якш горад абавязаны існаваннем, багаццем і дабрабытам. Пра яго трэба складаць песні, якія пражывуць стагоддзі. Але шаноўнае спадарства! — тут Бурмістр узняўся на ногі і пачаў прамаўляць вельмі гучна і выразна. — Чаму вы мяне абвінавачваеце? За чые памылкі жадаеце пазбавіць мяне маёй пасады? Хто, па- вашаму, раззлаваў цмока? Хто атрымаў ад нас багатыя падарункі і неабходную дапамогу, хто прымусіў нас паверыць, што старыя песні здзяйсняюцца? Хто карыстаўся з нашай дабраты і нашых паданняў, з нашага мінулага? Якое ж золата паплыло да нас па рэках як ўзнагарода за нашу дапамогу? Толькі шалёнае цмокава полымя ды вогнішча нашага гораду! 3 каго нам трэба аплаты стратаў, хто павінен дапамагчы ўдовам ды сіротам?
Як вы бачыце, Бурмістр не проста так атрымаў сваю пасаду. Слухаючы ягоную прамову, людзі хутка забыліся пра новага караля, а ўся злосць павярнулася на Торына з кампаніяй. Благія, злыя словы загучалі з усіх бакоў. Асабліва тыя, хто гучней за ўсіх спявалі старыя песні, цяпер гучней за ўсіх крычалі, што гномы наўмысна нацкавалі на іх цмока!
— Дурні! — сказаў Бард. — Навошта губляць словы ды злосць на гэтых небаракаў? Драк спаліў іх першымі, да таго, як прыляцеў да нас.
А пакуль ён прамаўляў тое, раптам прыйшла да яго думка пра знакамітыя скарбы Гары, якія ляжаць сабе цяпер без аховы ці ўладара. Бард змоўк. Ён абдумаў словы Бурмістра пра адбу-даваны зноў Дэйл, пра новыя залатыя званы — заставалася толькі знайсці людзей.
Праз пэўны час ён загаварыў зноў:
— Няма часу для злых слоў, Бурмістр, няма часу, каб будаваць планы і марыць пра будучыню. Шмат чаго трэба зрабіць Пакуль што я служу табе — але, магчьша, хутка я зноў падумаю пра твае словы і скіруюся на поўнач з тымі, хто пажадае ісці разам са мной.
Пасля таго Бард рушыў прэч, каб дапамагчы будаваць лагер, даглядаць хворых і параненых. А Бурмістр скрывіўся ўслед яму і застаўся сядзець на зямлі. Ён шмат пра што падумаў, аднак няшмат вымавіў — толькі загадаў прынесці ежу ды распаліць вогнішча.
Дзе б цяпер ні быў Бард, паўсюль гаворка ішла пра велізарныя скарбы, што цяпер ляжаць безахоўныя. Казалі, што з выгадай вернуць усе страты і будзе на што закупіць новыя рэчы з Поўдня. Тое вельмі цешыла людзей. I добра, бо, акрамя радасці, не было чым умацаваць сябе ў тую ноч. Намагліся пабудаваць некалькі павецяў (адна дасталася Бурмістру) ды сабраць трошкі ежы (нават Бурмістру малавата перапала). Шмат хто захварэў ад холаду ды роспачы гэтай ноччу, і шмат з тых памерлі потым — нават тыя, хто цэлым выбраўся з руінаў гораду. I доўгі час пасля хварэлі людзі і пакутавалі з голаду.
Бард прыняў уладу, загадваў па сваім разуменні, хоць і заўсёды ад Бурмістравага імя. Цяжка яму давялося, кіруючы людзьмі, пабудовай хатаў, турбуючыся пра харчаванне. Верагодна, большая частка людзей не перажыла б зімы, якая даганяла восень, калі б не тэрміновая дапамога. Дапамога прыйшла хутка, бо Бард адразу ж скіраваў паслоў уверх па рацэ ў Ліхалессе, каб запрасіць Караля Эльфаў, а паслы знайшлі эльфаў ужо на маршы, хоць толькі трэці дзень мінуў з гібелі Драка.
Кароль Эльфаў атрымліваў звесткі ад сваіх паслоў ды ад птушак, што сябравалі з ягоным народам, таму ведаў ужо шмат. Вельмі, вельмі моцнае ўражанне зрабіла цмокава пагібель на ўсялякіх істотаў з крыламі, якія жылі на памежжы Цмокавай Пустэчы. Туды і сюды лёталі птушыныя зграі, хуткакрылыя пасланцы імкліва рушылі ва ўсе бакі. Уздоўж межаў Ліхалесся ўсё гаманіла, свісцела, крычала. Далёка па лесе, нібы хваля, пакацілася вестка: «Драк памёр!» Лісце шапацела, і ўсялякія вушы насцярожваліся, прыслухоўваючыся. Яшчэ перад тым, як Кароль Эльфаў выйшаў у паход, навіны дасягнулі сасновых лясоў каля ўзножжаў Туманных Гор. Беарн у сваім драўляным доме пачуў іх, і гобліны ў пячорах сабраліся, каб абмеркаваць іх.
— Баюся я, гэта апошняе, што мы пачуем пра Торына Дубатарча, — сказаў Кароль. — Лепей бы ён застаўся маім госцем. У любым выпадку, няма ліха без дабра, — дадаў ён, узгадаўшы легенды пра незлічонае багацце Трора.
