Pierwszy cios lyzka do opon chybil. Trafil w pien drzewa za mna. Wymacalam klamre pasa bezpieczenstwa i zdolalam ja rozpiac.
Kiedy gramolilam sie do drzwi po stronie pasazera, drugi cios przeszedl tak blisko, ze poczulam musniecie we wlosach.
Andreo, Andreo, to wlasnie spotkalo ciebie. O Boze, prosze… prosze, pomoz mi…
Chyba oboje uslyszelismy ow dzwiek w tym samym momencie: jakis samochod mijal z rykiem ostatni zakret drogi. Jego przednie swiatla musialy pasc na wrak mojego auta, poniewaz skrecil i pomknal zboczem w naszym kierunku.
Rob Westerfield, z lyzka do opon w reku, znalazl sie w blasku reflektorow. Ale ja tez, i teraz widzial wyraznie, gdzie jestem.
Charczac, odwrocil sie i spojrzal prosto na mnie. Wsunal glowe do wnetrza samochodu, jego twarz znalazla sie o kilka centymetrow od mojej. Probowalam go odepchnac, kiedy uniosl swoja bron, gotow roztrzaskac mi czaszke.
Uslyszalam przeszywajace wycie syren, w momencie gdy oslonilam glowe ramionami i czekalam na cios. Chcialam zamknac oczy, ale nie moglam.
Potem uslyszalam gluchy stukot i zobaczylam grymas wscieklosci i bolu na twarzy mordercy. Lyzka do opon wypadla mu z reki na siedzenie obok mnie, a on sam, popchniety nagle z ogromna sila, zniknal. Patrzylam na to, nie wierzac wlasnym oczom.
Samochod, ktory przed chwila pedzil po zboczu, zatrzymal sie w miejscu, gdzie stal przed chwila Westerfield. Kierowca spostrzegl, co sie dzieje, i zrobil jedyna rzecz, jaka mogl, by ocalic mi zycie: najechal prosto na morderce.
Kiedy migoczace swiatla wozow policyjnych zalaly okolice jaskrawym blaskiem, spojrzalam w twarze moich wybawicieli.
Auto, ktore uderzylo Roba Westerfielda, prowadzil moj ojciec. Obok niego siedzial moj brat. Na twarzy taty zobaczylam znow ow wyraz nieznosnego cierpienia, ktory widzialam tamtego dnia, kiedy sie dowiedzial, ze stracil swoja ukochana coreczke.
Rok pozniej
Czesto spogladam wstecz i uswiadamiam sobie, jak niewiele brakowalo, bym tamtego strasznego wieczoru podzielila los siostry. Od momentu gdy wyjechalam z gospody, tata i Teddy sledzili mnie, zachowujac odpowiedni dystans. Zobaczyli za moim samochodem cos, co wygladalo na policyjna furgonetke, i uznali, ze wreszcie poprosilam o ochrone.
Stracili mnie jednak z oczu, kiedy zboczylam z autostrady, i tata zadzwonil na policje w Phillipstown, zeby sie upewnic, czy furgonetka jedzie za mna.
Wtedy dowiedzial sie, ze nie mam oficjalnej ochrony. Policjant wyjasnil tacie, ze na pewno zle skrecilam, i obiecal przyslac pomoc.
Tata powiedzial mi, ze kiedy mijal zakret, kierowca furgonetki Westerfielda zaczal uciekac. Juz chcial za nim jechac, ale Teddy spostrzegl rozbity samochod. Teddy – moj brat, ktory nigdy by sie nie urodzil, gdyby zyla Andrea – uratowal mi zycie. Czesto zastanawiam sie nad ta ironia losu.
Uderzony przez auto taty Rob Westerfield mial polamane obie nogi, ale kosci zrosly sie na czas, by mogl wejsc do sadu na dwa procesy.
Prokurator okregowy hrabstwa Westchester wznowil dochodzenie w sprawie smierci Phil Rayburn. Uzyskal nakaz rewizji w nowym mieszkaniu Roba i znalazl skrytke pelna trofeow, pamiatek po ohydnych zbrodniach. Bog jeden wie, gdzie Westerfield je trzymal, gdy siedzial w wiezieniu.
Rob mial album zawierajacy wycinki z gazet dotyczace Andrei i Phil, poczynajac od dnia, kiedy znaleziono ich zwloki. Wycinki zostaly ulozone w kolejnosci, a obok nich znajdowaly sie fotografie obu dziewczat, fotografie miejsc zbrodni, pogrzebow, a takze innych ludzi dotknietych owymi tragediami, w tym Pauliego Stroebela i Dana Mayotte’a.
