— Слухаю вас.
Ганне было гадоў трыццаць, не болей. Але яе выгляд уразіў Корзуна. Відаць, жыла яна не лёгка. Некалі сінія вочы пабляклі, глыбокія маршчыны прарэзалі лоб, ляглі на шчокі, і твар ад гэтага выглядаў старым, стомленым. Жанчына, відаць, была не з гаваркіх.
— Вы чулі, што ў калгасе здарылася пакража? — спытаў Корзун.
— А ўжо ж, уся вёска гаворыць, — адказала Ганна. Пытанне, відаць, здзівіла яе, і яна дадала: — Але я сама нічога не бачыла.
Корзун засмяяўся.
— Чаго гэта вам весела? — нахмурылася Ганна. — Не капейку ўкралі.
— Прабачце, вы мяне рассмяшылі. Я і не спадзяваўся, што вы бачылі.— Яму спадабалася, што жанчына ўзяла здарэнне блізка да сэрца.
— Дык што?
— Вы сёння рана ўсталі?
— Можа, у хату зойдзеце? — запрасіла яна, паглядаючы ўгару, дзе плылі сінія хмары. — А то каб дождж зноў не сыпануў.
— Я ненадоўга, — супакоіў яе Корзун. — Можам пагаварыць і на двары.
Гаспадыня зняла з вяроўкі анучу і змахнула смецце з лаўкі, якая стаяла злева ад ганка.
— Сядайце, — пачакаўшы, пакуль ён сеў, сказала: — Як заўсёды, а шостай гадзіне.
— Вы што, на ноч святло не гасіце?
— Чаму гэта? — здзівілася Ганна. — У нас лічыльнік.
— У вас сёння ў чатыры гадзіны на кухні лямпачка гарэла.
— А-а… — Яна звяла бровы. — То мой, каб яго, швэндаўся.
— Ён зараз на працы?
Яна адказала не адразу. Напэўна, было няёмка, што муж дома. Няўпэўнена растлумачыла:
— Кажа, галава баліць… Корзун зразумеў яе і згодна кіўнуў:
— Бывае.
Каб не гаварыць больш на гэтую непрыемную для яе тэму, жанчына ўстала.
— Зараз яго гукну, — і знікла ў сенцах. Неўзабаве з дзвярэй высунуўся мужчына.
— Чаго стаў? — Ганна падпіхнула мужа. — Ідзі во, пагутары з чалавекам.
Вочы ў Купскага пад навіслымі рудымі бровамі бегалі. Корзун ледзь стрымаў усмешку: п'яніцы і абібокі не радуюцца сустрэчы з міліцыяй.
— Вы ўначы выходзілі з хаты?
— А што, можа, нельга?
— Лёўка! — тузанула яго за рукаў жонка. — Як табе не сорам. Чалавек грошы шукае.
— Каб я ведаў дзе, сам пашукаў бы. Мне і самому грошы не пашкодзяць, — пачаў бурчаць Купскі. Ён яўна не хацеў размаўляць.
— Цьфу, дурань! — узлавалася Ганна. — Я сказала, што ты выходзіў уначы.
— Ну і што з таго? — ухмыльнуўся Купскі.
— А якой гадзіне вы выходзілі? — Корзун зрабіў выгляд, што не заўважыў ухмылкі. Але потым рашыў папярэдзіць: — Магу, калі хочаце, у аддзел выклікаць.
— Не ведаю, не да таго было, — палагаднеў быццам Купскі.
— Дзесяць хвілін пятай, — зноў падказала Ганна, — я глядзела на гадзіннік, думала — мне пара.
— Можа, і так.
— Вы нічога не заўважылі? — Корзун адчуваў, што размова ідзе не так, як трэба было б. Але не бачыў, як падабраць да гэтага ўпартага мужчыны ключы.
— А што я павінен быў заўважыць?
— Людзей або машыну.
— Здаецца, не…
— Лёўка! — Ганна штурхнула мужа ў плячо. — Ты мне казаў…
— Дык то на шашы, а яны пытаюцца пра вёску, — як нехаця выціснуў з сябе Купскі.
