бы помста нi прыходзiла, грэбаваць ёю не варта. Якраз Устрыманасць, i нiхто iншы, можа быць мне найбольш карыснай у сама строгiм пакараннi гэтага пустамелi: забраць калчан, стрэлы, аслабiць лук, факел патушыць ды ўтаймаваць яго цела надзейнымi сродкамi. Тады толькi палiчу адпомшчанай сваю крыўду, калi яна кучары, зiхатлiвае золата якiх я так часта церабiла, яму зголiць, а крылы, што я на сваiх грудзях нектарам акрапляла, абрэжа'.
31. Пасля гэтага маналога яна гнеўна рынулася з дому, але жоўць яе яшчэ не супакоiлася. Тут жа сустрэла Цэрэру з Юнонай, а яны, убачыўшы яе надзьмуты твар, пытаюцца, чаму азмрочваюць ссунутыя бровы прыгажосць яе блiскучых вачэй? А яна: 'Вось дарэчы я вас сустрэла, i вы выканаеце жаданне майго распаленага сэрца. Малю вас, пастарайцеся знайсцi мне ўцякачку Псiхею. Да вас, я спадзяюся, дайшло, што здарылася ў маiм доме. I гэта натварыў той, якога не магу больш называць сваiм сынам!'
А багiнi, якiм усё, што здарылася, было вядома, каб суцiшыць палымяны гнеў Венеры, пачынаюць так: 'А што ж, панi, благое зрабiў твой сын, што ты гэтак упарцiшся ягонаму шчасцю i хочаш загубiць дзяўчыну, якую ён любiць? Што за грэх, калi ён радасна ўсмiхаецца да прыгожай дзяўчыны? Цi ж ты не бачыш, што ён ужо дарослы юнак, цi мо забылася, колькi яму гадоў? Цi мо таму, што ён выглядае маладзей як на свой узрост, дык да гэтага часу здаецца табе хлопчыкам? Ты мацi,i прытым жанчына разважлiвая, а ўсё стараешся разведаць пра ўсе свавольствы свайго сына, абвiнавачваеш яго ў распусце, умешваешся ў яго любоўныя справы i ганiш у сваiм цудоўным сыне свае ўласныя хiтрыкi i ўцехi. Хто ж з багоў цi з смяротных дапусцiць, каб ты паўсюль сеяла юрлiвасць, калi ты са свайго ўласнага дому выжываеш каханне i наглуха замыкаеш доступ да жаночых слабасцяў?'
Гэтак яны, баючыся Купiдонавых стрэл, старалiся дагадзiць яму сваiм прыхiльным заступнiцтвам. Але Венера, абурыўшыся тым, што яны зводзяць прычыненыя ёй крыўды на дробязь, апярэдзiўшы iх, хуткiм крокам накiравалася ў другi бок - да мора.
КНIГА ШОСТАЯ
1. Тым часам Псiхея, пераходзячы з месца на месца, шукаючы ўдзень i ўночы свайго мужа, усё мацней жадала калi не ласкамi жонкi, дык хоць просьбамi астудзiць яго гнеў. I вось, убачыўшы на гары нейкi хорам, падумала: 'Хто ведае, можа, тут знаходзiцца мой уладар!' I адразу кiруе ў той бок свае шпаркiя крокi. Надзея i жаданне сустрэчы вярнулi ёй страчаную бадзёрасць. Падняўшыся па крутым адхоне, падыходзiць упэўненай ступою да святынi i бачыць там наваленыя ў кучу i сплеценыя ў вянкi каласы пшанiцы i ячменю. Заўважыла таксама там сярпы i iншыя прылады жнiва, але ўсё гэта ляжала абы-як i абы-дзе ў беспарадку i без нагляду, як гэта бывае, калi работнiкi ў спёку ўсё параскiдаюць.
Псiхея разабрала старанна ўсе прылады i, як належыць спарадкаваўшы, думала пра тое, што нельга ёй грэбаваць нiякай святыняй, нi абрадамi любога з багоў, а ў кожнага з iх шукаць лiтасцi i спагады.
2. За гэтай працай застае яе кармiцелька Цэрэра i яшчэ здалёк гукае: 'Ах, вартая жалю Псiхея! Па ўсiм свеце шукае цябе да крайнасцi разгневаная Венера, якая рыхтуе табе лютую кару, усю сваю боскую сiлу хоча абрынуць на помсту табе, а ты клапоцiшся тут аб маiх рэчах i нiчога не робiш для свайго ратунку!'
