рэкі з рук ягоных па-плынеюць золатам! 3 Гары цячэ залатая рака!
Паўсюль паадчыняліся вокны, адусюль пачуўся паспешлівы тупат — збягаліся людзі. Відавочна, зноў прачынаўся выбух энтузіязму ды радаснага ўзбуджэння. Але ж чалавек з суворым голасам што сілы кінуўся да Бурмістра.
— Ці я зусім дурань, ці гэта цмок! — закрычаў ён. — Узні-майце масты! Да зброі! Да зброі!
Потым раптоўна трубы зайгралі «небяспеку», і рэха заміту-сілася ўздоўж скалістых берагоў. Радаснае ўзбуджэнне зніісла, на змену прыйшоў смяротны жах. Аднак цмок не застаў горад зусім непадрыхтаваным.
3 такою хуткасцю імчаў цмок, што неўзабаве і самога яго ўбачылі — іскарка полымя неслася да іх і ўсё павялічвалася ў памерах, усё ярчэй распальвалася. Нават найдурнейшыя зразумелі, што прадказанні збыліся неяк не так. Часу заставалася няшмат. Кожную пасудзіну ў Горадзе напоўнілі вадой, кожны ваяр узброіўся, кожная страла і дрот былі напагатове, а мост быў скінуты ў ваду і разбураны яшчэ да таго, як пачуўся жудасны цмокаў роў і возера залілося вогненнай чырванню ды заплёскалася ад ягоных моцных крылаў.
Сярод крыкаў, енку і ляманту пранёсся ён над горадам, кінуўся да мастоў — і дарма! Мост знік, а ворагі ягоныя паселі на востраве пасярод гаыбокага возера, надта глыбокага, цёмнага ды халоднага для цмока. Калі б ён упаў у ваду, пары паднялося б столькі, што ўсё наваколле на колькі дзён захінуў бы туман. Але ж возера было мацнейшым за Драка і згасіла б яго раней, чым ён даплыў бы да горада.
3 рыкам кінуўся ён назад — на горад. Ураган стрэлаў узняўся насустрач яму, стрэлы грукаталі па лусках, па каштоўных камянях, ламаючыся або адскокваючы. Дрэўкі ўспыхвалі ад вогненнага подыху і з шыпеннем падалі ў возера. Кажу вам, такога феерверку, як у тую ноч, вы ў жыцці не пабачыце. Ад звону струнаў на луках ды выцця трубаў цмок канчаткова звар'яцеў наймацнейшым цмокавьш вар'яцтвам, страціўшы ўсялякае разуменне. Ніхто не адважваўся біцца з ім доўгія, доўгія гады і цяпер бы не пасмеў, калі б не чалавек з суворым голасам (звалі яго Бард), які без-упьшна падбадзёрваў лучнікаў і прасіў Бурмістра загадваць ім змагацца да апошняй стралы.
Полымя вырвалася з цмокавай пашчы. Ён нейкі час пакружляў, з вышыні асвятляючы ўсё возера. Дрэвы каля берага ззялі, як медзь або як кроў, густыя чорныя цені скакалі пад імі. Потым Драк ка-менем рухнуў уніз, насусграч навальніцы стрэлаў, нават забыўшыся ў шаленстве падстаўляць стралкам браніраваныя бакі, з адзінай мэтай — спаліць, знішчыць!
Полымя выбухнула з саламяных стрэх ды драўляных балак, хоць усё і было набрынялае вадой. Цмок кідаўся зноў і зноў. I зноў сотні рук лілі ваду на кожную іскрынку. Цмок рынуўся ніжэй — ад узмаху велізарнага хваста гарадская заля рассыпалася кучай друзу. Жудаснае полымя ўзляцела да нябёсаў, і яго ўжо было не згасіць. Яшчэ лупіў цмок, і яшчэ, і адна за адной хаты разляталіся ды ахіналіся полымем. 1 ўсё яшчэ ніводная страла не закранула пачвары, не пашкодзіла ёй больш, чым якая балотная муха.