— Што на шашы? — насцеражыўся Корзун.
— А што на шашы? На шашы машыны, — адказаў Купскі.
— Але вы жонцы расказвалі, значыць, нешта вас здзівіла, — не адставаў Корзун.
— Ага. Ноч, цемень, а ён фары не ўключыў і газуе. Гэтак і ў кювет, раз-два — і там.
— У які бок ішла машына?
— На Бярозаўку, — не задумваючыся, адказаў Купскі.
Час супадаў. Калі Купскі ўставаў, Апылінская была ўжо на вуліцы. Яны павінны былі бачыць або чуць адну і тую ж машыну. Але не магла адна і тая ж машына рухацца адразу ў двух напрамках.
— Вы не памыляецеся? Ведаеце, як бывае — галава трашчыць, вочы зліпаюцца, белы свет нямілы…
Купскі паглядзеў на яго злосным позіркам і нічога не адказаў.
— На Бярозаўку, на Бярозаўку, ён мне яшчэ тады сказаў. А што быў п'яны — вы не думайце, праспаўся. Я яго добра ведаю, — Ганне было няёмка за мужа.
— Веру вам, — сказаў ёй Корзун, — і дзякую. Але да вас, Купскі, ёсць яшчэ пытанне. Якая машына, легкавая?
Купскі адвярнуўся, падумаў і сказаў:
— Не, грузавік.
— Дык цёмна было, — паспрабаваў збіць яго Корзун.
— Як хочаце, я сваё сказаў.
Начаваць Корзун прыйшоў да Савачкіна. Яны не бачыліся ўвесь дзень, бо, каб выйграць час, дзейнічалі паасобку і цяпер пачалі з абмену думкамі і назіраннямі.
— І так прыкідваў, і гэтак, — гаварыў Савачкін, — нічога. — Ён адчуваў сябе ніякавата, лічыў, што паколькі здарэнне адбылося на ягоным участку, то ён і павінен назваць злачынцаў.
Каб супакоіць Савачкіна, Корзун паспяшаўся паведаміць:
— А я быццам бы зачапіўся.
— Ого! — узрадаваўся Савачкін. — За каго?
— З'явілася машына. Двое чулі гук. Толькі нехта з іх, відаць, блытае. Купскі паказаў, што машына ішла ў Бярозаўку, а загадчыца фермы — на Комсенічы.
— Калі не дзве машыны, то мужыку, бадай, больш веры, — заўважыў Савачкін.
— Мне Апылінская паказалася сур'ёзнай.
— Купскаму таксама няма падставы хлусіць. Абібок — гэта праўда. Не пашчасціла яго жонцы. Ты яе бачыў?
— Яна мне і расказала, як ейны Лёўка праспаўся і ў двор выходзіў. От ёй я і паверыў.
— Праз Ганну ў мяне з Шынкевічам адносіны разладзіліся.
— Як гэта? — здзівіўся Корзун. — Нібы прыстойная жанчына, чым яна перад вамі правінілася?
— Мне абараняць давялося. — І Савачкін расказаў, як усё было…
Здарылася гэта яшчэ на старой свінаферме. Ці то на самай справе нехта са свінарак браў сабе камбікорм, ці загадчыку проста здалося — і дасюль невядома. Але падаў ён дакладную на Ганну Купскую. Маўляў, сам бачыў, як адсыпала яна камбікорм у мех. Шынкевіч, доўга не разбіраючыся, загадаў скласці акт, а тады да ўчастковага: прымай меры.
Прачытаў Савачкін акт і задумаўся. Дакумент — хоць адразу ў суд перадавай. Каб, можа, на якую іншую жанчыну было гэта напісана, паверыў бы, хаця, як кажуць юрысты, рэчавых доказаў і не было: не затрымалі з мехам у руках. Ганна ж вырасла на яго вачах. Пасля школы на ферму працаваць пайшла. Толькі і кепскага за ёй, што муж шалапутны. Але гэта ўжо хутчэй яе бяда, чым віна. Адным словам, не паверыў
