Зямны акіян

Мае радкі, як сімвал таямнічы
            Шчаслівых дзён.
Цябе здалёк я клічу,
                              клічу,
                                       клічу
            Мой лепшы сон!

Яшчэ жыццё, як сэрцы нашы, не збяднела.
      Жыццю — квітнець!
Ключ ад пачуццяў самых моцных, смелых
      Мы будзем мець.

Любоў, адзіная на свеце, стукне ў дзверы.
О Лу, бывай!
Адна ёсць зорка ў небе —
                                     мая надзея, вера,
            Мой юны край.

Як дзіўна! Позірк твой, нібыта зорка,
            Прабіў імглу.
Працяты я тваёй пакутай горкай.
Бывай, о Лу!

ПРАЛЕТАРЫЮ

Ты — у няволі без віны ніякай.
Тут сталь і медзь: ляцяць яны ў атаку.

Працуеш моўчкі ты. А за сцяной фабрычнай
Да добрых спраў
                         людзей прырода кліча.

Халодныя вятры ляцяць за мора —
Здзімаюць на ляту з машын і пыл, і гора.
Зямля гадуе каласы і ведаў дрэва,
Дзе спеюць для цябе
                               плады бунтарства, гневу.

Тваіх тапельцаў мора хуценька хавае,
А зоркі ззяюць, ясныя, над краем,
Табе ўсміхаюцца святлом надзей,
Варожаць уначы над лёсам тых людзей,
Што здабываюць хлеб надзённы
У пакутах горкіх —
                           клопатах бяссонных.

Каштуе мала зорак бляск? Нічога!
А кроў твая, жыццё тваё —
                                      ці даражэй намнога?

Ты нарадзіў сыноў, падобных да багоў,
Якіх чакае цяжкі лёс бацькоў.

Тваіх дачок чакаюць смутак і турботы.
Тваіх жанок святых
                             скалечыла работа:
Счарнелі рукі іхнія,
                             яны хаваюць рукі;
Не для дзяцей тваіх, якія гнуцца крукам,
Раскоша панская вітрын!
Усё для іншых ты стварыў адзін.

Стварыў ты гарадоў нядобрых прыгажосць,
Яны забралі працу ўсю тваю, як ёсць.

I ў шахце ў ляску, у каменным бляску
Ты верыш сам сабе — па абавязку.

АПОШНІ РАЗДЗЕЛ

Рушыў на плошчу народ у той дзень:
Прыйшлі і негры, і белыя,
                                 і жаўтатварыя людзі;
Прыйшлі рабочыя з фабрык, дзе трубы ўжо не дымелі,—