Ужо і людзі скакалі ў ваду з усіх мастшў. Жанчын ды дзяцей садзілі ў чоўны на кірмашовым пляцы. Зброю пакідалі. Плакалі і стагналі цяпер там, дзе зусім нядаўна спявалі старыя вясёлыя песні пра будучае багацце і гаомаў. Цяпер людзі пракліналі гномсюя імёны. Сам Бурмістр спяшаўся да свайго вялікага пазалочанага карабля, спадзеючыся ў агульнай мітусні адплыць прэч і ўратавацца. Хутка і ўвесь горад быў бы пакінугы і згарэў бы да самай паверхні возера.
Вось на гэта цмок і спадзяваўся. Няхай усе пасядуць у чоўны. Калі ласка. А ён выкшталцона павесяліцца, палюючы на іх ці ганяючы іх, пакуль не перамруць з голаду. Няхай паспрабуюць прыстаць да берага, і вось тут будзе ім! Хутка ён спапяліць усе лясы ўздоўж берагоў, кожнае поле, кожны луг. Нішчыць горад надзвычай забаўляла яго, ён ужо доўгія гады так не весяліўся!
Невялікая купка лучнікаў яшчэ трымалася сярод вогненных дамоў. Галоўным над імі быў Бард, чалавек з суворым тварам і голасам, якога сябры абвінавачвалі ў прадказаннях пошасцяў на рыбу ды патопаў. Але ўсе ведалі, што чалавек ён годны і мужны. Ён быў далёкі нашчадак караля Дэйла, Гірыёна, чыя жонка з дзіцем уцяклі па рацэ Струмяніцы з руінаў Дэйла шмат часу таму. Бард страляў з вялікага цісавага лука, пакуль не выпусціў усе стрэлы, акрамя адной. Полымя падбіралася да яго. Усе таварышы яго пакінулі. Ён нацягнуў лук у апошні раз.
Раптам з цемры нешта пырхнула на ягонае плячо. Бард здрыгануўся — але ж тое аказаўся толькі стары дрозд. Без страху ён сеў каля вуха і зашчабятаў нешта на сваёй птушынай мове. Бард здзівіўся: ён разумее гаворку дразда (бо Бард паходзіў
— Пачакай, пачакай! — сказаў дрозд. — Месяц уздымаецца. Шукай цёмную пляму з левагу боку на цмокавых грудзях, калі той праляціць над табою!
А калі Бард застыў у здзіўленні, дрозд распавёў яму ўсе звесткі з Гары, усё, што пачуў там.
Потым Бард нацягнуў сгруну да самага вуха. Цмок ляцеў да яго, ляцеў нізка. Тут з-за ўсходняга берага ўзняўся месяц і пасерабрыў агромністыя цмокавы крылы.
— Страла мая, — сказаў лучнік, — чорная страла! Цябе я збярог да апошняга. Ніколі ты не падманвала мяне, і заўсёды я цябе знаходзіў. Я атрымаў цябе ад свайго бацькі, а той — ад свайго. Калі ты насамрэч выйшла з майстэрняў сапраўднага Караля-Пад-Гарой, ляці цяпер і не адхіліся!
Драк апусціўся яшчэ ніжэй, і калі павярнуўся, ягонае пуза заблішчэла ў месяцовых промнях белым полымем самацветаў — акрамя адзінай плямы. Зазвінеў вялікі лук. Проста і моцна паляцела чорная страла, дакладна ў чорную метку пад леваю лапай, вы-прастанай далёка ўбок. Там страла і знікла, уся цалкам: канчар, дрэўка і пер'е. 3 жудасным крыкам, ад якога аглохлі людзі, паваліліся дрэвы, раскалоліся камяні, Драк здрыгануўся ў паветры, перакульнуўся ды з храскам рухнуў з вышыні на руіны гораду.
