– Rolfe? Malo powiedziane, ze byl jej czlonkiem: nalezal do czlonkow-sygnatariuszy.
– Zatem poszedles sie z nim spotkac?
– Powiedzialem mu, ze dotarly do mnie pewne pogloski. Zwracam uwage, ze zachowalem sie bardzo subtelnie, nie poruszajac konkretnych tematow. Rolfe byl stary, ale jego umysl wciaz sprawnie funkcjonowal. Doskonale wiedzial, co chce mu przekazac. W koncu byl szwajcarskim bankierem. Potrafil czytac miedzy wierszami. Gdy wychodzilem od niego, mialem swiadomosc, ze Rade Rutli czekaja powazne problemy.
– Co zrobiles?
– Przystapilem do realizacji planu B.
– Mianowicie?
– Zajalem sie kradzieza tych cholernych obrazow. Nie ma obrazow, nie ma demonow przeszlosci.
Peterson odmowil kontynuowania zeznan bez papierosa. Gabriel niechetnie spelnil to zadanie. Znowu rabnal otwarta dlonia w sciane, a Oded ponownie wetknal glowe w uchylone drzwi. Poczestowal Petersona papierosem z wlasnej paczki. Gdy zblizyl do jego twarzy zapalniczke, Peterson cofnal sie tak gwaltownie, ze omal nie spadl z krzesla. Oded nie zdolal opanowac smiechu; wyszedl z pokoju, caly czas chichoczac. Peterson zaciagal sie ostroznie, jakby w obawie, ze papieros wybuchnie. Co kilka sekund Gabriel podnosil reke, aby rozwiac dym.
– Opowiedz mi o Mullerze.
– Byl kluczem do calej sprawy. Chcac dobrac sie do tajnej kolekcji Rolfego, musielismy skorzystac z pomocy Mullera. To on zaprojektowal system alarmowy. Kazalem swoim ludziom wyciagnac jak najwiecej brudow na temat Mullera. Okazalo sie, ze on takze ma nieczyste sumienie. No coz, nikt nie jest nieskazitelny, prawda? – Gabriel milczal, wiec Peterson podjal watek: – Polecialem do Paryza na rozmowe z Mullerem. Nie musze dodawac, ze zgodzil sie dla nas pracowac.
Peterson wypalil papierosa niemal do samego filtra i smetnie zgniotl niedopalek w pustej misce po zupie.
– Robote zaplanowalismy na nastepny wieczor. Rolfe zamierzal wyjechac do Genewy i zatrzymac sie tam na noc we wlasnym mieszkaniu. Konserwator mial przybyc nastepnego ranka. Moi ludzie wlamali sie do willi, a Muller zaprowadzil ich do podziemnego schowka.
– Brales czynny udzial w akcji?
– Nie. Mialem dopilnowac, aby zuryska policja nie przybyla w trakcie roboty. Tylko tyle.
– Mow dalej.
– Muller zdezaktywowal urzadzenia alarmowe i wylaczyl kamery. Ludzie zeszli na dol i co tam zastali?
– Augustusa Rolfego.
– We wlasnej osobie. Trzecia rano, a starzec siedzi sobie w piwnicy ze swoimi obrazami. Muller wpadl w panike. Rolfe nie zna wlamywaczy, ale z Mullerem robi interesy. Jesli pojdzie na policje, to za wlamanie odpowie Muller. No wiec zabral bron jednemu z ludzi, zaprowadzil starego do salonu na gorze i wpakowal mu kule w leb.
– A szesc godzin pozniej zjawilem sie ja.
Peterson skinal glowa.
– Przypadkowo nadarzyla sie sposobnosc sprawdzenia wiarygodnosci konserwatora zabytkow. Gdyby natrafil na zwloki i zawiadomil policje, bylaby pewna szansa, ze faktycznie przyjechal odnowic obraz. Jesli jednak na widok trupa usilowalby uciec z miasta…
Peterson uniosl rece w gore, jakby dalsze wyjasnienia uwazal za zbyteczne.
– Dlatego zostalem zatrzymany.
– Zgadza sie.
– A co z pierwszym detektywem, ktory mnie przesluchiwal?
– Z Baerem? On nic nie wie. Dla niego jestes tylko podejrzanym w sprawie o zamordowanie szwajcarskiego finansisty.
– Dlaczego robiles sobie klopot z aresztowaniem mnie? Czemu po prostu nie dales mi uciec?
– Chcialem cie wystraszyc i sklonic do gruntownych przemyslen przed kolejna wizyta w Szwajcarii.
– Na tym sie jednak nie skonczylo.
Peterson pokrecil przeczaco glowa.
– Niestety, to byl dopiero poczatek.