Тут Псiхея кiнулася ў ногi багiнi, аблiваючы iх горкiмi слязьмi. Падмятае багiнiны сляды валасамi i ўмольвае яе сардэчнымi просьбамi: 'Заклiнаю цябе тваёй пладаноснай правай рукой, радаснымi абрадамi жнiва, запаветнымi тайнамi кашоў, крылатай каляснiцай тваiх прыслужнiкаў драконаў, баразной сiцылiйскай зямлi, драпежнай каляснiцай, зямлёй-кармiцелькай, сыходжаннем да беспрасветнага шлюбу Празерпiны, светлым вяртаннем знойдзенай дачкi i ўсiм, акружаным маўклiвасцю ў святынi атычнага Элеўсiна, - зрабi ласку душы Псiхеi, якая ўмольвае тваёй апекi! Дазволь мне схавацца ў гэтай капе калосся хоць на некалькi дзянькоў, да той пары, пакуль страшны гнеў велiчнай багiнi памалу не астыне, цi хоць на той час, пакуль мае аслабленыя доўгiмi пакутамi сiлы адновяцца ў цiхiм супачынку'.
3. Адказвае ёй Цэрэра: 'Узрушана я тваiмi слёзнымi просьбамi, аднак не магу выклiкаць незадаволенасцi маёй сваячкi, добрай жанчыны, з якой я злучана повязямi даўняй дружбы. Дык зараз жа пакiнь гэта памяшканне i будзь рада, што я цябе не затрымала i не пасадзiла пад варту'.
Атрымаўшы такi нечаканы адказ, прыгнечаная падвойнай скрухай, зноў пускаецца Псiхея ў дарогу i праз нейкi час бачыць у глыбокай далiне сярод панурага гаю вельмi дыхтоўна збудаваную святыню. Стараючыся не прапусцiць нiякай магчымасцi палепшыць свой лёс, яна была гатова заслужыць лiтасць у любога з багоў, таму наблiжаецца да святых варот. Бачыць тут дарагiя прынашэннi i палотнiшчы з залатымi надпiсамi, развешаныя на галiнах дрэў i на вушаках дзвярэй. Адначасова з выказваннем удзячнасцi напiсана было i iмя багiнi, якой усё гэта прысвячалася. Перш за ўсё, выцершы слёзы, становiцца Псiхея на каленi, абдымае рукамi яшчэ не астылы алтар i ўзносiць такую малiтву:
4. 'Сястра i жонка вялiкага Юпiтэра, цi ёсць ты ў старадаўняй святынi Самоса, якая славiцца як адзiны сведка твайго нараджэння, немаўлячага крыку i ранняга дзяцiнства, цi знаходзiшся ў блажэнным прыстанку высокага Карфагена, дзе ўшаноўваюць цябе як дзеву, што на льве рухаецца па небе, альбо паблiзу берагоў Iнаха, якi славiць цябе як жонку Грамавержца i каралеву багiняў. Ты ахоўваеш слаўныя аргоскiя сцены, ты, якую ўвесь Усход ушаноўвае як Зiгiю, а ўвесь Захад называе Люцынай, будзь мне ў маёй пiльнай патрэбе Юнонай-апякункай i, зняможаную ў гэтулькiх перажытых мною пакутах, ад страху навiслых нада мною небяспек вызвалi! Мне ж вядома, што ты ахвотна дапамагаеш цяжарным жанчынам, якiм пагражае небяспека'.
Калi яна такiм чынам вымольвала злiтавання, раптам з'явiлася перад ёй ува ўсёй сваёй красе i велiчы Юнона, як гэта належыць такой магутнай багiнi, i тут жа гаворыць: 'Павер мне, што я ахвотна выканала б тваю просьбу, але дзейнiчаць супраць волi маёй нявесткi Венеры, якую я заўсёды любiла як дачку, не дазваляе мне сумленне. Апроч таго, спыняе мяне i закон, якi забараняе аказваць апеку i дапамогу чужым беглым нявольнiкам без згоды iх гаспадароў'.