Na kazdej stronie Rob czynil zapiski, okrutne i sarkastyczne komentarze na temat swoich dzialan i tych, ktorych skrzywdzil. Bylo tam zdjecie Dana Mayotte’a na miejscu dla swiadkow, gdy przysiegal, ze chlopak imieniem Jim flirtowal z Phil w poczekalni przed kinem. Obok morderca napisal: „Moge powiedziec, ze szalala za mna. Jim zdobedzie kazda dziewczyne”.
Rob nosil jasna peruke, kiedy mnie scigal. Ale najbardziej wymownym dowodem jego winy byl lancuszek Phil, przyklejony na ostatniej stronie albumu. Podpis pod spodem glosil: „Dzieki, Phil. Andrea go uwielbiala”.
Prokurator okregowy zazadal od sadu kryminalnego, by uniewaznil wyrok skazujacy Dana Mayotte’a i wszczal nowy proces: „Stan przeciwko Robsonowi Westerfieldowi”. Postawiono mu zarzut popelnienia morderstwa.
Na procesie widzialam lancuszek i natychmiast cofnelam sie pamiecia do tego ostatniego wieczoru w sypialni Andrei, kiedy, bliska placzu, zapinala go na szyi.
Tata siedzial obok mnie w sadzie i trzymal mnie za reke.
– Zawsze mialas racje co do lancuszka, Ellie – szepnal.
Tak, mialam, i wreszcie pogodzilam sie z faktem, ze poniewaz widzialam, jak wklada lancuszek, i sadzilam, iz poszla do kryjowki spotkac sie z Robem, nie powiedzialam natychmiast rodzicom, ze jej nie ma. Moze okazaloby sie, ze juz za pozno, aby ja uratowac, ale czas odrzucic mozliwosc, ze moglo nie byc za pozno, i przestac sie tym zadreczac.
Robson Westerfield zostal skazany za morderstwo popelnione na Amy Phyllis Rayburn.
W drugim procesie Rob i jego kierowca zostali skazani za napasc na mnie i usilowanie zabojstwa.
Wyroki Roba Westerfielda sie sumuja. Jesli przezyje jeszcze sto trzynascie lat, bedzie mogl sie ubiegac o zwolnienie warunkowe. Kiedy wyprowadzano go z sadu po ogloszeniu drugiego wyroku, zatrzymal sie na moment, by porownac swoj zegarek z zegarem w sali sadowej. Potem go przestawil.
Oszczedz sobie fatygi, powiedzialam w duchu. Czas nie ma juz dla ciebie znaczenia.
Will Nebels, kiedy skonfrontowano go z dowodami winy Westerfielda, przyznal, ze zglosil sie do niego Hamilton i zaproponowal mu lapowke w zamian za zeznanie obciazajace Pauliego Stroebela. William Hamilton, skreslony z listy adwokatow, odsiaduje teraz w wiezieniu wlasny wyrok.
Moja ksiazka ukazala sie wiosna i sprzedaje sie bardzo dobrze. Druga ksiazka – oczyszczona wersja zalosnego zywota Roba Westerfielda zostala wycofana. Pete przedstawil mnie radzie nadzorczej kablowki Packarda i zaproponowano mi prace reportera do spraw kryminalnych. Uznalam to za znakomita okazje. Niektore rzeczy nigdy sie nie zmieniaja. Moim szefem jest Pete.
Ale to dobrze. Pobralismy sie trzy miesiace temu w kaplicy Swietego Krzysztofa w Graymoor. Tata prowadzil mnie do oltarza.
Pete i ja kupilismy posiadlosc w Cold Spring nad rzeka Hudson. Przyjezdzamy tu na weekendy. Nigdy nie znudzi mi sie ten widok – majestatyczna rzeka w otoczeniu wzgorz. Moje serce wreszcie znalazlo swoj dom – dom, ktorego szukalam przez wszystkie te lata.
Regularnie widuje tate. Oboje czujemy potrzebe nadrobienia straconego czasu. Matka Teddy’ego i ja bardzo sie zaprzyjaznilysmy. Czasami wszyscy odwiedzamy mojego brata na uczelni. Gra w druzynie koszykowki w Dartmouth. Jestem z niego taka dumna.
Trzeba bylo duzo czasu, zeby krag sie zamknal. W koncu jednak sie zamknal i czuje sie z tego powodu bardzo szczesliwa.
