- Няма нi Сiма, брат, нi Хама,
Падралi ў дрэбезгi Адама,
А Ева дзесь сядзiць на стрэсе,
Нiдзе не знойдзеш Саламона,
Кот на хвасце панёс Самсона.
Тут, брат, Iсая i Агей,
Прарок Iлья i Елiсей.
Пастаў цяпер ты Богу свечку,
За цэп бярыся ды за грэчку,
'Начаткi' ж сунь iдзi пад стрэху!
I аж заходзiцца ад смеху.
- А каб яны павыдыхалi!
Чаму задачнiка не рвалi?
Сказаў Уладзя ў засмучэннi:
- Дае ж такiя Бог здарэннi,
Але не мне яны трапляюць,
Мяне заўсёды абмiнаюць.
Тут нават бацька не стрымаўся
I нечакана засмяяўся.
Алесь пачуў - мiнула лiха.
I сам сябе ён хвалiць цiха,
I так на сэрцы праяснiлась,
Як бы гара з плячэй скацiлась.
I думаў ён i пацяшаўся,
Што ўжо з законам паквiтаўся,
I цэлы дзень ён быў вясёлы,
Як бы яго няслi анёлы.
Ды памылiўся ён без меры:
Прыходзiць бацька па вячэры,
Алеся з запеку ён клiча
Ды ў нос 'начаткi' яму тыча:
- Глядзi ж ты iх цяпер, як вока:
Папруга ўжо не так далёка;
Калi каты iх зноў парвуць,
То пухiры тут паўстаюць!
I тое месца сына-блазна
Айцец паказвае выразна.
Алесь, у смутку джургануўшысь,
Пашыўся ў запечак, сагнуўшысь.
I доўга ён заснуць не можа:
Зноў Лот, Абрам... Мой моцны Божа!
Ўваччу 'начаткi' мiтусяцца,
Ад iх няможна адвязацца;
Зноў тая самая бядота,
Зноў слёзы, крыўда i згрызота.
Адно Алеся суцяшала
I Кастуся бяда спаткала:
Кастусь на 'веруi' сеў макам,
Абодвум кепска, небаракам!
I кажа раз Алесiк брату:
- Закiнем кнiгi ў снег, за хату,
Ты 'верую', а я 'начаткi',
I пойдуць iншыя парадкi.
- А будуць бiць? - То што? паплачам,
Затое ж потым мы паскачам.
- А тата кнiжак зноў дастане?
- Ну й што? i тым дамо мы рады,
А там падыдуць i Каляды,
А там, дасць Бог, вясна настане...
Эх, брат: якi ты баязлiвы!
Не бойся, Костусь: будзем жывы!
Чаго баяцца? нiчагутка!
Закiнем iх у снег цiхутка.
А ты маўчок! нi шэп! нi слова,
I ўсё, брат, пойдзе адмыслова.
- Не, брат Алеська, не рабi ты,
Бо тата наш такi сярдзiты!
- Дык ты не хочаш? - Не: баюся!
- Адзiн i я, брат, адступлюся,
Сказаў Алесь i засмуцiўся
I ў свае думкi углыбiўся.
На скорым часе ранiчкою
Алесь у кепскiм быў настроi:
Хадзiў, бурчаў, не змоўчваў маме,
Ўсё дагары вярнуў нагамi.
- Бадай яны былi згарэлi!
I дзе чарты iх тут падзелi?..
- Чаго ты шворышся, мармотка?
Ў пытаннi маткi злосцi нотка
Зусiм Алеся угнявiла.
Зiрнуў на матку ён нямiла.
- Няма 'начатак'! - Зноў 'начаткi'?
Калi ўжо будуць iм канчаткi?
Ён ператрос i вугалочкi,
Як ёсць, аблазiў i куточкi;
Глядзеў за бэльку i ў пячуру,
Падняў такую шуру-буру,
Што хоць ты з хаты выбiрайся
I тых 'начатак' адцурайся.
Алесь раскiс i не ў гуморы.
- Мо iх забраў Марцiн з каморы?
(Марцiн нядаўначка з кватэры
Прыносiў нейкiя паперы.)
Алесь Марцiна прыплятае
I ўсё шукае ды шукае,
I не знаходзiць сваю страту.
З гуменца бацька шусь у хату!
I, не гаворачы нiчога,
Рвануўся раптам да малога!
Аж задрыжаў. I ў момант вока
Ўгары матнуўся пас высока
