Polnoc

probowal uwolnic sie, wiec przytulil go mocniej i powiedzial:

– Sluchaj, dzieciaku, predzej czy pozniej zaczniesz sie o mnie troszczyc. O, tak. I bedziesz wiedzial, ze ja dbam o ciebie, wtedy pomyslisz nie tylko o mnie, nie, przekonasz sie, ze potrafisz troszczyc sie o cala mase ludzi, i ze to jest wspaniale. Pokochasz te kobiete, ktora stoi w drzwiach, i zatroszczysz sie o te mala dziewczynke jak o wlasna siostre, nauczysz sie tego, musisz wyrzucic z siebie te przekleta maszyne i nauczyc sie, jak kochac i byc kochanym. Odwiedzi nas facet na wozku inwalidzkim, ktory na przekor wszystkiemu wierzy, ze zycie jest warte zachodu. Moze zostanie z nami jakis czas, zorientuje sie, jak mu sie tu podoba i moze on pokaze ci to, czego ja nie potrafilem: ze zycie jest dobre i wspaniale. I ten facet ma psa, i to jakiego psa, a ty pokochasz to psisko od razu. – Sam rozesmial sie i przycisnal Scotta mocniej. – Nie mozesz powiedziec do psa: „zejdz mi z oczu” i oczekiwac, ze poslucha albo przejmie sie tym. Po prostu zostanie na miejscu i zniewoli cie do milosci. Ale potem pokochasz mnie, poniewaz ja wlasnie stane sie takim wiernym, usmiechnietym psem, krecacym sie tu i tam, zawsze przy boku, nieczulym na zniewagi starym psem.

Scott przestal sie szamotac prawdopodobnie z wyczerpania. Sam byl pewien, ze tak naprawde nie przebil sie przez gniew chlopca. Jedynie zarysowal nieznacznie jego pancerz. Kiedys zlo zdominowalo ich zycie; rezygnacja i rozpacz, ktore przekazal chlopcu. Czeka go bardzo ciezkie zadanie. Mieli przed soba dluga droge, miesiace, moze nawet lata szamotaniny, mnostwo przytulania i powstrzymywania niecheci.

Ponad ramieniem syna Sam zobaczyl, ze Tessa i Chrissie weszly do pokoju. One rowniez plakaly. Zrozumialy, ze walka o Scotta dopiero zaczela sie.

Nie, juz zaczela sie. I to bylo wspaniale. Juz.

Dean R. Koontz

***