Алесь пакутуе i плача:
Надыдзе ж гэтака няўдача!
I вось, зашыўшыся на печы,
Ён разважае недарэчы:
Як тут зрабiць i што парадзiць?
Куды б 'закон' яму справадзiць?
- Згарэлi б вы былi, 'начаткi'!
Парву нашчэнт вас, небажаткi!..
А што ж? пакромсаць iх, i квiта!
Абы зрабiць тут шыта-крыта!..
Алесь па сталым разважаннi
Прыйшоў да тога праканання,
Што каб палепшылась вучэба,
То гэту кнiгу знiшчыць трэба.
I вось уночы наш дабродзей
Ўстае i крадзецца, як злодзей,
I кнiгi з скрынкi выкiдае,
I пад сталом iх растрасае,
А ненавiсныя 'начаткi'
Парваў па самыя акладкi:
'Вось вам, Абрам, Iсак i Якаў!
Паплачце вы, бо я ўжо плакаў!'
Зрабiўшы строгую расправу,
Ён кiнуў далей iх пад лаву,
Як быццам тут каты гулялi
I штук такiх навытваралi
Сваiмi гульнямi i скокам,
I скрынку ставiць Алесь бокам.
Паслухаў: не - нiхто не чуе,
I ў запек цiхенька шыбуе.
Назаўтра раненька дасвету
Руплiвасць матку падымае.
Яна ўстае, крыху ўздыхае,
Работа розная чакае,
I рух находзiць на кабету,
Карчажку палiць на камiнку,
Садзiцца прасцi на часiнку,
Пакуль у печы не падпалiць,
Тады работа ўся навалiць.
I дзядзька зараз абудзiўся,
У вокны глянуў - мо спазнiўся.
- Ох, трэба ж борзда абувацца
I з малацьбою паспяшацца,
Бо мышы збожжа й так паелi,
I злазiць борздзенька з пасцелi.
Алесь не спiць - ён у трывозе:
Што на сягонняшняй дарозе
Яго з 'начаткамi' чакае?
Як сойдзе хiтрасць яго тая?
А як успомнiць пра 'начаткi',
Так i палезе душа ў пяткi.
Абуўся дзядзька, штось шукае
I раптам голасна пытае:
- А во! хто ж кнiгi так раскiдаў?!
Алесь нiчым сябе не выдаў,
Заплюшчыў вочы i чакае,
Чакае, што тут далей будзе.
- Скажэце, мiленькiя людзi!
Мае ж вы родненькiя маткi!
Як расчвартованы 'начаткi'!
Пад лавай дзядзька вядзе следства.
- Якое зроблена калецтва!
I мацi прасцi перастала,
Глядзiць i дзiвiцца нямала.
- Каты напэўна, - кажа мацi,
Бо гэтак бегаюць па хаце,
Калi разыдуцца часамi!
Алесь падзячан добрай маме,
Бо мацi ў тон яму трапляе
I на катоў вiну ўскладае.
I бацька ўстаў на гэту справу
Пабачыць дзiўную праяву.
'Ўсё будзе добра, калi тата
Не надта возьмецца заўзята',
Алесь пад коўдрай разважае,
I страх мацней яго шугае.
Да кнiжак тут усе сышлiся,
I разважаннi пачалiся.
'Начаткi' доўга разглядалi,
Як iх 'каты' пашматавалi.
Алесь за печчу весялее,
Але падняцца ён не смее,
Каб там чаго не наплясцi,
На след старэйшых не ўзвясцi...
'Не: трэба ўстаць, устаць, канечна,
Бо так ляжаць, брат, небяспечна!'
Яго аж коле пад лапаткi.
Ўстае, глядзiць ён на 'начаткi',
Глядзiць ды ў слёзы! Як заплача!
'Ах ты, халерына кацяча!'
Алесь прыйшоў у гнеў, у дзiкi,
I ў абурэнне, жаль вялiкi,
Катоў ён бедных б'е, ганяе,
За хiб у сенi выкiдае,
Як бы яму тыя 'начаткi'
Мiлей i бацькi, мiлей маткi.
- А гэта Каiну не шкодзiць:
Нашто ён Бога ў зман уводзiць?
Няхай братоў не забiвае!
'Начаткi' дзядзька разглядае,
Кiвае хiтра на Алеся:
