спынiўся, потым зрабiў яшчэ некалькi крокаў i зноў стаў як укопаны.
Тут я заўважыў, што ён увесь дрыжыць; няшчасны, вiдаць, баяўся, што, калi ён трапiць да мяне ў рукi, я зараз жа заб'ю яго, як i тых дзiкуноў.
Я зноў зрабiў яму знак, каб ён наблiзiўся да мяне, i наогул iмкнуўся як-небудзь яго падбадзёрыць.
Ён падыходзiў да мяне ўсё блiжэй i блiжэй. Праз кожныя дзесяць-дванаццаць крокаў ён падаў на каленi. Вiдаць, ён хацеў выказаць мне падзяку за тое, што я выратаваў яму жыццё.
Я ласкава ўсмiхаўся яму i з самым прыветным выглядам вабiў яго да сябе рукой.
Нарэшце дзiкун падышоў зусiм блiзка. Ён зноў упаў на каленi, пацалаваў зямлю, прыцiснуўся да яе лбом i, прыўзняўшы маю нагу, паставiў яе сабе на галаву. Гэта, напэўна, павiнна было азначаць, што ён клянецца быць маiм рабом да апошняга дня свайго жыцця.
Я падняў яго i з той жа ласкавай прыязнай усмешкай стараўся паказаць яму, што яму не трэба мяне баяцца.
Але трэба было дзейнiчаць далей. Раптам я заўважыў, што той дзiкун, якога я стукнуў прыкладам, не забiты, а толькi аглушаны. Ён заварушыўся i апрытомнеў.
Я паказаў на яго ўцекачу:
- Вораг твой яшчэ жывы, бачыш!
У адказ ён прамовiў некалькi слоў, i хоць я нiчога не зразумеў, але нават гукi яго голасу здалiся мне прыемнымi i мiлагучнымi: бо за ўсе дваццаць пяць гадоў свайго жыцця на выспе я ўпершыню пачуў чалавечы голас!
Аднак у мяне не было часу доўга думаць пра гэта: людаед, якога я аглушыў, настолькi апрытомнеў, што падняўся i ўжо сядзеў на зямлi, i я заўважыў, што мой дзiкун зноў пачынае баяцца яго. Трэба было супакоiць няшчаснага. Я ўжо быў прыцэлiўся ў яго ворага, але тут мой дзiкун пачаў паказваць мне знакамi, каб я даў яму шаблю, якая вiсела ў мяне за плячыма. Я падаў яму шаблю. Ён iмгненна схапiў яе, кiнуўся на свайго ворага i адным узмахам адсек яму галаву.
Такое майстэрства вельмi здзiвiла мяне: нiколi ж у жыццi гэты дзiкун не бачыў iншае зброi, апрача драўлянага мяча. Пазней я даведаўся, што тутэйшыя дзiкуны выбiраюць для сваiх мячоў настолькi моцнае дрэва i востраць яго так выдатна, што такiм мячом можна адсекчы галаву не горш, чым стальным.
Пасля гэтай крывавай расправы са сваiм праследавацелем мой дзiкун (з гэтага часу буду называць яго толькi сваiм дзiкуном) з вясёлым смехам вярнуўся да мяне, трымаючы ў адной руцэ маю шаблю, а ў другой - галаву забiтага. Зрабiўшы перада мною шэраг нейкiх незразумелых для мяне рухаў, ён урачыста паклаў галаву i зброю на зямлю каля маiх ног.
Ён бачыў, як я застрэлiў аднаго з яго ворагаў, i гэта ўразiла яго: ён не мог зразумець, як гэта можна забiць чалавека на такой вялiкай адлегласцi.
Ён паказаў на забiтага мною i на мiгах папрасiў у мяне дазволу збегаць зiрнуць на яго. Я таксама, гэтак жа на мiгах, пастараўся даць яму зразумець, што не забараняю яму выканаць гэта жаданне, i ён адразу ж пабег туды.
Наблiзiўшыся да трупа, ён знямеў i доўга ў здзiўленнi глядзеў на яго. Потым нахiлiўся над iм i пачаў паварочваць яго то на адзiн, то на другi бок. Убачыўшы ранку, ён пачаў уважлiва разглядаць яе. Куля трапiла дзiкуну якраз у сэрца, i крывi выйшла мала. Адбылося ўнутранае кровазлiццё, смерць надышла iмгненна.
Зняўшы з мерцвяка яго лук i калчан са стрэламi, мой дзiкун зноў падбег да мяне.
Я адразу ж павярнуўся i пайшоў адсюль, запрашаючы яго iсцi за мною. Я паспрабаваў растлумачыць яму на мiгах, што заставацца тут немагчыма, таму што дзiкуны, якiя знаходзяцца на тым беразе, могуць кожную хвiлiну кiнуцца за iм у пагоню.
Ён адказаў мне таксама знакамi, што варта было б спачатку закапаць мерцвякоў у пясок, каб ворагi не ўбачылi iх, калi прыбягуць на гэта месца. Я даў сваю згоду (таксама з дапамогай знакаў), i ён адразу ж узяўся за работу. Са здзiўляючай хуткасцю ён выкапаў рукамi ў пяску такую глыбокую яму, што ў ёй лёгка мог змясцiцца чалавек. Затым ён зацягнуў у гэту яму аднаго забiтага i засыпаў яго пяском; з другiм ён зрабiў тое ж самае, - карацей кажучы, за якую-небудзь чвэрць гадзiны ён пахаваў iх абодвух.
Пасля гэтага я загадаў яму iсцi за мною, i мы рушылi ў дарогу. Iшлi мы доўга, таму што я павёў яго не ў крэпасць, а зусiм у другi бок - у самую далёкую частку выспы, дзе быў мой новы грот.
