Kojonov Luchjo

kaj, brakuminte sin subite,
eldiris kun anima varm':
«Matrjona, amikin' bonkora,
kvazau patrino karmemora!
Vi trovu Lucjon kun rapid'
kaj lin invitu por vizit'.
Solida rekompenco estu,
se vi klopodos. Lucjon vestu
lau plej konvena manier',
kaj venu morgau je vesper'.»
Kvar buntajn paperetojn laste
al si transdonis la vidvin',
kaj petis nepre, senprokraste,
matene jam viziti lin.
L' parigistino forimpetas
el la gastama domo, kaj
vidvino nia jam kun gaj'
atendas, kaj al fikoj pretas.

Parto kvina

En celo frida kaj malpura
apud drinkej', en kota strat'
stelist' kaj dibocul' terura
ebrie vivis en malsat'.
Kaj krom perfekta senhaveco
alia plag' turmentis lin:
la kaco, longa gis maldeco,
lau col-mezuro – je dek kvin.
Kaj junulin', kaj oldulino,
kaj plej trivita stratputino
vidinte tion, en panik'
rifuzis tuje pri la fik',
car la virinojn malinstigis
pri li vaganta onidir':
per sia kaco fikmortigis
du sinjorinojn tiu vir'!
Kaj ekde tiam li tutsole
sen am' vegetis lau destin'.
Damnante l' kacon, senkonsole
dronigis triston li en vin'.
Bonvolu doni nun permeson,
ke mi ekspliku sen erar'
kaj vi ricevu la impreson
pri tuta Lucja parencar'.
Tre noblan havis li devenon:
prauloj de l' malrica dand'
posedis kampojn kaj bienojn
kaj kacojn de enorma grand'.
Kaj ciam tra generacioj
da tiuj kacoj sekvis cen' –
kiel hered' de tradicioj,
simile al la patra ben'.
Kojonov, lau la nom' – Porfirij
al car' Johano servis, car
per l' kac' halterojn suprentiri
li povis por amuz' de Car'.
Kaj lau Johana ordonemo
Porfirij ciam sen problemo
per la kruela kac' mortbatis
servistojn, kiujn Car' malsatis.
Kaj sekvis lin Kojonov Savva –
dum Petra temp' lin trafis glor' –
kanonojn en batal' Poltava
per l' kac' purigis kun fervor'.
Kaj dum Jekaterina rego
dank' al grandeco de l' kacego
Kojonov Leo – general' –
honoron guis sen rival'.
Verdire, famis per stupido
la famili' ekde aper',
sed grandaj kacoj en rigido –
estis objekto por fier'.
Jam Lucja avo sen skrupulo
fordrinkis cion gis moner',
kaj nia Lucjo – povra ulo –
denaske restis en mizer'.
Lin ne dorlotis dia graco,
kaj povus diri mi pri li:
la sorto dotis lin per kaco,
tamen nenion donis pli.

Parto sesa

Alvenis jam vesper' la dua.
L' vidvino en soleca sid'
jam revas pri la gast' malfrua,