колер зялёны на срэбны мяняюць, срэбны на сіні, сівы…Сьцежкай вузкой у жытох заблудзіцца —золатам можна накрыцца, заліцца: жыта — вышэй галавы.Восень там… Постаці жоўтых бярозаў,ліст, парудзелы ад першых марозаў, скрозь пад нагамі шуміць,плавае зь лёгкаю хваляю ветру,срэбрам блішчыць у празрыстым паветры ніць, павучыная ніць…Зімы там… Песьні дзікія завеі,ночы глухія, у небе лілеі — краскі сьцюдзёныя зор,бор, што прыбраны у сьнежныя шаты,высіцца пышны, магутны, багаты, топчачы сьценяў узор…Вёскі там… Мох, саламяныя стрэхі,чырвань рабін у садку для пацехі, студня з даўгім жураўлём,куст недацьвілай, апалай паўрожы,крыж учарнелы ў канцы раздарожжы, дах ад дажджу над крыжом.Вечарам травеньскім тут, на растані,людзі пяюць, адмаўляюць літаньні, кленчаць на цёплай зямлі…Кленчаць, а сонца за вёскай зьнікае,ніткай густой, залатой падтыкае крыж, і людзей, і палі…Верай магутнаю, сьветлаю сілаювее над гэтай грамадкай пахілаю, надзіць прыгожасьцяй май…Нават адзін абразок гэткі ў полі —й сэрца цябе не забудзе ніколі, родны мой край!
Крыніца
За ніўямі, балатамі,за хваёвымі бараміёсьць празрыстая крыніца.Ўсе атруты, ўсе пакутыз сэрца людскага, бы путы,зьніме дзіўная вадзіца.Лечыць цела, што збалела,і душу, калі змарнела,веру, моц ліе у грудзі.Вось гадамі з калітаміда яе й брыдуць лагамігорам гнобленыя людзі.Толькі ж горкая дарогада яе… Людскім нябогамгэтым — сьмеласьці ды сілыне дастала… З паўдарогііншых пушчы і разлогізавярнулі… Тых вунь зьбіліз ног ці гора, ці турботы,ці мо сьлёзы адзіноты.Зноў жа гэтыя згубіліверу ў долю, ў свае сілы,ў сілу дзіўнае крыніцы.А бязь веры — стой дзень цэлы,не, ня дасьць здароўя целужыцьцядайная вадзіца.Ды нялёгка і далёканават зь вераю глыбокайдашукацца той паляны,дзе зялёнаю лагчынаймкне удалеч ручаіна,гоіць сэрца, гоіць ранынад вадою над жывою,дзе ківаюць галавоюсіняватыя вярбіны,дзе на словы людскай мовысьвежы, сонечны, бы новы,грае бор на ўсе галіны!Тут у цішы ўбогі, хворы,пазабыўшы крыўды й гора,неўзабаве схамянецца.Сілы — дасьць яму крыніца,веру — сонца, што іскрыцца,сьмеласьць — неба, што сьмяецца.Дзень сьпяе пра шчасьце з воляй,ноч спаўе ціхой патоляй,замірыць з жыцьцём нямілым…Гляне ў неба — й зноў паўстанена няроўнае змаганьневерны сын зямелькі шчырай!