Als ik me voorbereid op een prive-reading weet ik dat de andere kant om me heen heftig in beweging is op het moment dat mijn handen heel snel heel koud worden. Ik beschrijf dit als hand in hand met de andere kant. Het heeft even geduurd, maar ik ben er nu aan gewend. Ik steek mijn handen dan gewoon naar mijn man uit en die warmt ze voor me op. (Hij heeft meerdere talenten.)
Het is heel fijn als je een mentor of een helderziende vindt met wie je goed kunt opschieten. Ik heb het geluk gehad dat ik Catherine als mentor heb: een helderziende/medium/astroloog. Zij is heel erg goed in het uitoefenen van haar gave. In haar vond ik de lerares die niet voldeed aan het stereotype van paranormaal begaafden, en zij zorgde ervoor dat ik mijn gave accepteerde en ernaar ging leven. Niet alle helderzienden zijn vrouwen die er eng uitzien en in kristallen bollen staren, in griezelige trances raken en alleen maar biologische producten eten.
De meesten van ons zijn best normaal. Zo ben ik dol op Dr. Pepper: ik kan hele emmers van die frisdrank op. Sommige mensen die wat spiritueler zijn aangelegd, zeggen me dat dat niet bevorderlijk is voor mijn helderziendheid. Ik heb eerlijk gezegd wel eens geprobeerd de geesten te verjagen door een hele hoop frisdrank te nuttigen. En ik kan je verzekeren dat dat bij mij niet werkte.
Behalve dat ik liters Dr. Pepper drink, hou ik van mantelpakjes, snacks, luide muziek, en enge films (omdat ze niet echt zijn). Ik zit niet de hele dag te mediteren. Dat zou overigens best goed voor me kunnen zijn, maar ik ben er gewoon te ongeduldig voor. Ik doe meestal een vijf minuten durende turbo-meditatie waarin ik mijn gidsen vraag de informatie van de andere kant helder en duidelijk door te geven, waarbij ik nog eens bevestig dat het belang van de client altijd vooropstaat. Ik wilde aanvankelijk openbare aanklager worden en heb daar ook een opleiding voor gevolgd. Ik heb stage gelopen bij de afdeling moordzaken bij het kantoor van de openbare aanklager in de stad waar ik woonde. Ik probeerde mijn gave te negeren en wilde het minst betreden pad nemen, zodat ik de strijd met anderen om wederzijds respect niet hoefde aan te gaan. Ik verborg mijn gave en leidde een parallel leven waar andere zaken aan de orde kwamen. Maar mijn gave maakt onlosmakelijk deel van mij uit en ik moest er gehoor aan geven. Mijn gidsen probeerden me te vertellen dat ik een ander pad moest bewandelen, dat ik geen advocaat zou worden. Maar ik weigerde naar ze te luisteren. Ik vertel dit aan lezers die het gevoel hebben dat het leven hen een richting op duwt terwijl ze eigenlijk ergens anders heen willen. Ik stopte mijn vingers in mijn oren en probeerde door een deuntje te neurien mijn gidsen te overstemmen. Ik sprong door alle hoepels heen en deed alle examens, want ik ging potverdorie toch rechten studeren! Een halfjaar lang werden er meer wegblokkades voor me opgeworpen dan ik aankon. Uiteindelijk keek ik mijn man aan en zei: ‘Ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik rechten ga studeren.’ Joe had zich al afgevraagd hoe lang het zou duren voor ik tot die slotsom kwam. Ik heb me erbij neergelegd dat er niet veel vraag is naar helderziende openbare aanklagers. Er zijn te veel politieke spelletjes en ik val te zeer uit de toon. Dus geef ik gehoor aan mijn roeping, neem zo veel mogelijk uitdagingen aan en verg het uiterste van mijn gave.
Een van de nadelen van helderziend zijn, is dat er van je wordt verwacht dat je alles, echt alles weet. De meeste mensen hebben geen idee hoe het lezen van energie werkt. Kun je je voorstellen hoe het is door het leven te gaan als een zogenaamde allesweter? Als je afwasmachine kapotgaat, krijg je te horen: ‘Had je dat niet zien aankomen?’ Als je kind uitglijdt en valt, zegt men: ‘Waarom wist je dat niet van tevoren, je bent toch helderziend?’
Ten eerste kan het veel energie kosten om het volume harder te zetten, dus we letten niet altijd even goed op. We zijn druk bezig met leven en we zijn en blijven mensen. Helderzienden zien trouwens ook niet alles. Ja, we hebben een zesde zintuig, maar onze andere vijf zintuigen zijn toch ook niet volmaakt, dus waarom krijgt ons zesde zintuig niet dezelfde speelruimte?
Paragnosten kunnen ten prooi vallen aan alle gewone menselijke zwakheden. Ieder mens heeft wel eens meegemaakt dat zijn ogen hem voor de gek houden, als hij denkt dat hij een bekende ziet en er vervolgens achter komt dat het toch niet de persoon in kwestie is. Of soms versta je iemand niet helemaal goed. Je denkt wel eens dat iemand je naam roept om erachter te komen dat het gewoon een stem was op de televisie beneden. Of je vergeet waar je iets hebt neergelegd.
