нiколi не сказаў... Дык колькi слёз трэба мне вылiць, каб змыць тую ўсю ганьбу маю...
Паслухаўшы ўважна гэтую споведзь пана Юстына, Якуб сказаў яму:
- Дык чаго ж табе, чалавеча, так непакоiцца i гараваць? Калi цябе зраклася сям'я i твае дружбакi, жывi ў нас. У нас, як сам бачыш, багацця вялiкага няма, абыходзiмся i без прысмакаў, але, тым часам, здаравейшы будзеш.
- Я гарую па тым, што не магу аддзякаваць вам. Хiба што адным: я дужа добра ведаю лацiнскую мову. Я навучу твайго сына Тодара гэтай мове.
- Вучы! Што чалавек нi навучыцца - за плячыма не трэба насiць, а карысць нейкая будзе...
I вось папрасiў пан Юстын са свайго колiшняга маёнтка кнiгi. Аддалi. Пачаў Якубаў сын Тодар, у далейшым - мой дзед, вывучаць у вольныя хвiлiны латынь. Вывучыў яе так, што ў арыгiнале зусiм свабодна чытаў творы Авiдзiя, Гарацыя, Вергiлiя, Апулея. Вось тады i пасялiлiся гэтыя выдатныя рымскiя пiсьменнiкi ў нашых Агароднiках.
Сваiм аднавяскоўцам час ад часу мой дзед Тодар ператлумачваў цэлыя раздзелы з прачытаных твораў. Асаблiва падабалiся нашым землякам Вергiлiевы 'Георгiкi'. Пакуль быў жывы пан Юстын, ён удзельнiчаў у тых чытаннях, а калi памёр - пахавалi яго на каталiцкiх могiлках. На крыж, апрача Езуса, прыбiлi дзве дошчачкi, маляваныя пад выгляд кнiг. На адной напiсалi 'Vergilius', а на другой 'Ovidius'. Так са сваiмi самымi надзейнымi дружбакамi пайшоў стары Палiвода ў апошняе падарожжа...
Смерць майго прадзеда Якуба
Пражыўшы сто тры гады на свеце, прадзед мой Якуб раптоўна аслеп. Дактароў у нас тады не было, даць добрага зелля або зрабiць аперацыю - не было каму. Паклiкалi з суседняй вёскi нейкую бабульку-знахарку. Яна паглядзела, памацала ягоныя вейкi сваiмi заскарузлымi ад працы старымi пальцамi i запыталася:
- Дык ты нiчога не бачыш, Якубе?
- Нiчога.
- I мяне не бачыш?
- I цябе не бачу.
- I сонейка яснага не бачыш?
- Адчуваю, як яно свецiць, як грэе, а бачыць- нiчагутанькi не бачу...
- Ты ж не стукнуў нiчым у вочы, яны ў цябе не выбалелi, нiякай хваробы звонку на iх няма. Значыцца, у iх набралася цёмная вада. Квiта. Нiякай зёлкай, нiякай замовай памагчы нельга.
- Дзякую i на тым, на тваёй спагадзе i добрым слове.
Пасля таго прадзед папрасiў свайго сына Тодара, каб ён прапалiў лазню. Хоць яе палiлi два днi таму назад, але сын, нi слова не сказаўшы бацьку, зрабiў усё паводле ягонага загаду. Папрасiў прадзед сына:
- Звадзi ты мяне, сыночак мой адзiны, у лазню i памый ты мяне ў апошнi раз...
Сын ледзь не самлеў.
- Татачка родны, што ты такое кажаш? Аж слухаць страшна...
- А ты не страшся, сынок. Я памру праз малы час. Жыць дармажэрцам я не буду, а працаваць больш - не магу...
Сын зноў яму:
- Тата, мiлы! Зямлi ў нас валока. Я ў цябе адзiн. Усё, што ў нас ёсць запрацавана тваiмi рукамi, усё - тваё. Нават каб ты яшчэ такое жыццё пражыў не працуючы, табе ўсяго хопiць. Апрача таго, ты ж можаш, - калi табе схочацца, выйсцi памаленьку з хаты i кiйком па плоце пастукаць, курэй папужаць, дык i то будзе работа не малая. Ды цi мала чаго ты здолееш рабiць. А самае галоўнае што ты будзеш мне добрыя парады даваць, а гэта - даражэй усякай работы...
Заладзiў прадзед адно:
- Гэта ўсё не тое, гэта ўсё не для мяне, не хачу дармажэрцам на свеце жыць...
Памыўся ў лазнi, апрануў чыстую кужэльную кашулю, нагавiцы, лёг на свой ложак i не стаў нi пiць, нi есцi. Як яго прасiлi, як яго малiлi - кленчылi перад iм, не ўзяў нi кроплi вады, нi крошачкi хлеба. На шостыя суткi стары Якуб аддаў богу сваю душу. Але, як растлумачыў манькаўскi поп: 'Бог душу старога Якуба не прыняў нi ў рай, нi ў пекла не накiраваў, бо, паводле царкоўнага закону, ён - самагубца'. А з гэтае прычыны поп не дазволiў хаваць нашага прадзеда на манькаўскiх могiлках, пры царкве. Быў ён пахаваны ў канцы вёскi Агароднiкi, пры выездзе з вёскi завулкам на так званае Пралле, куды бабы насiлi i вазiлi праць бялiзну. Над ягонай магiлкай стаяў высокi дубовы крыж. На тым месцы былi калiсьцi Агароднiцкiя старыя могiлкi. Людзi казалi, што стары Якуб не мае сабе прытулку на тым свеце i ходзiць па зямлi, але, зразумела, нiкому нiякай крыўды не робiць па смерцi, як не рабiў яе нiкому i пры жыццi. Казалi яшчэ мне, што быў ён дужа мудры, ведаў назву кожнай зоркi на небе i мог вызначаць час, у якi трэба сеяць тое цi iншае збожжа...
