De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog.
‘Ik hoop dat de chiromantiste of een van haar dochters vertrouwelijke gegevens heeft ingebracht, gegevens omtrent de mannen met wie de dochters enige tijd gehuwd zijn geweest. Als Rooie Bertus en de advocaat Minnedorper aanvankelijk tot de clientele van de chiromantiste hebben behoord, dan moeten er inlichtingen over hen in het bestand te vinden zijn.’ ‘Wat voor gegegevens?’
De Cock reageerde wat geprikkeld.
‘Zaken die wij nog niet kennen… die men voor ons om welke reden dan ook verborgen houdt.’
De oude rechercheur krabde zich achter in de nek.
‘De zaak begint mijn zenuwen te kietelen. Ik heb het idee dat de motieven die wij tot nu toe kennen, onvoldoende zijn.’ ‘Je bedoelt dat er meer zaken spelen dan drie mislukte huwelijken?’
De Cock maakte een onzeker gebaar.
‘Misschien moeten we wel terug naar Putten, naar de oorsprong. Bedenk dat de chiromantiste in het verleden enige aanbidders heeft gehad die tot drie vrolijke zwangerschappen hebben geleid.’
‘De natuurlijke vaders van het ABC-trio Angela, Beatrijs en Christina.’
De Cock knikte.
‘Ook toen had Alida van Boskoop clientele.’
De Brouwersgracht lag geheel verlaten. In de verte, vanaf het Stationsplein, klonk het gieren van trams in de bochten. Aan de walkant tussen de bomen scharrelde een enkele rat. Voor nummer 1180 bleven ze staan. De Cock veegde de regen uit zijn gezicht en bekeek de gevel aandachtig. Nergens hing een aankondiging dat de chiromantistenpraktijk was gestopt. Daarna richtte hij zijn aandacht op het slot van de toegangsdeur. Uit de zak van zijn regenjas nam hij het apparaatje dat hij eens, lang geleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen. Met kennersblik nam hij uit het koperen houdertje de juiste sleutelbaard.
Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.
‘We krijgen hier nog eens de grootste ellende mee.’ De Cock keek naar hem op.
‘We gebruiken het toch niet om ons te verrijken,’ sprak hij geprikkeld. ‘Ik wil alleen een zaak oplossen.’
Vledder grijnsde.
‘Als Alexander Minnedorper hier lucht van krijgt, dan kun je wat beleven.’
‘Alexander Minnedorper heeft zelf een lading boter op zijn hoofd.’
‘Dat doet niet terzake. Hij kan zich meer permitteren dan wij.’ De Cock bromde.
‘Zeur niet.’
De oude rechercheur liep op de deur toe en in luttele seconden had hij het slot geopend. Hij duwde met zijn elleboog de deur verder open. De scharnieren piepten. In de kleine hal bleef hij staan en luisterde. Zijn scherp gehoor nam geen geluiden waar. Nog even aarzelde hij. Toen, met een zaklantaarn in zijn hand, liep hij vanuit de hal de lange gang in.
Vledder deed de deur achter zich dicht en volgde hem op de voet.
De deur naar de wachtkamer stond half open. De Cock stapte naar binnen en liet het lichtovaal van zijn zaklantaarn door het vertrek dwalen… de houten banken, het bladderend plafond. Toen de lichtstraal de deur naar de behandelkamer had bereikt, stokte de oude rechercheur. De zaklantaarn viel bijna uit zijn hand. Aan de deurknop had hij een koord ontdekt. Het liep omhoog. Met ingehouden adem liep hij op de deur toe. Hij trok een schone zakdoek uit zijn broekzak, wikkelde die om zijn rechterhand en trok de deur naar zich toe. Aan de andere kant hing een vrouw.
Vledder, achter hem, hijgde in zijn nek.
‘Beatrijs.’
12
Vledder greep in verwarring De Cock bij zijn arm vast. ‘Is… eh, is ze dood?’ stamelde hij.
De Cock antwoordde niet direct. Hij voelde aan de hand van Beatrijs, die slap langs haar lichaam hing. Daarna knikte hij traag voor zich uit.
‘Zonder enige twijfel. Maar nog niet zo lang. Haar lichaamstemperatuur is weinig gezakt.’
‘Wat moeten we doen?’
‘Hoe bedoel je?’
‘We kunnen hier toch geen lijk vinden?’
De Cock wees omhoog.
‘Ze hangt daar wel… compleet in het fraaie bloedrode gewaad met de twaalf tekens van de dierenriem.’
Het klonk cynisch.
Vledder schudde vertwijfeld zijn hoofd.
‘Als wij officieel melding maken van het vinden van dit lijk,’ sprak hij verdrietig, ‘kunnen we meteen ons ontslag aanbieden.’
‘Ik bied geen ontslag aan,’ reageerde De Cock met een grijns op zijn gezicht. ‘Als ze mij kwijt willen, zullen ze mij uit de dienst moeten schoppen.’
Vledder jammerde verder.
‘Ik heb al zo vaak tegen je gezegd dat wij niet zomaar ergens kunnen binnendringen. Je kunt nooit inschatten voor welke verrassingen je komt te staan.’
De Cock lette niet op de jammerklachten van zijn jonge collega. Het raderwerk van zijn denken draaide op volle toeren. De dood van Beatrijs had hem verrast. Een aanslag op haar had hij niet verwacht. Het paste niet in de motieven die hij kende. Hij stootte Vledder in het donker aan.
‘Heb je een floppy?’ vroeg hij koel.
‘Ik heb er vijf bij me gestoken.’
De oude rechercheur richtte het licht van zijn zaklantaarn op de computer.
‘Kopieer het bestand.’
‘En dan?’
De Cock sloot even zijn beide ogen.
‘Dan verdwijnen we.’
‘En dat lijk?’
‘Dat laten we hangen. Of wil je het onder je arm meenemen?’ Vledder zuchtte.
‘Doe niet zo vervelend. Natuurlijk wil ik dat lijk niet meenemen. Ik ben alleen bang voor de gevolgen. Als iemand dit te weten komt…’
Hij maakte zijn zin niet af.
De Cock legde vertrouwelijk een hand op de schouder van zijn jonge collega.
‘Ik neem aan,’ sprak hij geruststellend, ‘dat morgenochtend zuster Christina uit het Speulder- en Sprielderbos komt. Die zal Beatrijs hier vinden. Na enige vertraging door paniek zal ze ons van haar ontdekking berichten. Dan komen wij geschrokken aangesneld en starten ons onderzoek.’
Vledder keek hem in het donker aan.
‘Zo simpel?’
De Cock knikte instemmend.
‘Zo simpel. Zorg er voor de zekerheid voor dat je geen vingerafdrukken achterlaat die onze dactyloscoop later terug kan vinden.’
‘Jij verwacht verder geen problemen?’
‘Wat voor problemen?’
‘Weet ik niet.’
De Cock zuchtte.
‘Begin nu maar!’ riep hij geirriteerd.
Vledder zette de computer aan. Het duurde enige tijd voor er tekst op het scherm verscheen.
‘Heb je nog voorkeuren?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Ik wil alles.’
