meest in de mensen van wie je houdt? Als je ooit moet worden herinnerd aan het feit dat er leven is na de dood, lees dit hoofdstuk dan nog eens en weet dat onze wereld zich niet beperkt tot de dingen die we aan de oppervlakte zien.
HOOFDSTUK 10
BEGAAFD
Mensen vragen me voortdurend hoe het is om overleden mensen te zien. Ik heb besloten dit onderwerp in mijn boek aan de orde te stellen, zodat anderen mijn leven en dat van andere helderzienden beter leren begrijpen. Laat me allereerst zeggen dat paranormale begaafdheid en mediumschap echte gaven zijn. Die gaven zijn onlosmakelijk met mij verbonden en al zou ik het kunnen, dan nog zou ik dit vermogen niet willen opgeven. Ik probeer er juist van te genieten. Zo draag ik bij groepssessies soms een T-shirt met de tekst: I SEE DEAD PEOPLE. Mijn clienten waarderen die humor wel. Maar het is niet altijd makkelijk om helderziend te zijn. Net als alles heeft het zijn voor-en nadelen. Ik heb een hekel aan de stereotypen die ermee worden geassocieerd, het beeld dat veel mensen van een helderziende hebben: een rare snoeshaan met kroeshaar en klauwen en die wierook brandt. Ik ervaar het mediumschap als een zegening en een uitdaging.
Stel je voor dat alles wat je ooit meemaakte in je leven met een loep zou worden bekeken. De meeste mensen zullen nooit weten hoe het voelt om een antichrist te worden genoemd of te worden beoordeeld voordat iemand je uberhaupt heeft ontmoet. En dan is er nog de veronderstelling dat mensen zoals ik altijd klaar zouden moeten staan om te helpen of te vermaken.
Net als ieder ander met een willekeurig beroep, willen we het niet altijd over ons werk hebben of om advies worden gevraagd als we ergens plezier aan het maken zijn. We vinden het heerlijk een avond uit te gaan en gewoon een van de gasten te zijn, net als ieder ander. Ik geniet van de keren dat ik een van de velen ben en niet opval. Heb je hulp nodig? Bel me dan maandag maar.
Wat betreft mijn roeping: zelfs toen ik jong was, vroeg ik me af wat er nou helemaal zo geweldig was aan datgene waardoor ik werd aangetrokken. Ik wist niet precies wat het was, maar ik kon het zien, voelen en horen. Ik heb gelezen dat andere mediums in hun jeugd vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Het is een troost dat er tenminste een paar andere mensen zijn die weten wat ik doormaak.
Na de scheiding van mijn ouders zag ik mijn vader elke zaterdag. Hij haalde me op en we gingen samen naar de film en uit eten. Ik genoot van onze tijd samen. Ik weet zeker dat ik alle films heb gezien die zijn uitgekomen in de periode van halverwege de jaren zeventig tot eind jaren tachtig. Ik was altijd al nieuwsgierig naar geesten en was dol op films die over de andere kant gingen.
Helaas herkende ik mezelf niet in de helderzienden in het merendeel van de films. Ze waren te raar of te New Age (dat bedoel ik niet beledigend naar New Age-mensen, ik kon er alleen niks mee). Ik zag niemand die op mij leek. Liepen er meer kinderen rond die helderziend waren, of was het zoals een rijbewijs en moest je een bepaalde leeftijd hebben om het te zijn? Wat ik nodig had, was meer informatie over de andere kant. Films over paranormaal begaafde jongeren waren schaars. Soms ging een film over kinderen die een geest konden zien, maar dan waren die kinderen nooit zelf helderziend. Ze bevonden zich in een uitzonderlijke situatie en hadden te maken met een geest die in het verleden onrechtvaardig behandeld was. Nadat die geest uiteindelijk met dat probleem in het reine was gekomen, hielden de geestverschijningen ook op. Als je het op die manier bekeek, leek het kunnen zien van geesten inderdaad eerder een kwestie van mazzel dan een gave.
Mijn lievelingsfilm over spoken werd op een zondagavond uitgezonden door Disney Channel. De film ging over een glazen pop die op zolder lag, over de geest van een klein meisje die iets moest verwerken, en een stel gewone kinderen die erachter probeerden te komen wat er gebeurd was met het kleine meisje dat lang geleden was gestorven. Ze probeerden haar te helpen met haar verwerkingsproces door met haar te communiceren en haar dood te onderzoeken. De kinderen konden het overleden meisje zien en horen, en voor mij was dat heel logisch.
