Зямны акіян

Глядзі на рэйкі, чалавек:
Яны павернуцца ў другім кірунку,
I знікнуць, смешныя, прыгожыя, навек.

Дзве лямпы зіхацяць перада мной,
Як дзве жанчыны, што з мяне смяюцца,
Схіляю я тужліва галаву
Пад гэтым позіркам пакеплівым, жаночым.

Разліўся гэты смех
Усюды!

Рукамі размаўляйце,
                          пстрыкайце вясёла пальцамі,
Сябе па твары біце, нібы ў барабан!

      О, словы!
Яны ля міртавай дубровы;
I плачуць Антэрос і Эрос.
А я пад самым небам горада жыву.

      Слухайце мора!
Далёка стогне мора
                              і крычыць самотна.
I голас мой адданы, нібы цень,
Ператварыцца хоча ў цень жыцця,
Няверным хоча быць, як ты, жывое мора!

Матросаў мора прагнае знішчае,
Як ідалаў-багоў,
                         і мае крыкі косіць.
І толькі цень ад крылаў чаек,
Здаецца, тое мора зносіць.

Успыхне слова — здрыганецца бог.
Ты падыдзі, дапамажы мне!
      Рукі я шкадую,
Што песцілі мяне любоўна ў дні трывог.

А заўтра што?
                    Які аазіс рук знайду я?
Ты разумееш радасць бачыць новае?

О, голас! Размаўляю я на мове мора.
I ў порце, уначы, ў паскудненькіх тавернах,
Я больш упарты, чым страшыдла з Лерны.

Па вуліцы плывуць мае абедзве рукі,
I пальцамі абмацваю я горад свой.
Яшчэ не ведаю нічога.
Хто ведае —
Знайду я заўтра вуліцу жывой?
Куды мая павернецца дарога?

Ты помні, што чыгунка з часам
Выйдзе з моды.
Глядзі, ўглядайся!
Перамога, перш за ўсё, ў наступным
Убачыць блізка
Тое, што далёка —
Усё поўнасцю!
      I хай па-новаму
      Усё назавецца!

РЫЖАЯ КРАСУНЯ

Гляньце! Я увесь перад вамі,
      поўны сэнсу разумнага:
Я не толькі ўведаў жыццё,
      А ўсё, што жывыя
Могуць аб смерці даведацца;
Зведаў горыч і слодыч кахання,
Часам навязваў людзям ідэі свае,
Мовы розныя вывучаў,
Пабываў у вандроўках далёкіх,
I вайну я прайшоў з артылерыяй
           і пяхотай.

Ранены ў галаву,
      пад хлараформам трэпанаваны,
Я згубіў сваіх лепшых сяброў