5. Збянтэжаная новым крушэннем сваiх надзей, не маючы магчымасцi знайсцi свайго крылатага мужа, Псiхея страцiла надзею на выратаванне i пачала разважаць так: 'Хто ж яшчэ зможа падтрымаць мяне, хто адважыцца даць мне дапамогу, калi нiводная з багiнь, нават пры жаданнi, не выканала маiх просьбаў? Куды ж мне цяпер падацца, калi я з усiх бакоў акружаная пасткамi? Пад чыiм дахам змагу, хоць бы затаiўшыся ў змроку, схавацца ад вачэй магутнай Венеры? Узбройся па-мужчынску адвагай духу, смела адрачыся ад дарэмнай надзеi, аддайся добраахвотна ў рукi сваёй уладарнiцы, i, магчыма, хоць спозненай пакорлiвасцю ты ўтаймуеш яе бязлiтаснае праследаванне. Хто ведае, можа здарыцца, што i таго, каго ты так доўга шукаеш, знойдзеш у доме яго мацi'. I вось, гатовая скарыцца, але без надзеi на поспех i больш падрыхтаваная да канчатковай загубы, пачала яна меркаваць, з чаго пачаць сваю просьбу.
6. А Венера, убачыўшы, што наземнымi спосабамi знайсцi яе немагчыма, кiруецца на неба. Там загадвае, каб нарыхтавалi ёй каляснiцу, якую ў якасцi шлюбнага падарунка вельмi густоўна змайстраваў для яе бог залатых рамёстваў Вулкан. Выгладзiўшы тонкiм напiльнiкам, ён прыдаў ёй такую прыгажосць, што нават страта некаторай часткi золата зрабiла яе яшчэ больш каштоўнай.
З таго боку пакояў уладарнiцы, дзе жыло мноства галубак, аддзяляюцца дзве беласнежныя пары. У вясёлым палёце паварочваюць яны свае блiскатлiвыя шыйкi, упрагаюцца ў абсыпаную каштоўным каменнем вупраж i, прыняўшы багiню, радасна ўзлятаюць у паветра. Побач з каляснiцай уладарнiцы пырхаюць з шумным шчабятаннем верабейкi i розныя iншыя звонкагалосыя птушкi, запаўняючы далiкатнымi спевамi паветра i абвяшчаючы прыбыццё багiнi. Хмары расступаюцца, неба перад сваёй дачкой адчыняецца, вышэйшы эфiр радасна сустракае багiню, а пеўчая свiта вялiкай Венеры не баiцца нi сустрэчных арлоў, нi каршуноў.
7. Яна накiроўваецца адразу ў каралеўскi палац Юпiтэра i напышлiвым тонам заяўляе, што ёй неабходная дапамога звонкагалосага бога Меркурыя. Не адмовiлi цёмныя бровы Юпiтэра. I вось Венера ў суправаджэннi Меркурыя спускаецца з неба i ўсхвалявана гаворыць: 'Браток мой Аркадзiец, ты ведаеш, што твая сястра Венера нiколi нiчога ўпотай ад Меркурыя не распачынала, i вядома табе таксама, што ўжо доўгi час не магу я знайсцi служанку, якая ад мяне хаваецца. I мне нiчога больш не застаецца, як праз тваё ўсенароднае вяшчанне аб'явiць, што за паведамленне, дзе яна знаходзiцца, будзе выдадзена ўзнагарода. Дык вось, паспяшайся з маiм даручэннем, прытым дакладна падай прыкметы, па якiх можна будзе яе пазнаць, каб той, хто акажацца вiнаватым ва ўкрывальнiцтве, не мог адгаворвацца, што яе не пазнаў'.
Пры гэтым яна перадае яму лiст, дзе пазначана iмя Псiхеi i ўсё iншае. Пасля гэтага вяртаецца дамоў.
8. Меркурый адразу ўзяўся выконваць заданне. Па ўсiх мясцовасцях i ўсiм народам ён абвяшчаў: 'Калi хто верне з уцёкаў цi зможа паказаць, дзе хаваецца каралеўская дачка, служанка Венеры Псiхея, i данясе аб гэтым вешчуну Меркурыю за муртыйскiмi калонамi, дык атрымае ў якасцi ўзнагароды ад самой Венеры сем салодкiх пацалункаў i, апрача таго, яшчэ адзiн мядовы з ласкавым дотыкам языка'.