У гроце я даў яму хлеба, галiнку разынак i крыху вады. Вадзе ён асаблiва ўзрадаваўся, таму што пасля хуткага бегу адчуваў моцную смагу.
Калi ён падмацаваўся, я паказаў яму куток пячоры, дзе ў мяне ляжаў ахапак рысавай саломы, прыкрыты коўдраю, i знакамi растлумачыў яму, што ён можа легчы тут i начаваць.
Бедалага лёг i iмгненна заснуў.
Карыстаючыся момантам, я пастараўся лепш разгледзець, як ён выглядае.
Гэта быў прывабны малады чалавек, высокага росту, цудоўнага складу, рукi i ногi меў мускулiстыя, моцныя i ў той жа час надзвычай зграбныя; на выгляд яму было гадоў дваццаць шэсць. У твары яго я не заўважыў нiчога панурага цi жорсткага; гэта быў мужны i ў той жа час пяшчотны i прыемны твар, i на iм нярэдка з'яўляўся выраз лагоднасцi, асаблiва калi ён усмiхаўся. Валасы ў яго былi доўгiя i чорныя; яны падалi на твар гладкiмi пасмамi. Лоб высокi, адкрыты; колер скуры цёмна-карычневы, вельмi прыемны для вока. Твар круглы, шчокi поўныя, нос невялiкi. Рот прыгожы, губы тонкiя, зубы роўныя, белыя, як слановая косць. Спаў ён не больш паўгадзiны, нават не спаў, а драмаў, потым усхапiўся на ногi i выйшаў з пячоры да мяне.
Я тут жа ў загоне даiў сваiх коз. Як толькi ён убачыў мяне, ён тут жа падбег i зноў упаў перада мною на зямлю, усяляк выказваючы самую пакорную падзяку i адданасць. Прыпаўшы тварам да зямлi, ён зноў паставiў сабе на галаву маю нагу i ўвогуле, як толькi ўмеў, усiмi даступнымi яму сродкамi iмкнуўся даказаць мне сваю бязмежную пакору, намагаўся растлумачыць, што з гэтага дня ён будзе служыць мне ўсё жыццё.
Я шмат зразумеў з таго, што ён iмкнуўся мне сказаць, i пастараўся запэўнiць яго, што я iм вельмi задаволены.
З таго дня я пачаў вучыць яго самым неабходным словам. Перш за ўсё я сказаў яму, што буду называць яго Пятнiца (я выбраў яму гэта iмя ў напамiнак таго дня, калi я выратаваў яму жыццё). Затым я навучыў яго вымаўляць маё iмя, навучыў таксама вымаўляць 'так' i 'не' i растлумачыў яму значэнне гэтых слоў.
Я прынёс яму малака ў глiняным збану i паказаў, як трэба мачаць хлеб у малако. Ён адразу навучыўся ўсяму гэтаму i пачаў на мiгi паказваць, што мая пачостка яму спадабалася.
Мы пераначавалi ў гроце, але адразу, як толькi надышла ранiца, я загадаў Пятнiцы iсцi за мною i павёў яго ў сваю крэпасць. Я растлумачыў, што хачу падарыць яму сякое-такое адзенне. Ён, вiдаць, вельмi ўзрадаваўся, таму што быў зусiм голы.
Калi мы iшлi паўз тое месца, дзе былi пахаваны забiтыя ўчора два дзiкуны, ён паказаў мне на iх магiлы i ўсяляк iмкнуўся мне растлумачыць, што нам варта адкапаць абодва трупы, каб зараз жа з'есцi iх.
Тут я зрабiў выгляд, што страшэнна ўзлаваўся, што мне агiдна нават слухаць пра такiя рэчы, што мяне пачынае ванiтаваць ад аднае думкi пра гэта, што я ўзнелюблю i ўзненавiджу, яго, калi ён толькi дакранецца да забiтых. Нарэшце я зрабiў рашучы рух рукою, загадваючы яму адысцi ад магiл; i ён адразу ж вельмi пакорна адышоў.
Пасля гэтага мы з iм паднялiся на пагорак: мне хацелася паглядзець, цi тут яшчэ дзiкуны.
Я дастаў падзорную трубу i навёў яе на тое месца, дзе бачыў iх учора. Але iх i след прастыў: на беразе не было нiводнай лодкi. Я не сумняваўся, што дзiкуны паехалi, нават не паспрабаваўшы шукаць двух сваiх таварышаў, якiя засталiся на выспе.
Я, вядома, узрадаваўся гэтаму, але мне хацелася мець больш дакладныя звесткi пра маiх нязваных гасцей. Бо цяпер я ўжо быў не адзiн, са мною быў Пятнiца, i таму я зрабiўся куды смялейшы, а разам са смеласцю ў мяне абудзiлася i цiкаўнасць.
У аднаго з забiтых засталiся лук i калчан са стрэламi. Я дазволiў Пятнiцы ўзяць гэту зброю, i з таго часу ён не разлучаўся з ёю нi днём нi ўначы. Хутка мне давялося ўпэўнiцца, што лукам i страламi мой дзiкун валодае па-майстэрску. Апрача таго, я ўзброiў яго шабляй, даў яму адну сваю стрэльбу, а сам узяў дзве другiя, i мы рушылi ў дарогу.
Калi мы прыйшлi на тое месца, дзе ўчора балявалi людаеды, нашым вачам адкрылася такое жахлiвае вiдовiшча, што ў мяне замерла сэрца ў грудзях i застыла ў жылах кроў.