Так што Бардавы паслы напаткалі яго ў дарозе побач з мноствам дзідароў ды стралкоў, а над імі круцілася гусгая зграя фуганоў. Птушкі думалі, што зноў пачынаецца вайна, а яе ў тых краях ужо даўно не бывала.
Аднак, атрымаўшы Бардавых пасланцоў, Кароль пашкадаваў няшчасных людзей, бо быў уладаром добрага і міласэрнага народу. Таму, павярнуўшы, войска эльфаў паспяшалася ўніз па рацэ да берага Доўгага Возера. Плытоў альбо чоўнаў для войска не хапіла і давялося ісці пехатою, але ж вялікую колькасць прыпасаў Кароль выслаў наперад па вадзе. Эльфы — легканогія істоты, і хоць тады яны не надта былі звыклыя да багны і дрэннай ненадзейнай зямлі паміж балотам і Возерам, перасоўваліся яны спрытна. Пяць дзён мінула з гібелі цмока, а яны ўжо стаялі на беразе і пазіралі на руіны Эзгароту. Як і трэба было чакаць, прынялі іх вельмі ветла, людзі разам з Бурмістрам згодныя былі на любыя ўмовы, каб толькі атрымаць ад Караля дапамогу.
Хутка склаліся планы. Бурмістр з жанчынамі, дзецьмі, старымі ды не здольнымі трымаць зброю застаўся каля Возера, і з ім засталіся майстры ды мноства дасведчаных у рамёствах эльфаў. Яны валілі дрэвы ды збіралі плыты, якія слалі да іх з Ліхалесся. Потым будавалі хаты ўздоўж берага, каб было дзе перажыць зіму. Таксама пад кіраўніцтвам Бурмістра планавалі новы горад, нават большы і лепшы за стары — але не на старым месцы. Адсунуліся ад руінаў на поўнач, бо страшыла месца, дзе ляжаў цмок. Ніколі ўжо ён не вярнуўся на свой залаты ложак. Халодным каменем выцягнуўся Драк Непераможны на азёрным доле, сярод меляў. Там доўгі час у спакойнае надвор'е можна было пабачыць ягоныя велізарныя косткі сярод кучаў абпаленых аскепкаў старога гораду. Рэдка хто адважваўся праплысці над клятым месцам, і ніхто — нырнуць у ваду, каб здабыць каштоў-ныя каменні, што выпалі са згнілай цмокавай тушы.
Болыпасць людзей, здольных трымаць зброю, і болыпасць з войска Караля Эльфаў падрыхтаваліся ісці на поўнач, да Гары. Вось так атрымалася, што толькі на адзінаццаты дзень пасля смерці цмока войска мінула скальную браму за дальнім краем возера і рушыла да спустошаных земляў.
Частка 15
ХМАРЫ ЗБІРАЮЦЦА
Цяпер жа вернемся да Більба і гномаў. Усю ноч нехта стаяў Іна варце, але да самай раніцы нічога недарэчнага не адбылося. Толькі птушак збіралася ўсё больш і больш. Зграі ля-целі з Поўдня, і крумкачы, якія яшчэ жылі паблізу Гары, бясконца кружлялі ў паветры да крычалі.
— Нешта дзіўнае робіцца, — сказаў Торын. — Час для восеньскага адлёту мінуў. Гэта тутэйшыя птушкі, яны заўсёды на месцы. Дразды, берасцянкі, а вунь, далёка, процьма шулякоў, нібы там бойка!
— Зірніце, той самы стары дрозд! — раптам закрычаў Більба. — Значыць, ён уцёк, калі Драк руйнаваў схіл! Наўрад ці слімакам гэтак жа пашчасціла.
Відавочна, дрозд быў той самы, і калі Більба звярнуў на яго ўвагу, ён падляцеў і сеў на камень побач. Потым затрапятаў крыламі і заспяваў нешта, змоўк, схіліўшы галаву ўбок, нібы жадаў пачуць адказ, потым зноў заспяваў і зноў падрыхтаваўся слухаць.
— Здаецца мне, ён хоча нам нешта распавесці, — сказаў Балін, — але ж я не разумею мову гэтых птушак, надта яна хуткая. Ці можаш ты зразумець, Більба?
— Не надта добра, — адказаў Більба (на самай справе, ён не разумеў нічога ўвогуле), — але птушка, здаецца, вельмі ўзбуджаная.
— Каб толькі ён быў крумкачом! — сказаў Балін.
— Я думаў, ты іх не любіш! Ты ледзь не хаваўся ад іх, калі мы падыходзілі сюды раней.
— Дык тое былі груганы! Злыя, няветлівыя істоты, і вы-глядалі яны зламысна. Ты б чуў, якімі мянушкамі яны нас надзялялі. А крумкачы — зусім не тое. Крумкачы раней шчыра сябравалі з народам Трора, прыносілі нам таемныя звесткі, а мы давалі ім розныя бліскучыя рэчы, якія ім падабаліся і якія яны захоўвалі ў сваіх гнёздах… Крумкачы жывуць вельмі доўга, маюць выдатную памяць і перадаюць свае веды й мудрасць нашчадкам. Я ведаў шмат каго з крумкачынага племені, калі быў падлеткам. Гэтая самая высотка атрымала назоў Крум-качовай Стромы якраз таму, што тут жыла пара знакамітых і мудрых крумкачоў, стары Карк і ягоная жонка. Яны жылі над пакоем вартавых. Наўрад ці хто-небудзь з той старажытнай па-роды дажыў да нашых дзён.
