хапіла сіл?
Я мог табе і ёй нахлусіць,
Але ночы нельга хлусіць.
Маўчы.
Маўчы хоць тысячу год.
Чуеце?
Я маўчу.
Я пальчатку разам з суставамі — ў рот,
Каб брэху ніхто не пачуў.
На плошчы ціха ўмірае крок.
Нiкога iм не кранеш.
I слёз няма, і ў глотцы камок,
I лепей памерці мне.
Я стаю каля цяжкіх тваіх дзвярэй.
Я хаджу пад цёмным акном.
I вось у аблогу мяне бярэ
Садовае кола агнём.
Падступае бліжэй, і бліжэй, і бліжэй:
'Мы сябры, павер нам, павер.
Здавайся! Чуеш, здавайся нам…
Тысячам цёплых кватэр.
— Я не горшая, вер,
Пабудзь са мной…'
— Пакiньце!
Таму, што мяне
Цягне акно хаты адной.
I цемра ў гэтым акне.

V

На бронзе адбітак агню залаты.
Вецер пяе і пяе.
Я, кажуць, ростам амаль як ты,
I вочы амаль як твае.
Мы з табою на плошчы гэтай адны,
Дай руку тваю мякка вазьму.
Мы крылы спалiлi ў адным агнi,