Зямны акіян

      у жахлівых баях.
Я ведаю столькі аб мінулым
            і сучасным,
Колькі можа ведаць адзін чалавек.

Сёння мяне не трывожыць вайна
Паміж памі, сябры, і за нас;
Справядліва мяркую аб сварцы працяглай
Між Традыцыяй і Адкрыццём,
Між Парадкам і вялікім Пошукам.
Вы, надзеленыя вуснамі,
      падобнымі да боскіх,
Вуснамі,
            якімі размаўляе строй-парадак,
Не судзіце вельмі строга,
      параўноўваючы нас.
З ідэаламі Парадку!

Мы, шукальнікі,
                        імкнёмся
Невядомы край адкрыць.
I не ворагі мы вашы!
Для сябе адкрыць жадаем
Незвычайныя ўладанні:
Таямніцу ў кветках яркіх
Знойдуць тыя, хто шукае.
Там — нябачаныя фарбы,
Ззяюць новыя агні,
I міраж, якому трэба
Даць рэальнае жыццё.

Так! Разведаць мы жадаем
Дабрату краіны светлай,
      што пакуль яшчэ маўчыць.
Можна час прагнаць са свету,
Ці вярнуць яго ізноў.
Літасці мы заслужылі!
Мы ваюем на граніцах
Будучыні і прастору,
Літасці прашу да нашых
Хібаў і грахоў!

Вось і лета запалала —
Час шалёны надышоў.
I маё юнацтва сёння
Памірае, як вясна.
Сонца смелае ў зеніце —
      гэта розуму усход,
Гэта мой чаканы год!
Мне б за ім ісці нязменна,
Каб любоў маю ўвасобіць
У прыгожы, чысты вобраз!

Да мяне прыходзіць шчасце
У выглядзе Красуні рыжай.
Запалалі косы ўранку:
Быццам пасвяцца маланкі
На пялёстках чайных ружаў.

Людзі, блізкія, далёкія,
Людзі, смейцеся з мяне!
Адтаго, што надта многа
Ведаю ў жыцці такога,
Пра якое я адразу
      не адважуся сказаць.
Ды і самі вы, напэўна,
      не дасцё ўсяго сказаць!
Майце літасць да мяне!

З РОЗНЫХ КНІГ

ЛІСТЫ ДА ЛУ

(З Паслання XXXVII)

Я тут адзін. Мне толькі іскры свецяць
            Сасновых дроў.
Снарадаў стогн і стук падкоў прыносіць вецер
            З дарог-шляхоў.

Тут, на палях вайны, груган злавесна
            Уначы крычыць.
І да цябе з каморкі цеснай
            Мой ліст ляціць.