Цяжка падаў на горад цмок, ягоныя перадсмяротныя сутаргі разнеслі руіны ў віхуры вуголля, іскраў і драўляных шчэпак. Зараўло возера. Моцны слуп пары выбухнуў у нябёсы, раптоўна пацямнелыя. Зашыпела вада, закруціўся вір — і настала цішыня. Вось так загінулі Драк і Эзгарот — Бард застаўся жывы.
Сярпок маладзіка ўздымаўся вышэй і вышэй, і вецер рабіўся халаднейшы ды жорсткі. Ён пазбівай пару ў перакручаныя калоны, у аблокі, дый пагнаў на Захад, каб развеяць над багнаю каля Ліхалесся. Чорнымі кроплямі сталі бачныя чоўны на паверхні возера, мноства чоўнаў, з іх вецер даносіў плач і лямант жыхароў Эзгароту. Галашэнне над загінулым горадам, над дамамі, над нажытым дабром і над мінулым жыццём. Але ж, па праўдзе кажучы, каб людзі былі здольныя ў той момант разважаць, то хутчэй падзякавалі б лёсу за сваё шчасце. Не менш за тры чвэрці людзей засталіся жывымі, іх лясы, палі, сенакосы ды быдла, дый большасць чоўнаў засталіся цэлыя, а цмок загінуў. Што гэта значыць, яны яшчэ не ўцямілі.
Людзі сабраліся на ўсходнім беразе і дрыжэлі на халодным ветры. Лямантуючы, стогнучы, пракліналі ды злавалі найперш на Бурмістра, які гэтак хутка пакінуў горад, пакуль абаронцы яшчэ змагаліся і яшчэ жадалі змагацца.
— Можа, гандаль у яго і ладзіцца, асабліва ўласны гандаль,
— мармыталі некаторыя, — ды калі надарыцца што-небудзь сур'ёзнае, ні на што ён не варты!
I ўсе разам шанавалі мужнасць Барда і ягоны магутны апошні стрэл.
— Калі б толькі ён не загінуў, — казалі ўсе, — мы б зрабілі яго каралём. Бард Пераможца Цмока з роду Гірыёна! Які жаль, што ён загінуў!
Гэтак яны гутарылі доўга, але раптам высокая постаць крочыла з ценю. Чалавек да ніткі мокры, з валасамі, што звісалі на твар і плечы, і з жорсткім агнём у вачах.
— Бард не загінуў! — закрычаў ён. — Ён выплыў з Эзгароту, калі вораг быў забіты. Я — Бард, нашчадак Гірыёна. Я — забойца цмока!
— Кароль Бард! Кароль Бард! — закрычалі ўсе, а Бурмістр толькі заскрыгатаў ды заляскаў зубамі.
— Гірыён быў уладаром Дэйла, не Эзгароту, — сказаў ён. — У Азёрным Горадзе заўсёды выбіралі Бурмістраў сярод ста-рэйшых ды мудрэйшых, а забойцы, няхай і цмокаў, намі ніколі не ўладарылі. Няхай «кароль Бард» ідзе да свайго каралеўства
— яно цяпер вольнае, дзякуючы ягонай мужнасці, яму нічога не перашкаджае. Хто жадае — можа ісці разам з ім, калі некаму больш даспадобы халодныя камяні пад Гарой, чым зялёныя берагі Возера. Мудрыя застануцца тут з надзеяй адбудаваць наш горад, каб потым жыць у спакоі і заможнасці.
— Мы — за караля Барда! — закрычалі ў адказ людзі вакол Бурмістра. — Хопіць з нас старых гандляроў! Ды ўсе навокал падхапші крык:
— Лучнік Бард, лучнік Бард, прэч старыя мяхі з грашыма! Крык, нібы рэха, пакаціўся па беразе.
— Я цалкам упэўнены ў незвычайных якасцях шаноўнага Барда Лучніка, — сказаў Бурмістр асцярожна (бо Бард стаяў побач з ім). — Сення ўначы Бард заняў найвыдатнеі ішае месца ў спісе найлепшых жыхароў,