Soms houden onze zintuigen ons voor de gek. Mensen halen geuren vaak door elkaar of denken ten onrechte dat er een bepaald ingredient zit in het recept van een kennis. Dit kan bij je zesde zintuig ook gebeuren. Zo zag ik in een visioen een client naast een TE KOOP-bord staan. Ik vroeg of haar huis te koop stond. Ze zei van niet. Maar ik zag haar daar steeds weer naast dat bord staan. Uiteindelijk vroeg ik haar: ‘Overweeg je makelaar te worden en je beroep te maken van de huizenverkoop?’ Ze antwoordde dat ze al een tijdje rondliep met die gedachte.
‘Ik krijg heel duidelijk door dat dat de weg is die je moet bewandelen,’ zei ik haar. Als een visioen steeds terugkomt, wil de andere kant daarmee iets belangrijks benadrukken, zoals een belangrijke keuze in iemands leven. In dit visioen zag mijn client er heel gelukkig uit en het leek goed met haar te gaan: dat vatte ik op als een teken van succes. Als helderziende moet je voorzichtig zijn met het ontcijferen van wat je ziet; je kunt het makkelijk fout hebben. En de enige manier om het te leren is met vallen en opstaan. Als je eenmaal het gevoel hebt ervaren van bijvoorbeeld een hartaanval, zul je dat de volgende keer herkennen. Mediums moeten de verschillende manieren van overlijden en de verschillende emoties die daarbij horen ervaren om een referentiekader op te bouwen dat ze bij een goede reading kunnen inzetten. Dat vergt veel oefening.
Ik gaf een keer een reading aan een vrouw van in de twintig die me vroeg iets over haar gezondheid te vertellen. Ik keek haar aan en zei dat ik een probleem voelde bij haar spieren en gewrichten. Ik kreeg carpaal tunnel syndroom door als mogelijke oorzaak van de spierverzwakking in haar handen. Ik zei dat ik niet het idee had dat de heftige effecten daarvan zich op korte termijn zouden manifesteren. Ze vertelde me dat ze multiple sclerose had. Ik vroeg haar of de ziekte in remissie was. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Ik had nog nooit eerder iemand met multiple sclerose gelezen en ik wist dus niet met welk gevoel dat gepaard ging. Ik had gelijk wat haar symptomen betreft, maar was niet in staat geweest de ziekte te herkennen. Ik wist dat haar aandoening op dat moment niet heel ernstig was en dat het nog wel even zou duren voordat het echt zwaar zou worden. Nu kan ik dat gevoel wel herkennen. Mijn eigen levenservaring versterkt mijn vermogen om iemand te lezen, omdat ik door herhaling beter leer aanvoelen wat ik doorkrijg. Het komt ook wel voor dat mediums iets gewoon weten, zonder zich te hoeven concentreren, of dat ze worden overweldigd door een geest die erg aandringt en heel graag hun aandacht wil trekken. Soms blijft een geest een naam in mijn oor roepen tot ik zijn bericht doorgeef: dan is de behoefte om door te komen sterker dan de etiquette. We krijgen door wat we doorkrijgen en dat is afhankelijk van de sterkte en de helderheid van de energie aan de andere kant, van ons vermogen om dat bericht op te vangen en van de bereidwilligheid van de persoon aan wie we het bericht doorgeven.
Soms wil de nabestaande die verdriet heeft graag een bepaald woord horen. Zelfs als deze persoon zeer specifieke informatie krijgt, kan hij toch teleurgesteld of geirriteerd zijn omdat de reading niet volgens zijn verwachting verloopt, maar volgens de agenda van zijn dierbare aan de andere kant.
Bekijk het eens vanuit het standpunt van die geest aan de andere kant. Stel je voor dat je echt heel graag met iemand wil praten en je hebt tien jaar moeten wachten om die mogelijkheid te krijgen. Je hebt maar een halfuur om die persoon alles te vertellen wat je hem wil vertellen. je wil een leegte opvullen en je wil dat de ander beseft dat je bij hem bent in zijn leven op aarde. Dit is misschien je enige kans om de persoon om wie je geeft te vertellen wat je voelt. Wat zou er dan belangrijk zijn? Wat zou jij dan zeggen? Dat je van hem houdt, dat het je spijt? Noem je zijn naam en de namen van mensen die bij hem zijn, of noem je herinneringen en objecten die een bepaalde gevoelswaarde hebben?
Je zou je waarschijnlijk niet bezighouden met een codewoord, want je zou het te druk hebben met het uiten van je emoties, of het nou om liefde, blijdschap of spijt gaat. Je zou het hart van die persoon willen raken. Dus als je het geluk hebt dat je in contact komt met iemand om wie je geeft, luister dan naar diens boodschap. Sta hem toe je te raken en zet je eigen agenda even opzij.
Ik was een keer te gast bij een programma waar het publiek werd gevraagd aan te geven of het wel of niet geloofde dat mediums met de doden kunnen communiceren. De presentator zei: ‘Wie denkt dat mediums de boel belazeren en wie is onnozel en makkelijk te misleiden?’
Ik kon nauwelijks geloven dat hij zo'n sturende vraag stelde en zijn publiek zo duidelijk een bepaalde kant op duwde. Ik bleef kalm wachten tot ik mijn reading zou geven, toen het camerateam het onderwerp van het
