Мир сновидений

mulle aurinkoisen alas mennen.
Vaiti istuin, vaiti kertojakin.
Himmenivat Himalajan huiput.
Yossa yksinansa koskein kuohu
pyhan virran pyortehilta kuului.
Silloin sanat sattui mieleheni:
«Eiko sitten enaa milloinkana
miesta ollut Ajan voittajata?»

Vakevasti vanhan silma loisti,
kadet rinnoillaan lian risti, lausui:
«Aika voitetahan joka kerta,
jolloin aatos miehen mieless’ syttyy,
aatos miehen mielta ankarampi,
kasvavainen yh kuolevaisen.
Siita asti on han outo taalla,
herra muille, oija itsellensa,
silla han on unelmainsa urho,
oman aattehensa astinlauta.»

«Enta jos han aattehensa tahraa?»

«Silloin aate hanet alas lyopi,
ottaa asuntonsa toiseen, jatkaa
tietaan niinkuin myrsky merta kayden.»

Hetket kului. Pedot oiset heras,
lahti leopardi piilostansa,
tiikeri, tuo karavaanein kauhu,
leijonakin, metsastajan mielle,
oksat risahteli, risut taittui,
kaukaa karjunta yon ilman halkas.
Ja ma mnistin Ajattaren haamun
ja ma kysyin aanin vavahtavin:
«Eiko koskaan Ajatar tuo kuole?
Eiko koskaan koita kansain onni?»

Liene kuullut ei han kysymysta.
Vaiti istui han ja vaiti mina.
Tahdet syttyi taivahalle, syttyi
iais-aatteet ihmissydamissa;
ja ma kuulin koskein kuorolaulun
pyhan virran pyortehilta soivan:
«Suuri, suuri, ankara on Aika,
maailmoiden mahtaja sa olet,
kun sa mylvaiset, niin vuoret murtuu,
kun sa henkaiset, niin hirret hajoo,
pysyvainen vain on pyha virta,
iainen vain ihmishengen kaipuu.»

МЕСТЬ КИММО

Киммо вдоль пологой сопки
в темноте бежит на лыжах,
как горят на небе звезды,
так в груди тоска пылает,
когда он в чащобе ночый
напевает, одинокий:
«Резвую растил я дочку,
нежную, как олененок,
раз одна осталась в коте[1] —
и пришел чужак, бродяга,
и лежал на шкурах с нею.
Как его однажды встречу —
содрогнется лес дремучий!»

Киммо вдоль пологой сопки
в темноте бежит на лыжах.

На вершине мрачной сопки
пляшут девы-лесовицы,
за снежинками вдогонку,
космы по ветру развеяв;
мимо волк трусцой проскачет,
небеса сверкнут сияньем,
да вздохнут снега глубоко —
и опять все тихо, тихо.

«Не иначе — быть метели», —
думал Киммо; торопливей
палки лыжные мелькали,
да лыжня с горы бежала.

Вдруг он слышит из-под ели
слабый голос, еле слышный:
«Ой ты, лыжник, кто бы ни был,