I дубальтоўкi выслаўляюць.
Ракоўскi, злосны з леснiкамi,
Зусiм не той цяпер з панамi.
Паны ў хвальбе не зналi меры,
Самiм сабе не мелi веры,
Ды пра лганнё сваё маўчалi,
Не падсяваючы, ўсе лгалi.
- А я, - тут Свiда выступае,
Ён вус угору падымае
I панству кiдае з запалам:
Седм вiлькув забiв едным стшалэм!
Паны на момант слупянеюць,
Жаваць iх скiвiцы не смеюць:
Загнаў пан Свiда iм загвоздку,
Як бы у горла сунуў костку.
- Дальбуг, цекаве, даен слово!
Сказаў нарэшце равiзовы.
- Гм, як жа гэта, проша пана?
Ўсiх зрэзаў Свiда нечакана
I верх цяпер над iмi мае.
Паноў аж зайздрасць разбiрае.
- То пан жартуе, як то можна?
Паны развагу вядуць розна:
Сказаць: салгаў - не выпадае,
Паверыць - веры не хапае;
А паўнамоцны ў здаваленнi,
Як бы агорнуты ў праменнi,
Навокал горда пазiрае
I важна шчокi надзiмае,
Як бы паноў ён i не бачыць.
- Няхай жа пан то растлумачыць!
- А так, панове: едным стшалэм!
Зноў ткнуў iх Свiда як бы джалам.
Ў канцы дае iм тлумачэнне:
Забiў ваўчыцу на шчаненнi.
Паны - ляснiчы й равiзовы
Як па камандзе, б'юць галовы:
- I як то мы не дагадалiсь!
I доўга ўсе яны смяялiсь.
Назаўтра рана чуць разднела,
Чуць-чуць на ўсходзе пасвятлела,
Была кароткая нарада,
Каму вясцi якога пана.
'Абы не гэтага шатана,
Хоць бы не мне ўсучылi гада',
Мiхал падумаў аб ляснiчым.
'Абы не з гэтым паляўнiчым',
Так i другiя разважалi,
Пераглядалiся, чакалi.
Але як Свiда быў тут глаўны,
А з леснiкоў найболей слаўны
Мiхал даўно ўжо тут лiчыўся,
То ён Мiхалу даручыўся,
Кржывiцкi Пальчыку застаўся,
А ў трэцяй пары аказаўся
Нiхто другi, як наш Гавака;
Аж уздыхнуў ён, небарака.
Размеркаваўшысь такiм чынам,
Паны па розных пуцявiнах
Iдуць на токi з леснiкамi.
Мiхал здалёк пайшоў цянькамi;
Гатовы план даўно ён мае,
Iдзе i Свiду навучае,
Гаворыць з прыцiскам, хоць цiха,
Каб не ўстрывожыць тое лiха.
- Вось тут, паночку, 'такавiска',
Глушэц асочаны ўжо блiзка,
Няхай жа пан iдзе цiхутка,
Бо гэта штучка вельмi чутка:
Не асцярогся - i прапала.
I Свiда слухае Мiхала,
Што толькi той нi загадае.
Мiхал над панам волю мае,
Цяпер ён пан хоць на мiнутку.
'Скачы ж, браток, пад маю дудку,
Прызнай жа мне i ты пашану?'
Мiхал у думках кажа пану.
- Як скокну я - i пан хай скача;
Спынюся я - i пан спынiся!
Глядзi ж, панок, не памылiся,
Каб тут не вынiкла няўдача!
Мiхал замёр, стаiць маўклiва,
А з iм i Свiда нерухлiва.
У лесе значна пасвятлела,
I вось дзесь блiзка, перш нясмела
Заграў глушэц i абарваўся
Ды зноў зачаў, разбалбатаўся.
Мiхал даў знак. Скок-скок! спынiўся,
З iм радам Свiда апынiўся.
- Цi бачыць пан? унь-унь чарнее...
Ой, не: хай пан цярпець умее!
А Свiда стаў пароць гарачку
I ўжо у стрэльбе ўзвёў сабачку.
- Не руш! не руш, пан! о, крый божа;
Пан папсавацi справу можа!
Яшчэ мiнуту улучылi,
На крокаў дваццаць падступiлi.
Цяпер глушэц, як на далонi,
Сядзiць, бы шула, у заслоне