Het beste aan de film was dat de kinderen die de geest van het meisje konden zien, gewone kinderen waren en niet werden geportretteerd als gek of vreemd. De film was een beetje eng en dat maakte het contact met de andere kant voor mij spannender. Ik vond het geweldig. En ik werd bovendien blootgesteld aan scenario's die ooit heel gewoon voor mij zouden zijn. Mijn geest kreeg brandstof om met de andere kant in contact te treden. Ik werd tijdens mijn jeugd steevast aangetrokken tot de gedachtewereld van misdadigers. Hoewel ik pas later, eenmaal volwassen, besefte wat er aan de hand was geweest, keek ik op televisie naar alles en iedereen die ook maar iets te maken had met waargebeurde moorden. Ik kreeg dan informatie door over onopgeloste zaken: beelden van de dader, wapens, namen van mensen of plaatsen, en motieven. Ik kwam er pas later achter dat ik aanleg had voor het maken van profielschetsen van misdadigers. Mijn specialiteit is toegang krijgen tot de gedachten van anderen, uitvinden wat hun motief is, wat hun gevoel daarbij of gebrek aan gevoel inhoudt, en wat zij uiteindelijk met die drijfveren hebben gedaan.
De notie van het onbekende is een makkelijk doelwit voor mensen die geloven dat we na onze dood voer voor de wormen zijn. Als je dat gelooft, hoef je niets te doen aan spiritueel zelfonderzoek of zelfreflectie. Dat kan namelijk pijnlijk zijn. Ook maken mensen die zo denken zich vaak niet zoveel zorgen over de gevolgen van de manier waarop ze andere mensen behandelen. Zo was ik een keer bij een programma waar een zeer bekende idioot (ik zal geen namen noemen) tegen me zei: ‘Nou, ik geloof wel dat er geesten zijn, maar ik kan ze toch zeker niet horen of met ze praten!’
Mijn antwoord was: ‘Ja, nogal logisch! Jij bent ook geen medium.’
Is dat nou echt zo moeilijk te begrijpen? Als iedereen geesten kon horen en zien, zouden we allemaal mediums zijn. Voor mij is het niet anders dan een aangeboren ander talent. Hoeveel zanglessen ik ook volg, ik zal nooit als Celine Dion klinken, echt in de verste verte niet. Hoe hard ik ook studeer, ik zal nooit het denkvermogen van Albert Einstein kunnen evenaren. Hoezeer sommige mensen het ook proberen, ze zullen nooit geesten zien of met ze kunnen praten. En daar is niets mis mee; dat maakt deze wereld juist zo bijzonder. Ik zou zo graag willen dat mensen ons beter leren begrijpen en daarom zal ik hier een paar misvattingen over ons bespreken. Een medium kan soms koud of afstandelijk overkomen. Veel mediums trekken zich tijdens een reading emotioneel terug, om er zeker van te zijn dat ze alle informatie van de andere kant kunnen overbrengen en hun client kunnen helpen bij het verwerkingsproces. Ik vind het vaak een hele opgave me niet te laten meeslepen door de emoties van een reading. Maar ik weet dat het toelaten van emoties slecht is voor mijn concentratie, wat de helderheid van de verbinding met de andere kant negatief kan bemvloeden.
Een andere vaakgehoorde misvatting is dat mediums arrogant zijn. Op het moment dat mediums in de gaten krijgen hoe vaak ze gelijk hebben, weten ze precies wanneer ze de spijker op de kop slaan en dus voelen ze zich zeker van hun zaak. Aangezien de rest van de wereld vraagtekens bij hen zet, leren mediums al snel dat ze volledig achter hun informatie moeten staan, of hun mond moeten houden. Veel mensen vergissen zich in mediums die in hun eigen accuratesse geloven en vinden hen arrogant, terwijl die mediums juist eerst en vooral in zichzelf moeten geloven, willen ze het sowieso volhouden. Jongere mediums moeten zich zeker voelen over de informatie die ze geven, maar ook waardering hebben voor het feit dat hun clienten hun persoonlijke leven met hen delen. Mediums zijn gewoon boodschappers, geen mensen die wonderen verrichten. Hun voor naamste doelstelling moet zijn anderen te helpen en te adviseren, het gaat niet om indruk maken.
Ik vind steun bij mijn gezin, bij de mensen die ik heb geholpen bij hun verwerkingsproces, bij andere paranormaal begaafden, bij mijn gidsen en bij mijn eigen gevoel voor humor. Als je helderziend bent en daar niet voor durft uit te komen, laat me je dan zeggen dat je je gave kunt proberen te negeren, maar dat het veel natuurlijker voelt als je die aanvaardt. Vergeet niet dat je helderziendheid niet op school kunt leren en dat je het ook niet kunt kopen: het is een gave. Iedereen heeft in het leven zijn eigen ding waar hij aanleg voor heeft; zo heb ik aanleg voor het praten met overleden mensen. En ik vind dat bovendien ook leuk. Mensen die overleden zijn hebben geen last van allerlei complexen die levende mensen wel dwarszitten en ik merk dat ik het vaak makkelijker vind om met mensen van de andere kant te praten.
