I мацярок упамiналi.
Эх, час касьбы, вясёлы час!
I я iм цешыўся не раз,
I з таго часу па сягоння
Мне сонцам свецiць Наднямонне.
Касцы расходзяцца па гаку,
Як бы iдуць яны ў атаку,
I жыва менцяць свае косы;
I ткуцца здольныя пракосы,
Лажацца роўнымi радамi,
А за касцом двума слядамi
Адбiткi ног яго кладуцца,
А косы свiшчуць i смяюцца.
Тым часам сонца выйшла ўгору
I з безгранiчнага прастору
Шырокай плынню агнявою
На землю шчодраю рукою
Лье блеск гарачы i яскравы;
I вянуць скошаныя травы,
I выглядаюць нудна палi.
На луг другая коцiць хваля:
Iдуць грабцы, жанкi, дзяўчата,
Убраны хораша, бы ў свята:
Чырвоны колер, белы - ўсякi,
Бы ў агародзе тыя макi;
Iдуць, пракосы разбiваюць,
З лагчынак сена выграбаюць,
То там, то сям у чэсць пятровак
З грудзей тых макавых галовак,
Дзяўчатак слаўных, яснавокiх,
Ў лугах прасторных i шырокiх
Плывуць-дрыжаць спяванак тоны;
I тыя песнi засмучоны
I млеюць ў стомленым абшары,
Як бы адбiтак божай кары.
А дзень гарыць, а дзень палае.
Ўсплывае хмарка i другая
Над сiне-дымным небасхiлам
I ў задуменнi смутна-мiлым
З нябёс блакiтных пазiраюць,
Як бы дарогу выбiраюць.
Раздолле ў лузе, эх, раздолле!
А колькi смеху i сваволля,
I жартаў, плюскату, штурхання
Над гэтым Нёмнам у купанне!
I хiба можна ўжо ўстрымацца,
У час касьбы не пакупацца?
I дзе на свеце ёсць такая,
Як Нёман, рэчанька другая?
Тут хвалi светлы, срэбралiтны,
А беражкi - ну, аксамiтны,
На дне пясочак жоўты, чысты,
Вадою згладжаны, зярнiсты.
У воду войдзеш - шчасце раю,
Я шчасця большага не знаю,
Цi знаць яго ўжо не прыйшлося,
Як толькi тут, на сенакосе.
А глянь на луг пад вечар, браце!
Увесь, як ёсць, ва ўсiм ахваце,
Па ўсiх грудах аж за дарогу
Устаўлен копамi мурогу;
I так свяжуткi копкi тыя,
I так выразны, бы жывыя,
I выгляд кожнае адметны,
Але ўсе разам так прыветны!
Вазы шыбуюць важна, стала,
Бы тых вагонаў рад нагнала.
Павее ветрык - што за пахi!
Мёд разлiваюць тыя гмахi,
Вiно найлепшае i ром,
Як плата шчырая касцом.
А вечар чуткi, гутарлiвы
Разносiць гоман, смех шчаслiвы
I ў сэрцы палiць парываннi
I тчэ красёначкi кахання.
Ружовы захад повен ласкi,
I цiха звiслi агнепаскi,
Брыжы, тасёмкi i каралi;
Адзенне хмаркi пазнiмалi
I самi леглi спаць на ночку,
Адзеўшы лёгкую сарочку;
I гасне дзень у задуменнi,
Як гаснуць жыцця летуценнi.
Зiрнi на луг прад навальнiцай,
Калi крыжастай блiскавiцай
У страсе твар ахрысцiць хмара,
I сiлай грознага цяжару
Ўскалыша землю шум дрыгучы
Далёкi, ўстрымлены, магучы
I здрыгане нябёс разлогi,
Як голас божай засцярогi,
Зiрнi тады на гэту шыр:
Трасецца-ходзiць луг, бы вiр,
Бы той кацёл у час кiпення,
Ўсё поўна руху i iмкнення.
Ой, час гарачы, ой, час цяжкi!
Бягуць касцы, ну, як мурашкi,
Бягуць грабцам на дапамогу
I раптам б'юць усе трывогу.
А хмары ўсталi нечакана,
Хоць, праўда, парыла ўжо зрана;
Бела-ружовыя iх шаты
Вiсяць маўклiвы i зацяты,
А кучаравыя клубiшчы,
Як на ўсясветным пажарышчы,
