kaj tempo pasas sen rapid'. Si ne forgesis sin sublavi en roza akvo, lau la sat', kaj, por malbonon ne ekhavi, la picon smiris per pomad'. Si grandan kacon ja ne timis, sed tutegale, lau natur' al Lucja kac' si ne kutimis, do devis pensi pri sekur'. Sed jen – sonor'! Momento gua! Minuto pasis, kaj la dua, – aperis dece kaj sen hast' delonge atendita gast'. Jen antau si solide staris sinjoro digna, kun impon'. Li per drinkula baso knaris: «Nobel' Kojonov – je dispon'!» Li lauaspekte tute bravis: vestita kiel vera dand', razita glate. Kaj ne gravis odoro de kutima brand'. «Ho, tre agrablas vin renkonti, pri vi cirkulas bona fam'» – dirinte jenajn vortojn, honti komencis la vidvino jam. «Jes, povus mi fieri inde pri mia povo, sen vantem', sed, ol aliajn kredi blinde, prefere konvinkigu mem.» Kaj plue kun la sama senco ekfluis la babil-torent'. Sed sin obsedis sola penso: komenci fikon sen atend'. Por ne malhelpi la babilon Matrjona iris al la pord', eksidis tie post sirmilon kaj trikas strumpon en bonord'. L' vidvin' kun Lucjo – en izolo! Do si jam tremas pro ekscit', en sia sango regas bolo, pasio vokas sin al lit'. Kun Lucjo en duop' sidante, pro la avido sen rezon', komencis si palpeti lante en pos' de lia pantalon'. Kaj sub la tus' de sia mano levigis tuj de Lucjo kac', kvazau kuraga armeano – potenca, forta en audac'. Palpinte l' kacon, tuj ekardis vidvino, reve pri la pek', tenere, dolce lin rigardis, kaj flustris softe: «Lucjo, ek!» Kaj jam sengene antau li demetas robon kaj babusojn, nudigas bruston gis tali', invitas gui kunan kuson. Do ankau Lucjo tuj ekprancis, celante sin kun fola strab', kacegon sian li balancis similan al mortiga klab', surliten la vidvinon pusis, cemizon sian tiris sor, per tuta korp' sur sin ekkusis la kacon sovis sen pudor'. Eksentis la vidvin' malbonon – kvazau enhavus si timonon. Komencis krii si kaj jelpi, sanktulojn ciujn vokis helpi. Teruras sia krio gorga – ne audas Lucjo. – Lautas plor'. – Li spiras kiel balgo forga kaj fikas, fikas kun fervor'! L' parigistin' pro tia gemo ec perdis mason dum la trik'. Kaj flustras si en tima tremo: «Nu, li mortigos sin per fik'!» Sed post hezito dum momento, kun strumpo kaj trikila par' Matrjona kure, kvazau vento, rapidas al la buduar'. Matrjona buduaren kuras – l' vidvin' senfortas. Per falus' penetris Lucjo al anus' kaj ankau bugre sin torturas. Por rompi la turmentajn fikojn, Matrjona nun en maltrankvil' jen lian pugon, jen testikojn komencis piki per trikil'. Ekmugis li kiel leono, faligis planken sin sen vort', per longa kaco – drasbastono surkape frapis sin gis mort'. Sed la vidvino lertan movon (ankorau pulsis sia kor') sukcesis: kaptis la curovojn de Lucjo – kaj desiris for. Sed por Matrjona mavas fato: mortigis li per kacobato
