Malko keek naar de grijze massa van Hotel Ukrainia, die zich onverlicht op de achtergrond verrees, als een getuige uit een andere tijd.
‘Malko!’
Hij draaide zich om. Evgueni Tsjervanienko voegde zich bij hen, zoals afgesproken. Irina was blauw van de kou.
‘De president laat u hartelijk bedanken,’ zei de Oekrainer. ‘U hebt een duivels complot weten te verijdelen. Een arts heeft de vrouw onderzocht en op haar lippen zat een zeer dunne, doorzichtige, plastic film waarop rode lippenstift was aangebracht die was geimpregneerd met een sterk gif, dat we nog niet hebben kunnen thuisbrengen.’
‘Waarschijnlijk was het ricine,’ zei Malko. ‘Dat werkt iets langzamer dan cyaankali. Dat zou de vrouw de kans hebben gegeven te verdwijnen voordat de eerste symptomen optraden. Haar opdrachtgever wachtte in de auto die we bij het l’Amour weg hebben zien rijden. Hoogstwaarschijnlijk een Rus.’
‘We zullen proberen de dode te identificeren,’ beloofde de Oekrainer hem, ‘maar het zal niet eenvoudig zijn. De naam die ze had opgegeven toen ze zich als vrijwilligster aanmeldde, was vals. We weten zelfs niet waar ze woonde. Ze had geen papieren bij zich. We hebben alleen haar vingerafdrukken.’
Malko schudde zijn hoofd. ‘Ik denk dat ze uit Rusland komt. Die vingerafdrukken zullen u niet verder helpen. Degenen die achter deze aanslag zaten, hadden de pech dat ik haar toevallig op het vliegveld was tegengekomen.’
‘Ze zei dat ze uit Oekraine kwam en ze sprak uitstekend onze taal.’
‘Natuurlijk.’
Evgueni Tsjervanienko legde zijn hand op Malko’s schouder. ‘Nitsjevo. Ze zal op een kerkhof in Kiev komen te rusten.’
‘Ze pleegde liever zelfmoord dan zich te laten pakken,’ zei Malko. ‘Daar heb ik ontzag voor.’
Hoe kon zo’n mooie vrouw zoiets doen? Dit bewees in elk geval een ding: de Russische geheime diensten waren nog heel machtig en gemotiveerd.
‘Kom,’ zei Tsjervanienko, ‘er is groot feest in het Huis van Oekraine.’
Ze gingen er lopend heen, door een ijzige wind. Het Europaplein zag zwart van de mensen, hoewel het bijna drie uur ’s nachts was. Hier en daar schoot nog een vuurpijl de lucht in. In het Huis van Oekraine werd nog volop gedronken en gegeten. Er speelde ook een dansorkest.
‘Ik heb zin om te dansen,’ zei Irina.
Malko trok haar mee de dansvloer op en ze drukte zich meteen tegen hem aan. Het jasje van haar mantelpakje stond open. ‘Ik zal me mijn leven lang deze avond blijven herinneren,’ zei ze. ‘Dit is het begin van de echte vrijheid voor mijn land. We waren sterker dan het machtige Rusland. Een beetje dankzij jou.’
Toen ze uit het Huis van Oekraine vertrokken, waren er nog steeds mensen op het plein. Malko keek omhoog naar de zwarte lucht, waarin geen vuurwerk meer te zien was. Hij voelde zich alsof de jaren van de Koude Oorlog waren herleefd. Wat er de afgelopen dagen was gebeurd, was een laatste opleving. Verblind door zijn kleingeestigheid had Vladimir Poetin de wind van de vrijheid niet zien aankomen.
‘Ik heb het koud,’ zei Irina.
Malko hield een auto tegen waarvan de chauffeur helemaal in het oranje was gekleed. De radio braakte Oekraiense liederen uit. Malko liet zich op de kapotte achterbank zakken. Plotseling raakte hij door vermoeidheid overmand. Uitgeput viel Irina op zijn schouder in slaap. Het was vijf uur ’s ochtends.
Een auto passeerde hen met open ramen, ondanks de kou. De inzittenden zwaaiden met portretten van de nieuwe president.
