Пад сінім небам

Часам, як толькі заплюшчу я вочы,
бачу я край той, дзе мора плюскоча,
           бачу я фарбы паўдня.

Бачу я мора духмянае кветак,
белыя дрэвы, прыгожа ўсё гэтак
           ў ласках гарачага дня.

Бачу нябёсныя сінія далі,
ўзоры, што зорныя ночы саткалі
           з кроз, успамінаў, надзей…

Гэта — краіна маіх нарадзінаў,
тая, што сьніцца мне ночнай часінай,
           праўда, радзей а радзей.

Толькі чаму ж маё сэрца ня йрвецца
ў тую краіну, чаму яно б’ецца
           ціха, спакойна зусім?

Мусіць, чужыя паўдзённыя чары —
новы абраз — гэны, колішні, стары,
           выціснуў ў сэрцы маім.

Нашага кволага сіняга неба,
нашых палосак нясьпелага хлеба
           сяньня адных я хачу.

Сум нашых срэбрам раззораных ночаў,
рэчкі, што ў лозах зялёных плюскочуць, —
           толькі яны уваччу.

Ці ж мне заменіць блакітнае мора,
ці ж мне заменяць няўсяжныя горы,
           зораў паўдня каласьсё —

нашае цьмянае сонца ціхое,
любае думкам і сэрцу ўвясною,
           любае мне над усё?

Не, бо ля сьветлага сіняга мора
вечна аб радасьці хвалі гавораць,
           там ад яе не ўцячы,

бо там бяз працы, а родзяць зярняты,
бо там чужое нам вечнае сьвята,
           тамака сэрца маўчыць.

Тут жа ж, у нас, па гайкох, пералесках
посьля зімы зацьвітаюць пралескі,
           сьцюжу зьмяняе вясна.

Тут пасьля гора жыцьця шлях сьвятлее,
тут пасьля сьлёз расьцьвітаюць надзеі
           тут і у сэрцы вясна!

Песьня

Па вузкіх палосках, па нівах
Ляціць яна ў сумную даль,
I чутны ў яе пералівах
Заўсёды — ці смутак, ці жаль.

Ня шэпчуць ў задуме бярозы,
Ня жаліцца рэчцы чарот —
Не, гэта адвечныя сьлёзы
Свае вылівае народ.

Ня хіліцца ў полі каліна,
Вітаючысь зь яснай зарой —
Не, гэта гаруе дзяўчына
Над доляй гаротнай сваёй.