Gabriel dobrze znal reszte historii, bo sam w niej czynnie uczestniczyl. Relacja Petersona pomogla mu tylko w potwierdzeniu wczesniejszych domyslow lub wypelnieniu bialych plam.
Zgodnie z podejrzeniami Petersona, Anna Rolfe nie zglosila faktu kradziezy obrazow ojca. Peterson natychmiast zarzadzil obserwacje skrzypaczki. Zlecenie sfinansowano z funduszy Rady Rutli, a wykonali je lojalni wobec Petersona funkcjonariusze sluzb bezpieczenstwa. Szwajcar wiedzial, ze Gabriel polecial do Portugalii tydzien po pogrzebie Rolfego i spotkal sie z Anna, a nastepnie wspolnie udali sie do Zurychu, do willi jej ojca.
Od tamtego momentu Gabriel byl nieustannie obserwowany: w Rzymie, Paryzu, Londynie, Lyonie. Rada wynajela zawodowego zabojce, ktory zlikwidowal Mullera i wysadzil w powietrze jego galerie. W Lyonie ten sam morderca wyeliminowal Emila Jacobiego.
– Kim byli ludzie, ktorzy tamtej nocy czekali na mnie w willi Rolfego? – zainteresowal sie Gabriel.
– Pracowali dla Rady Rutli. Poza granicami kraju korzystalismy z uslug zawodowca. – Peterson zamilkl na chwile. – Chyba zdajesz sobie sprawe, ze zabiles obydwu naszych ludzi? Niezmiernie imponujace dokonanie. W rezultacie stracilismy cie z oczu na trzydziesci szesc godzin.
Gabriel pomyslal o Wiedniu. To wtedy pojechal tam na spotkanie z Lavonem. Tam takze poinformowal Anne o przeszlosci jej ojca. Tak jak przypuszczal, Peterson ponownie wpadl na ich trop nastepnego dnia na Bahnhofstrasse. Rada oglosila alarm. Gabriela Allona i Anne Rolfe nalezalo jak najszybciej odnalezc i przy pierwszej sposobnosci zgladzic. Egzekucja miala sie odbyc w Wenecji…
Gdy oslablo dzialanie podanych Petersonowi srodkow pobudzajacych, glowa powoli zaczela mu opadac. Potrzebowal snu, i to rzetelnego, a nie wywolanego narkotykami. Gabrielowi pozostalo tylko jedno pytanie i musial znac odpowiedz, zanim kaze przykuc wieznia kajdankami do lozka. Peterson polozyl dlonie na stole, oparl na nich glowe i znieruchomial.
– Obrazy… – powiedzial cicho Gabriel. – Gdzie sa obrazy?
Peterson, nim stracil swiadomosc, wymowil tylko dwa slowa:
– Otto Gessler.
43
Te noc tylko Gerhardt Peterson spedzil w lozku. Eli Lavon obudzil swoja dziewczyne w Wiedniu i o godzinie drugiej w nocy wyslal ja do biura, aby przejrzala zakurzone archiwa. Godzine pozniej z faksu wysunely sie kopie odnalezionych przez nia dokumentow: ich tresc zmiescilaby sie na odwrocie pocztowki z Wiednia. Wydzial badan w Tel Awiwie przeslal wlasne informacje, skape i calkowicie nieprzydatne. Oded tymczasem buszowal po Internecie w poszukiwaniu cyberplotek.
Otto Gessler nie istnial. Byl duchem, pojeciem. Lavon stwierdzil, ze ustalenie tozsamosci Gesslera przypomina lowienie mgly do butelki. Nikt nie potrafil okreslic jego wieku. Nieznana byla zarowno data, jak i miejsce jego urodzenia. Nie natrafili na jego zdjecia. Rownie dobrze mogl mieszkac wszedzie, jak i nigdzie, nie mial rodzicow ani dzieci.
– Pewnie nigdy nie umrze. – Lavon przecieral oczy ze zdumienia. – Ktoregos dnia, gdy nadejdzie jego koniec, po prostu zniknie.
O sprawach zawodowych Gesslera wiedziano niewiele, ale sporo podejrzewano. Krazyly pogloski, ze dysponuje kontrolnymi pakietami akcji wielu prywatnych bankow, przedsiebiorstw powierniczych i firm przemyslowych, ktorych nikt nie znal, gdyz Otto Gessler prowadzil interesy wylacznie za posrednictwem fikcyjnych spolek i agentow. Gdy Otto Gessler dokonywal transakcji, nie pozostawial po sobie zadnych namacalnych dowodow: ani odciskow palcow, ani odciskow stop, ani DNA. Jego ksiegi byly zamkniete szczelniej niz
