Дзяннiца зоймецца шчаслiва,
I ў ясным блеску i ў красе
Адб'юцца хораша ў расе
Яе кароны агнявыя,
I пасмы-косы залатыя
Скрозь шоўк нябёс ружова-белы
Рассыплюць радасныя стрэлы,
Бы лiры божай тыя стрункi,
Бы тыя чары-пацалункi
На вуснах шчырага кахання
У патайны часок спаткання.
Яшчэ нямала дзён цiкавых
I ранiц светлых i ласкавых,
Калi туманам белаватым
Лясок атулiць свае шаты,
А на палях у белi жыта
Смех заблукае самавiта
Ружова-бледна чырвань-ззянне,
Дзяннiцы цiхае вiтанне.
Дык не гаруй жа, брат-нябога:
Дзянькоў вясёлых яшчэ многа!..
Iтак, зацiхлi сенажацi,
Пайшла каса адпачывацi,
Да часу звiсшы пад страхою,
Каб быць заўсёды пад рукою
На ўсякi выпадак, патрэбу.
Цяпер увагу дайце хлебу,
Сярпок крывенькi просiць дзела,
Жытцо падходзiць, пабялела.
Саломку выгнуўшы дугою,
Звiсае колас над зямлёю,
А спела-поўныя зярняткi
Глядзяць, як спонкi-вачаняткi,
Нiбы iм хочацца хутчэй як
Спаткаць-убачыць мiлых жнеек.
Прыйшоў жаданы час спаткання.
Глядзiць прыветна дзянёк зрання;
У блеску сонца нiкнуць росы;
Свяжуткi, чысценькi нябёсы,
Бы тыя вочкi маладыя,
Застылi хмаркi залатыя.
Дымок танюткi, белаваты
Ўжо павiваецца над хатай,
Бо трэба ж выпалiць печ тую
Ды йсцi на нiўку маладую.
Угрэла сонца. Жней чародкi
Iдуць паважна, як лябёдкi,
У хустках лёгкiх, кофты белы,
Iх рукi дужа загарэлы.
Iдуць дзяўчаты, маладзiцы
I жарты строяць, як блазнiцы,
Iдуць шумлiвы, гаварлiвы,
Звiнiць iх голас, смех шчаслiвы;
Чутна i песня маладая,
I поле раптам ажывае.
I мацяркi з дзяцьмi малымi
Ў лубках-калысках за плячымi
Такая ты, жаноча доля,
Марудна цягнуцца на поле.
Прыйшлi на вузкiя загоны,
Дзе каласочкi шумы-звоны
У таямнiчы спеў злiлi,
Упаўшы чолам да зямлi.
Гарачы дзень. На полi душна.
Прыцiх той ветрык непаслушны,
Як бы сваiм аддаўся марам.
Зацiшак поля дыша варам
I гонiць з твару поту рагi,
I сохнуць губы ад той смагi.
А жнейкi жнуць. У моры збожжа
Мiльгае постаць iх прыгожа,
Калi ў паверхнi таго жыта
Ўсплыве галоўка самавiта
I так прыгожа азiрнецца,
А гiбкi станiк разагнецца;
Або калi над галавою
У жнейкi спрытнаю рукою
Пучок калоссяў мiльгатнецца,
Апiша дужку, бы вясёлку,
Бы нейкай знiчкi след пагаслы,
I борзда ляжа ў перавяслы,
Што распасцёрты на падолку,
Дапраўды: ўзмахаў гэтых мгненне
Адна любота, заглядзенне!
Гарачы дзень! Эх, спёка, спёка!
А прохладзь вечара далёка.
Замлела ўсё ў жары-тамленнi,
Зямля гарача i каменнi;
А ўсюды цiха, нема, глуха,
I толькi заедзь каля вуха
Гудзе агiдна, надаедна,
Бы сама наша доля бедна,
Ды дзiцянё з лубка-калыскi
Заводзiць плачы свае, пiскi,
А кучаравыя снапочкi,
Над iм злучыўшы каласочкi,
Стаяць спакойна i маўклiва,
Бы кажуць жнейкам тым жычлiва:
'Да нас iдзеце, дабрадзейкi!
Пад наш цянёк хавайцесь, жнейкi!'
А жнейкi жнуць. Iх твар палае,
Iх пражыць, сушыць смага тая,
Якую трудна iм здаволiць,
Якая толькi 'пiць! пiць!' молiць.
