Хоць i пiшу, ды недарэчы;
Калi што й ведаў, то забыўся,
Бо ўжо даўно пiсаць вучыўся.
- Цябе ж нябось вучыў Лапата,
Ўступiўся Костусь зноў за брата,
Ты ў школе быў, Алесь, паўгода,
Пiсаў на дошцы 'кучка', 'мода',
Пiсаў i 'конь', i 'вецер вее'...
Не, - наш Алесь пiсаць умее!
- Ну, гэта я-то трохi знаю,
Хоць часам сам не расчытаю,
Што напiшу, - такi пiсака,
Не расчытае i сабака.
Алесь за бэльку сунуў руку,
Раз справа ходзiць пра навуку,
Дастаў сваю цятрадзь старую.
- Вось паглядзi, як я малюю,
Якiх я тут наставiў птушак,
Каракуль розных, завiтушак.
Вось гэта - 'кучка', гэта - 'мода',
А гэта - 'конь', а тут - 'калода';
А тут пiсаў дзядзька Антось,
Ён пiша хораша, нябось,
Няпраўда? можна падзiвiцца.
Ён штось пiсаў тут яшчэ ўлетку,
Як браў кабылу на заметку,
Калi ёй трэба жарабiцца.
Глядзелi ўтрох на гэты сшытак
I ўсё разгледзелi да нiтак.
I хлопцы тут пасябравалi,
Язык i Яську развязалi,
Сышлi з навукi на другое:
Зайшла iх гутарка аб тое,
Чым гэты кут багаты, слаўны,
Сярод звяроў тут лось быў глаўны.
I вучням нават тут прыйшлося
Сказаць дарэктару пра лося:
Якi вялiкi ён, рагаты,
Паджары i стрынгаляваты,
Калi глядзець на яго ззаду,
А з галавы - раголь-грамада!
За iм шоў воўк, зайцы, кунiцы
I многа ўсякае драбнiцы:
Барсук, каза, лiсы, вавёркi,
Тхары, i ласiцы, i норкi.
Дарэктар слухаў з захапленнем,
Дзiвiўся розным тут здарэнням:
Як барсука ў Парэччы бiлi,
Як тут кунiц, тхароў лавiлi,
Якi характар, нораў звера,
Якая воўчая манера;
Таго не чуў наш Ясь нiколi,
Хоць быў чатыры гады ў школе.
А на канцы, як пра гасцiнец,
Сказалi Яську пра звярынец,
Каб скончыць тым усе навiны.
Звярынец - загарад казiны
Ўсё гэта - панскiя забавы.
I сам звярынец быў цiкавы:
Высокi, зложаны з бярвення
I такi моцны - на здзiўленне!
Каб воўк да коз не мог дабрацца
Нi праз той верх, нi падкапацца
Не ўсунеш пальца там нiдзе ты.
Адным крылом звярынец гэты
Сюды выходзiў на дарогу.
Займаў ён цэлую разлогу:
I лес, i луг, i часць крынiцы.
Улетку ў iм растуць сунiцы,
Iх хлопцы бралi колькi шапак.
У ельняку з яловых лапак
Стаiць салаш, як тая хата.
Раней тут коз было багата,
Крыху наўперад, не ў iх часе,
Ды тая плойма ўся звялася,
Так перадохла яна марна;
Цяпер жа ёсць тут толькi сарна
Ды данiель, казёл адзiны,
А рогi тыя, як галiны,
Адно здарэнне аб казле тым,
Што мела месца прошлым летам,
Апавядалi хлопцы Яську,
Як найцiкавейшую казку.
А гэта справа так была.
Каня ў кампанiю казла
Пускалi нанач у звярынец.
I вось якi казёл злачынец:
З канём знаёмiцца, сябруе,
Так след у след i спацыруе,
I разам ходзяць, i гуляюць,
I разам ночы каратаюць
Ну, словам, сталi дружакамi.
Ад дружбы к гульням пераходзяць,
Ды тыя гульнi часта шкодзяць:
Казёл каня штурхець рагамi!
Штурхель быў нагла-нечаканы,
I ў жываце каня - тры раны!
Iдзе-цячэ ў хлапцоў размова
I Яська зрэдка ўставiць слова,
Пра сёе-тое распытае
Размова ладная, жывая!
Страхоў такiх тут наказалi,