Як маленькi сабачка вялiкую справу зрабiў
Мая мацi нарадзiлася ў маленькай вёсачцы Язы, памiж Варанцом i Шабанамi. У вёсачцы было ўсяго пяць-шэсць хатак, стаялi яны, як засценачкi, - наводдаль адна ад адной. Зямлi ва ўсiх гаспадароў было таксама мала. Але затое ўсе малазямельныя сяляне мелi па надзелу возера Доўжа. Гэта значыцца, толькi яны мелi права лавiць на той дзялянцы возера рыбу сеткамi. У дзеда, Янкi Гайдуковiча, пры доме быў яшчэ сад, былi пчолы. Адно да аднаго, а тут яшчэ лес панскi блiзка зусiм - вось i жылi не кепска. А сям'я не малая - пяць дачок ды сын. Толькi сын, вывучаны на ўсе апошнiя сродкi сям'i, памёр у Пецярбурзе, захварэўшы на сухоты. Старэйшая дачка была замужам. Астатнiя дзяўчаты - на выданнi. Усе яны былi дужа працавiтыя: i ткаць, i сеткi вязаць, i ў полi, i ў агародзе... I вось, як гэта вялося з пракон веку, напралi-наткалi дзяўчаты кожная сабе, у свой кубел, рознай iльняной тканiны на пасаг. Кублы стаялi ў невялiчкiм свiрне, у садочку, зусiм блiзенька ад хаты, але як бы праз вулачку, якой пад'язджалi да гумна, да хлява. Самае каштоўнае сямейнае дабро таксама трымалi ў свiрне.
У той жа час быў у iх маленькi сабачка. Узялi яго шчанючком у нейкiм панскiм двары. Пакаёвага тыпу сабачка. Нi брэху з яго гучнага не было, нi ўкусiць, каб i трэба, нiкога не здолеў бы, але дужа разумны. Навучыўся ён, цi сам, цi дзяўчаты прывучылi, у выпадку якой небяспекi не гаўкаць, а станавiцца на прызбу i лапкамi ў абалонку барабанiць. Падыходзiць хто чужы - сабачка адразу i пачынае барабанiць лапкамi. У хаце ўжо ведаюць, што нехта чужы да брамы падышоў. Праўда, i есцi захацеўшы, таксама барабанiў. Аднойчы, увосень, калi ночы зiмныя, цёмныя, неяк перад ранiцай пачаў сабачка ў акно барабанiць. Бабуля прачнулася ды i кажа дзеду:
- Янка, устань, нешта сабачка ў акно барабанiць.
А той, угрэўшыся, не хоча ўставаць.
- Ат, кажа, глупства. Замёрз, у хату просiцца.
Праз пару хвiлiн будзiць зноў дзеда бабуля:
- Янка, устань! Нiколi так не было. Ну проста безупынна барабанiць па абалонцы.
З неахвотай, але дзед устаў, падышоў да акна i ледзьве не самлеў: 'Людцы добрыя!' Стаяць у яго на панадворку дзве фурманкi, свiран адчынены, а нейкiя два чалавекi кублы са свiрна выносяць ды на фурманкi грузяць.
А дзед з маладосцi - ляснiк. У яго была добрая стрэльба. Вiсела гэтая стрэльба над ложкам i набоi пры ёй гатовыя. Хапiў дзед стрэльбу ды праз фортку, не прыкладваючыся, i стрэлiў. А на гары, пад ранiцу, дык нiбыта з гарматы выбух атрымаўся. Тыя зладзеi добра такi напалохалiся i - наўцёкi, пакiнуўшы свае фурманкi. Ад такога грукату i ўся сям'я прачнулася ды ўголас, ды на панадворак. Конi тыя адразу адпрэглi, завялi ў хлеў, кублы пазаносiлi ў сенi, i нiхто заснуць не можа. Як развiднела, пайшлi конi глядзець. Аднаго каня дакладна пазналi, чый, з якой вёскi. Другi, - вiдаць, дальнi нейкi. I вось, калi добра дзень раскрыўся, з'яўляецца ў хату гаспадар пазнанага каня.
- Даруй, кажа, Янка! Я невiнаваты, нячыстая сiла мяне змусiла...
Падумаў, падумаў дзед - заявi, падай у суд, дык яшчэ больш звыдаткуеш, чым яны мелiся ўкрасцi. А калi iх засудзяць - дык хто з iхнiх сяброў прыйдзе ды падпалiць... Зацiснуўшы сваю крыўду, пасварыўся, пасварыўся ды аддаў i конi, i фурманкi.
Вось вам i маленькi сабачка...
Здарэнне з язоўскiм дзядулем
Iдучы з сякерай лесам, дзядуля заўважыў, што нешта каляровае каля дупла мiльганула. Падышоўшы блiжэй, ён, не перакладаючы сякеры з правай рукi ў левую, засунуў у дупло менавiта левую руку.
Чуе, што нехта або нешта нiбыта абцугамi сцiснула яму сярэднi палец i пачало грызцi. Напалохаўшыся, ён борзда пацягнуў руку к сабе, з дупла. За рукой пацягнулася i вялiкая птушка, у якой, толькi крыху
